Μια συζήτηση για την Ευρώπη χωρίς την Ευρώπη. Αυτό – δυστυχώς – ήταν το θλιβερό αποτέλεσμα της προχτεσινής τηλεμαχίας ανάμεσα στους 5 υποψήφιους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Κανείς τους δεν μας άνοιξε το παράθυρο στον κόσμο – δεν μας έδειξε πώς βρίσκεται η Ευρώπη στον κόσμο, πού στέκεται, ποιες είναι οι προοπτικές της, ποιες είναι οι εναλλακτικές προσεγγίσεις για τη μακροημέρευσή της. Κανείς τους δεν μίλησε για τη λιτότητα ως στρατηγική προσέγγιση – κατήγγειλαν τα μέτρα λιτότητας. Κανείς τους δεν μίλησε για το μεγάλο άλμα ανάπτυξης που καλείται να κάνει η Ευρώπη για να προλάβει τον υπόλοιπο κόσμο, για την οικονομία της γνώσης, για την έρευνα, την καινοτομία. Ήταν μια τηλεμαχία επίπεδη, φτωχή, άγονη και χωρίς ουσία.

Η συζήτηση των Βρυξελλών έπρεπε να αρχίζει και να τελειώνει στην Ευρώπη. Θα περίμενα να μας πάρουν απ΄ το χέρι οι υποψήφιοι Πρόεδροι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και να μας περιηγήσουν στον κόσμο – να μας δείξουν ότι στα ανατολικά μας εξελίσσονται -ραγδαία- κοινωνίες που διεκδικούν το (καταπιεσμένο ιστορικά) δικαίωμά τους στην οικονομική μεγέθυνση. Να μας θυμίσουν ότι η «επανάσταση» στις τεχνολογίες της πληροφορικής άλλαξε τη φύση και τη δομή της εργασίας – το παγκόσμιο εργατικό δυναμικό διπλασιάστηκε και ταυτόχρονα η Ευρώπη δοκιμάζεται από μια βαθιά κρίση ανεργίας. Θα περίμενα να μας μιλήσουν για την κρίση – για τα αίτια της διείσδυσής της και της εξάπλωσής της στην Ευρώπη, για τη διαδρομή που έκανε περνώντας από το στάδιο της χρηματοπιστωτικής φούσκας στην πραγματική οικονομία, για τις ανασχετικές αδυναμίες που εντοπίστηκαν, θα περίμενα να μας πουν ποια λάθη αναδείχθηκαν (στις υποθέσεις και στις πολιτικές), πόσο επηρέασαν τις εξελίξεις οι συστημικές ανισορροπίες, οι θεσμικές ατέλειες και οι εθνικές παθογένειες… Είχαν τόσα να πουν και δεν είπαν τίποτα.

Θα περίμενα από τους φιλόδοξους ηγέτες μας να μας πουν, αν η Ευρώπη αναπόδραστα θα «κινεζοποιηθεί» ή αν υπάρχουν βαλβίδες διεξόδου. Να μας πουν ότι χρειάζονται λεφτά για την ανάπτυξη και ότι η παρατεταμένη λιτότητα (που έχει ξεφύγει πλέον από την πολιτική του εξορθολογισμού) αφυδατώνει και τελικά σκοτώνει την όποια αναπτυξιακή απόπειρα. Και – κυρίως – να μας πουν, πώς η Ευρώπη μπορεί να αξιοποιήσει το τεράστιο πλεονέκτημα που διαθέτει – μια αγορά 500 εκ. πολιτών με το μεγαλύτερο ΑΕΠ στον κόσμο…

Η τηλεμαχία στις Βρυξέλλες θα μπορούσε να ήταν μια συναρπαστική συζήτηση, που θα ενσωμάτωνε την ευρωπαϊκή κοινωνία στην αναζήτηση του ευρωπαϊκού στίγματος στον κόσμο. Δεν ήταν. Μια μοναδική ευκαιρία χάθηκε. Βλέποντας αυτούς τους 5 κοκορομάχους των τετριμμένων, που όλοι τους έπαιζαν στο ίδιο χωράφι και γι΄ αυτό κανείς τους δεν ξεχώρισε, κατάλαβα γιατί η κοινή λογική της κας Μέρκελ – στο συγκεκριμένο ηγετικό δυναμικό – θριαμβεύει. (Πόσο μικροί είναι για τις περιστάσεις… Μα, τι κρίμα.)

(ΥΓ. Πολύ λυπήθηκα που στην έναρξη της τηλεμαχίας την Πέμπτη το βράδυ, κι ενώ όλοι τήρησαν ενός λεπτού σιγή για τον θάνατο του Ζαν Λυκ Ντεάν, ο Αλέξης Τσίπρας δεν βρήκε να πεί μια κουβέντα για την πολύ πρόσφατη απώλεια του Μπάμπη Αγγουράκη – που ήταν επίσης ευρωβουλευτής και επίσης χάθηκε αιφνιδιαστικά και πρόωρα. Κρίμα και πάλι).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News