Συμβαίνει κάτι φαινομενικά παράλογο. Η χώρα διανύει μια από τις χειρότερες μεταπολιτευτικά περιόδους της, οι πολίτες βιώνουν μια πρωτοφανή πίεση στα εισοδήματά τους που έρχεται να προστεθεί σ' εκείνη που υπέστησαν από τα πέντε χρόνια μνημονίων, η οικονομία έχει καταρρεύσει, οι ζημιές από το κλείσιμο των τραπεζών υπολογίζονται σε πολλά δισ., η ανεργία έχει αρχίσει πάλι ν’ ανεβαίνει, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν μαζικά, οι προοπτικές όχι ανάκαμψης, αλλά σταθεροποίησης της οικονομίας δεν φαίνονται πουθενά, η κυβέρνηση μετά από πέντε μήνες υπογράφει το πιο σκληρό απ’ όλα τα μνημόνια και ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να διατηρεί την κυριαρχία του. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται από την τελευταία δημοσκόπηση (Metron Analysis) που δείχνει προβάδισμα 15,8 μονάδων του βασικού κυβερνητικού κόμματος από τη Ν.Δ.

Οι έξι μήνες διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι μικρός χρόνος, αλλά ιδιαίτερα πυκνός πολιτικά. Στους μήνες αυτούς έγιναν όσα θα μπορούσαν να γίνουν σε μια περίοδο κανονικότητας, μέσα σε 5-6 χρόνια. Και πολλοί, δίκαια εκπλήσσονται για τη συγκεκριμένη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος. Πώς συμβαίνει και ένα κόμμα που οδήγησε τη χώρα σ' αυτή την κατάσταση, επιδεινώνοντας όλους τους δείκτες, να εξακολουθεί να θεωρείται από ένα μεγάλο κομμάτι των πολιτών, ως ο καλύτερος διαχειριστής για τις τύχες μας. Νομίζω, πως οι απαντήσεις σ’ αυτή την κοινωνική συμπεριφορά, είναι ριψοκίνδυνες. Ας επιχειρήσουμε παρ' όλα αυτά κάποιες που ενδεχομένως θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε.

-Αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, δεν φαίνεται αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Το δεύτερο κόμμα που θα μπορούσε ν’ αποτελεί τον βασικό φορέα μιας τέτοιας πρότασης, η Ν.Δ. δηλαδή, διανύει ακόμα μια περίοδο απαξίωσης. Ο χρόνος από τότε που βρισκόταν στην κυβέρνηση, είναι μικρός και, για πολλούς, είναι δύσκολο να ξεχαστούν λάθη, παραλείψεις και πολιτικές. Συμπληρωματικά, το κόμμα δεν ανανεώθηκε σε ό,τι αφορά την ηγεσία του, υπάρχει ένας μεταβατικός πρόεδρος και στον ορίζοντα δεν είναι διακριτό ένα πρόσωπο που μπορεί να έδινε μια προοπτική ανανέωσης.

-Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν έχει ακόμα αντιληφθεί το μέγεθος των επιπτώσεων από τα μέτρα που έρχονται. Ακούει για τρίτο μνημόνιο, νέους φόρους και αλλαγές στον ΦΠΑ, αλλά αν δεν περάσουμε στην περίοδο της εφαρμογής, δεν θα έχει συνειδητοποιηθεί το μέγεθος αυτό. Όταν αρχίσουν να έρχονται οι αυξημένοι φόροι εισοδήματος, οι αυξήσεις σε βασικά προϊόντα από τον ΦΠΑ, η συνέχιση του ΕΝΦΙΑ κ.ο.κ., τότε ίσως κατανοήσει τι έχει υπογραφεί από την κυβέρνηση.

-Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, σ’ ένα μεγάλο ποσοστό τους τουλάχιστον, εξακολουθούν να πιστεύουν πρωθυπουργό και περιφερόμενους στα κανάλια υπουργούς, οι οποίοι εμφανίζουν τη συμφωνία ως αποτέλεσμα γενναίων διαπραγματεύσεων. Ότι, δηλαδή, έδωσαν τη μάχη όσο μπορούσαν, έχοντας απέναντί τους τα «θηρία» της Ευρώπης και όχι μόνο. Κατάφεραν δηλαδή το καλύτερο δυνατό. Οι ψηφοφόροι αυτοί, λειτουργούν κατά βάση με το θυμικό και όχι τη λογική. Δεν θα καθίσουν ποτέ να συγκρίνουν το κόστος από το περιβόητο email Χαρδούβελη με εκείνο των μέτρων που ήρθαν από την κυβέρνηση.

-Πολλοί ψηφοφόροι υιοθετούν επίσης θεωρίες συνωμοσίας στις οποίες ως κοινωνία μάς αρέσουν να χρησιμοποιούμε ως εργαλείο ερμηνείας όσων συμβαίνουν. Έτσι, αρκετοί δεν πιστεύουν πως ο κίνδυνος εξόδου από το ευρώ είχε πραγματική βάση. Κινείται -σύμφωνα με πολλούς- στα σενάρια κινδυνολογίας και φόβου που σπείρουν διάφοροι από το εσωτερικό και εξωτερικό της χώρας. Μπορεί αυτόν τον κίνδυνο να ένιωσε με τον χειρότερο τρόπο ο ίδιος ο Τσίπρας, αλλά δεν συμφωνούν πολλοί ψηφοφόροι του.

-Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν το επιχείρημα, ότι οι Τράπεζες δεν έκλεισαν από την κυβέρνηση, αλλά από τους δανειστές οι οποίοι επέβαλλαν αυτό το ιδιόμορφο πραξικόπημα στη χώρα. Και, φυσικά, οι δραματικές επιπτώσεις από αυτό το κλείσιμο, αποδίδονται στους ξένους.

-Σημαντικό ρόλο στις αντιδράσεις πολιτών, παίζει η απαξίωση μεγάλου μέρους των ισχυρών ΜΜΕ. Όπως έδειξε και το πρόσφατο δημοψήφισμα (όπου η πλειονότητα των ΜΜΕ ήταν με το «ναι», αλλά η πλειονότητα της κοινωνίας με το «όχι»), τα ΜΜΕ πολλοί τα βλέπουν/ακούν αλλά λίγοι υιοθετούν το περιεχόμενό τους. Ακόμα και όλα όσα πραγματικά και αντικειμενικά μπορούν να μεταδώσουν τα ΜΜΕ, δεν υιοθετούνται από τους ακροατές/τηλεθεατές. Τα αποδίδουν στις σκοπιμότητές τους που συνδέονται με τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους.

– Μπορεί ένα μεγάλο κομμάτι των ανθρώπων που θα επέλεγαν και σήμερα ΣΥΡΙΖΑ να αντιλαμβάνεται τους (επιεικώς) λάθος χειρισμούς σε μια σειρά από ζητήματα, αλλά δεν αλλάζει εύκολα τις επιλογές του. Είναι μικρός ο χρόνος για να δηλώσει «μετανοημένος ψηφοφόρος», ιδιαίτερα όταν η προεκλογική αλλά και μετεκλογική αντιπαράθεση με ψηφοφόρους άλλων επιλογών, έγινε με όρους ιδιαίτερης έντασης που αγγίζουν λογικές εμφυλίου…

Είναι μερικές μόνο σκέψεις, στις οποίες προφανώς μπορούν να προστεθούν πολλές ακόμα στην προσπάθεια να εξηγηθεί ένα αντιφατικό φαινόμενο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News