Περνώντας χθες το διαπίστωσα κι εγώ πως τα τσιμέντα είχαν ραγίσει και τα μάρμαρα της όμορφης σκάλας του Εθνολογικού Μουσείου έπεσαν. Ακριβώς πίσω από τα οπίσθια του αλόγου του Κολοκοτρώνη στη Σταδίου. Εκεί που αναγγέλθηκε, μπροστά στις κάμερες και τα πλήθη που αγκαλιαζόταν και αλληλοσυγχαίρονταν, γιατί ο κ. Λυκούδης και η ομάδα του θα συνεργαστούν με το Ποτάμι και ο ίδιος θα είναι η μεγάλη προσωπικότητα που εικάζεται ότι μπαίνει μπροστά στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, για να το κάνει όσο πιο εμπροσθοβαρές γίνεται. Μετά μάλιστα και την προσχώρηση της βουλευτού κ. Κατερίνας Μάρκου στο Ποτάμι, φοβούμαι πως οι τόσες προσωπικότητες στο κόμμα αυτό δεν θα βρίσκουν καν καρέκλα να καθίσουν.

Είδα επίσης ότι σε κάποιον αρθρογράφο του protagon (κ. Α. Λασκαράτο) που τόλμησε να αμφισβητήσει την (παγκόσμια;) σημασία της προσέγγισης του πολιτικού (αν και χωρίς μια ψήφο) Λυκούδη, επιτέθηκαν αναγνώστες με το επιχείρημα: «Αφού δεν είσαι με το Ποτάμι τι σε νοιάζει;» Ομολογώ ότι η ποιότητα του επιχειρήματος μου έφερε στο νου τους οπαδικούς διαλόγους σε ποδοσφαιρικού προσανατολισμού εκπομπές, όπως αυτή του κ. Γιώργου Γεωργίου, όπου ακούς συχνά τους ακροατές που βγαίνουν στον αέρα να λένε: «Αφού ο προηγούμενος είναι Παναθηναϊκός τι θέλει και ασχολείται με την ομάδα μου τον Ολυμπιακό; Να κοιτάζει μόνο την ομάδα του». Τα ίδια λέγονται και αντιστρόφως βέβαια. Από δειλία λοιπόν και μόνον, μήπως δεχθώ ανάλογη επίθεση, δεν θα υποπέσω κι εγώ στο ίδιο λάθος. Αλλά, τουλάχιστον, νομίζω πως έχω δικαίωμα να γράψω κάτι για την ρηξικέλευθη (μια ακόμη είναι η αλήθεια), πρόταση του (Συνταγματολόγου μάλιστα) καθηγητού κ. Σ. Τσακυράκη, προβεβλημένου στελέχους του Ποταμιού. Να εξουδετερωθούν, πρότεινε, οι ψήφοι των βουλευτών του γνωστού εθνικοσοσιαλίζοντος κόμματος, κατόπιν συνεννόησης μεταξύ τους των άλλων κομμάτων.

Δεν θα ρωτήσω αν εκεί στο Ποτάμι είναι το νερό που πίνουν ή το φαγητό που τρώνε υπεύθυνο για αυτές τις ιδεάρες. Αλλά θα ρωτήσω: Αν έχεις έναν πολύ κακό γείτονα και απλώσεις να του βουτήξεις έστω ένα λεμόνι από δικό του δέντρο που τυχαίνει να ακουμπάει στον τοίχο σου, τι πιθανότητες υπάρχουν αυτός μετά να  μπουκάρει και να σου πάρει πολύ περισσότερα από τον κήπο σου; Μάλλον πολλές. Αυτή, λοιπόν, τη σαφώς αντικοινοβουλευτική και επικίνδυνη (για το μέλλον) πρόταση είχαν να μας σερβίρουν οι άνθρωποι του Ποταμιού. Τη στιγμή, μάλιστα, που δεν πρέπει να μαρκάρουμε αντικανονικά αυτούς τους τύπους, για να μη δημιουργούμε την παραμικρή εντύπωση στους επαμφοτερίζοντες ψηφοφόρους τους πως τα υπόλοιπα κόμματα συμμαχούν εναντίον τους. Ακυρώνοντας με φάουλ, που δεν θα σφυριχτεί κιόλας, την ψήφο κάποιων όταν, όπως και να το κάνουμε, αυτοί έχουν εκλεγεί νόμιμα από τους ψηφοφόρους τους.

Να δούμε πότε θα καταλάβουν οι διάφοροι βαμμένοι με τα κομματικά χρώματα, πως ο κόσμος όχι απλά κουράζεται αλλά και εκνευρίζεται όταν τους βλέπει να πηγαινοέρχονται άσκοπα, να ασχολούνται με ασήμαντα γεγονότα (και τέτοια είναι στην ουσία η προσχώρηση Λυκούδη, Μάρκου, Τατσόπουλου κ.λπ.), να μας πυροβολούν κατά καιρούς με ιδέες εξοργιστικές (όπως ότι πρέπει να κατεδαφιστούν τα Προσφυγικά στην Αλεξάνδρας και ότι πρέπει να νοσταλγούμε τον Μπάμπη Βωβό!!), ενώ άλλες φορές να δρουν στα μουλωχτά, κόντρα στο διαφορετικό προφίλ που προσπαθούν να κατασκευάσουν όντας μπροστά στα φώτα. Και εδώ αναφέρομαι στον ΣΥΡΙΖΑ και σε δυο-τρεις πολύ πολύ φρέσκες, μικροϊστορίες βέβαια, αλλά πολύ χαρακτηριστικές της νοοτροπίας τους που βγήκαν στο φως. Ότι συμμετείχαν στο όργιο των τροπολογιών των τελευταίων ωρών στη Βουλή, συνυπογράφοντας με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ για την πρόσληψη στο Μετρό ατόμων που δεν θα έπρεπε να προσληφθούν γιατί δεν είχαν τα προσόντα, ότι διοργανώνουν φιλανθρωπική γιορτή μαζί με αλυσίδα καταστημάτων για την οποία είχαν καταθέσει ερώτηση στη Βουλή (24.7.2014) καταγγέλλοντας τις εργασιακές συνθήκες σε αυτήν και άλλα πολλά (!), ότι με την Εκκλησία κάνουν το κορόιδο στη Βουλή και αφήνουν τους νόμους υπέρ της να περνούν ενώ αρνούνται να ασκήσουν την παραμικρή κριτική στο σκάνδαλο των προσλήψεων, αντί για απολύσεις, των ιερέων.

Ο κόσμος περιμένει όλοι αυτοί οι υπερφιλόδοξοι, αλλά στην ουσία απλά κομματικοί αεριτζήδες, να ασχοληθούν έστω μια φορά με κάποιο θέμα και να μας δώσουν κάτι χειροπιαστό, ένα δείγμα πραγματικής δουλειάς τέλος πάντων, αφού θα έχουν ξοδέψει λίγο έστω από το χρόνο τους μόνο γι' αυτό και όχι για τα Μέσα. Για να κάνω πιο συγκεκριμένο αυτό που θέλω να πω, σας αναφέρω ένα παράδειγμα: Ψηφίστηκε ο νόμος σε σχέση με τους κρατούμενους και ταυτόχρονα σπουδαστές, μετά την απεργία του Ν. Ρωμανού. Από όλους λοιπόν αυτούς τους συνταγματολόγους, αερολόγους, γυναικολόγους, εκλογολόγους, αριστερούς και δεξιούς κανείς δεν φαίνεται να έχει ενδιαφερθεί να τον αναλύσει, ίσως ούτε καν να τον διαβάσει. Και το γράφω αυτό διότι σύμφωνα με την άποψη ενός έγκριτου δικηγόρου που βρήκε τον χρόνο και τον ξεψάχνισει -αν και μάχιμος και καθημερινά έχει να τρέχει στις αίθουσες των δικαστηρίων, αντί να εκλέγεται άκοπα με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας- ο νόμος αυτός είναι τελικά χειρότερος και από τον προηγούμενο! Και όμως τον ψήφισαν, και οι πιο άσχετοι μίλησαν και για νίκη. Όποιος θέλει, ας διαβάσει τα όσα γράφει με τίτλο «Έτσι είναι οι νίκες;», ο δικηγόρος κ. Κώστας Παπαδάκης, για να καταλάβει πόση δουλειά θα έπρεπε να γίνεται ενώ μας ταΐζουν με φωτογραφίες του Κουβέλη, του Λυκούδη και της Μάρκου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News