Θυμάστε όταν ήμασταν μικροί, νήπιο και πρώτες τάξεις του δημοτικού, που παίζαμε τις μουσικές καρέκλες; Τις βάζαμε – κατά προτίμηση μικρές όσο το μπόι μας – σε κύκλο, μία λιγότερη από τον αριθμό των παιχτών και ξεκινούσε η μουσική. Χορευτική και γρήγορη.

Τρέχαμε κάνοντας φιγούρες γύρω από τις καρέκλες μέχρι να σταματήσει απροειδοποίητα η μουσική. Το τραγούδι κοβόταν ξαφνικά κι εμείς αμέσως έπρεπε να βρούμε θέση. Όποιος έμενε δίχως καρέκλα αποχωρούσε από το παιχνίδι. Ο νικητής είχε τον θρόνο του!

Στο Κοινοβούλιο το παιχνίδι δεν έχει νικητή. Οι θέσεις είναι μετρημένες. Οι 300 βουλευτές, οι εκλεγμένοι της Δημοκρατίας, τσακώνονται για το χωροταξικό. Η παράδοση του κοινοβουλευτισμού, ο κανονισμός της Βουλής, οι συμβολισμοί και η σημειολογία. Κυρίως οι εντυπώσεις της πρώτης ώρας. Η αριστερά της πρώτης γραμμής, η αριστερά των Βορείων Προαστίων, οι εραστές της Δυτικής Όχθης.

Μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις που ούτε ξέρουμε πόσο ακριβώς στοίχισαν, μετά από μια πρωτοφανή σε σχεδιασμό κυβέρνηση και μετά από τους πολλαπλούς τραυματισμούς της, οι βουλευτές πριν ακόμη καταλάβουν και αναλάβουν τις αρμοδιότητες τους, είχαν λόγο να συγκρουστούν. Για τα έδρανα. Με πρώτους τους επιζώντες και απογόνους αυτών που μοιράζονταν συντροφικά έδρανα εκτάκτων στρατοδικείων.

Η μάχη απαιτεί σχεδιασμό, γραφικά στα κανάλια και διαπραγματεύσεις, στην προκειμένη με τον Πρόεδρο της Βουλής. Και μιας που και η δική του καρέκλα είναι προσωρινή, κάνουν ανακωχή για ν' ανασκουμπωθούν αργότερα. Σε ένα παιχνίδι με καρέκλες χωρίς μουσική. Γιατί κι εκεί πια θα διαφωνούσαν. Παλιά θα διάλεγαν όλοι ένα τραγούδι του Μίκη. Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News