Κάποια στιγμή, όταν τελειώσει όλο αυτό το θρίλερ που βιώνουμε, πρέπει να γράψουμε ένα νέο λεξικό. Και στη λέξη «Αριστερά», πρέπει να δώσουμε ένα καινούργιο νόημα, να γράψουμε τι σημαίνει αυτό. Όσα συμβαίνουν εδώ και χρόνια, αλλά ιδιαίτερα εδώ και λίγες ημέρες, το κάνουν περισσότερο από καθε άλλη φορά αναγκαίο.

Η τάση «αριστερό ρεύμα» του ΣΥΡΙΖΑ, διαφωνεί με τη συμφωνία που έφερε η κυβέρνηση. Προφανώς και έχει ένα τέτοιο δικαίωμα, κυρίαρχη άποψη στην Αριστερά (θα έπρεπε να) είναι η δυνατότητα έκφρασης της όποιας διαφορετικής άποψης και ο σεβασμός σ' αυτήν, ανεξάρτητα από τον βαθμό συμφωνίας ή όχι.

Ωστόσο, το αναφαίρετο αυτό δικαίωμα, τα στελέχη της Αριστεράς, όταν το διακύβευμα είναι τόσο μεγάλο, έπρεπε να το συνοδεύουν και με μια γενναία παραίτηση από κυβερνητικά ή βουλευτικά οφίτσια. Και αυτό, όχι μόνο επειδή στον κώδικα δεοντολογίας του ΣΥΡΙΖΑ έχουν συμφωνήσει ότι η έδρα ανήκει στο κόμμα και όχι στους ίδιους και ότι αυτό αποτελεί μια πολιτική και ηθική δέσμευση.

Αλλά κυρίως για να δείξουν πως τόσο ριζικές διαφωνίες με τη θεαματικά διαφορετική θέση της κυρίαρχης τάσης στο κόμμα, δεν μπορούν να υπηρετηθούν από θέσεις εξουσίας. Συνύπαρξη τέτοια, δεν μπορεί να υπάρχει. Και ο «εισοδισμός», τον οποίο ενδεχομένως κάποιοι φαντασιώνονται, ανήκει σε άλλες εποχές.

Η ιστορία αυτή μοιάζει λίγο παράλογη. Μου θυμίζει έναν βουλευτή που δηλώνει «αναρχικός» αλλά διατηρεί μια θέση εξουσίας στην αστική δημοκρατία, κάνοντας τα κόκαλα του Μπακούνιν να τρίζουν.

Υπάρχει και ένα δεύτερο παράδειγμα, με μεγάλη σημασία. Στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει το λόμπι της δραχμής, άνθρωποι δηλαδή που χωρίς ιδιοτέλεια, αλλά με ιδεολογικές αναφορές, υποστηρίζουν την άποψη εξόδου από το ευρώ. Ο Λαπαβίτσας εκφράζει αυτή την αποψη και είναι σεβαστό. Τα τελευταία γεγονότα έχουν προσθέσει πολλούς ακόμα θιασώτες της δραχμής. Η απορία είναι γιατί επιμένουν να διατηρούν τις μικρές ή μεγάλες θέσεις κυβερνητικής εξουσίας, όταν το διακύβευμα αυτής της συμφωνίας είναι ακριβώς αυτό: ευρώ ή δραχμή, κάτι που παραδέχονται και οι ίδιοι. Γιατί παραμένουν (όχι στο κόμμα, αλλά) σε μια κυβερνητική πλειοψηφία, όταν αυτή έχει ταχθεί υπέρ της παραμονής στο κοινό νόμισμα, και με βάση αυτό το πρόταγμα έχουν ψηφιστεί από τον λαό.

Και συνοδευτικά κάτι άλλο, ακόμα πιο σημαντικό. Σχεδόν όλοι οι οικονομολόγοι (εντός και εκτός της χώρας) συμφωνούν ότι μια έξοδος από το ευρώ σημαίνει μαζική φτωχοποίηση, σίγουρα πολύ μεγαλύτερη από αυτή που σήμερα βιώνει ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Το έχει περιγράψει άλλωστε ο Λαπαβίτσας: κουπόνια για τη σίτιση. Είναι αριστερή προσέγγιση άραγε να υποστηρίζουν κάποιοι κάτι τέτοιο; Ιδιαίτερα όταν δεν έχει υπάρξει καμία προετοιμασία και σχέδιο για κάτι τέτοιο; Πού στηρίζουν την αποψή τους; Στα κονδύλια για ανθρωπιστική βοήθεια που μας υπόσχεται ο Σόιμπλε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News