Όσο μεγαλώνεις αυξάνονται πολλοί δείκτες. Σαν να έχεις περισσότερο δέρμα, μεγαλύτερη εκτεθειμένη επιφάνεια, πιο ανοιχτός, πιο ευάλωτος  στο καλό και το κακό νέο τα οποία πολλαπλασιάζονται. Το κατάλαβα όταν πρωτοπήγα σε κηδεία φίλου πριν χρόνια. Όχι γιαγιάδες και μακρινοί θείοι, αλλά φίλοι. Σαν να έφυγε ο πρώτος πόντος και άρχιζε το ξήλωμα ενός ζεστού ρούχου. Είναι λογαριασμός πια.

Μία δεύτερη -απότομη ως προς τον αριθμό- αφύπνιση αυτής της πραγματικότητας, είναι τα ονόματα γνωστών και φίλων στα ψηφοδέλτια των δημοτικών, των νομαρχιακών και των ευρωεκλογών που έρχονται. Είναι πολλά. Κάποιες υποψηφιότητες ως φυσιολογική εξέλιξη μιας πορείας ζωής και άλλες ως κεραυνός εν αιθρία. Ορισμένοι ιδιαίτερα άξιοι, στα δικά μου μάτια, και άλλοι ως λαθρεπιβάτες στο τελευταίο τρένο που μπορεί να τους χαρίσει αυτό που πιστεύουν πως άξιζαν αλλά δεν έζησαν- μια κάποια αναγνωρισιμότητα και αποδοχή. Δεν έχει σημασία, δεν είναι αυτό το θέμα.

Η γενιά μου, όμορη της γενιάς του Πολυτεχνείου, καλείται να συμμετάσχει, να αποφασίσει και να διοικήσει, όπως έχει κληθεί εδώ και χρόνια να ζήσει και να κηδέψει. Να μεγαλώσει. Ως βοηθητικοί στην αρχή και σιγά-σιγά να εκτεθούν στην οξείδωση «μες στην νοτιά» της εξουσίας. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Κάποιοι πρέπει να το κάνουν. Η πολιτική είναι κατάκτηση. Δειλή, κυνική, πρόστυχη και λερωμένη από τα γλωσσόφιλα με την εξουσία, αλλά δεν ξέρω ποιος ακριβώς είναι ο τρόπος διαχωρισμού τους. Ή μάλλον ξέρω, αλλά είναι προσωπική διαδρομή, η γενίκευσή της ακούγεται αφελής.

Το «αν όχι εμείς, τότε ποιος;» και το «γιατί όχι κι εγώ;» είναι τα δίκαια αντίτιμα στην αντίστοιχη αποδοχή ενός τραγικού ατυχήματος ή μιας καταραμένης βιοψίας. Για όλα πια ισχύει το «γιατί όχι κι εσύ» και το «γιατί όχι και σε σένα». Το κέρμα έχει αρχίσει να ρολάρει στην κατηφόρα. Χόρεψε όσο έχεις, μέχρι να βρει να κάτσει.

Πριν χρόνια, όλα αυτά θα τα χαρακτήριζα μαύρες σκέψεις. Τώρα, μου φαίνονται από τις πλέον φωτεινές που έχω κάνει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News