Πέρασε τελικά από την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ το σχέδιο πολιτικής απόφασης που πρότεινε ο Αλέξης Τσίπρας, αναφορικά με την επερχόμενη συμφωνία με τους δανειστές. Από συμπληγάδες, όμως. Τόσες πολλές οι απόψεις που μεταφέρονται προς τα έξω, όσα και τα κομμάτια του παζλ που αποτελούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι απαραιτήτως κακό, πάντως, αφού τουλάχιστον συζητάνε, ως πολυσυλλεκτικό κόμμα(;) που είναι. Πέραν των γνωστών «ρευμάτων» -που δεν αλλάζουν άποψη ακόμα κι αν πλέον έχουν διαφορετικούς ρόλους και ευθύνες- ενδιαφέρον αποκτούν οι απόψεις εκείνων που έμειναν εκτός κυβερνητικού σχήματος ή που δεν πήραν αυτά που ήθελαν.

Ο Λαφαζάνης δήλωσε πως «τρομοκρατία είναι οι εκβιασμοί των δανειστών» και ότι «μόνο στην Ελλάδα ισχύει το εθνικό νόμισμα ίσον καταστροφή». Ούτε αιφνιδιάζει ούτε σημαίνει πως έχει άδικο a priori. Ούτε όταν αποκαλεί τον Σόιμπλε «το μαντρόσκυλο που επιτίθεται», έχει όμως δίκιο. Και δεν έχει δίκιο όχι επειδή βρίζει αλλά επειδή βρίζει ο Έλληνας υπουργός έναν υπουργό άλλης χώρας της ΕΕ. Γνωστό παγκοίνως ότι ο Παναγιώτης δεν τρέφει τα καλύτερα των αισθημάτων για το ευρώ, την ΕΕ και φυσικά για τον Σόιμπλε. Και δεν είναι ο μόνος. Αλλά όλο και κάποια αλλαγή φρασεολογίας (τουλάχιστον για τους τύπους) την περιμένεις, με τη θέση που κατέχει.

Έκπληξη δεν είναι ούτε η στάση του Ρινάλντι, που έκανε λόγο για «μνημονιακή εμβάθυνση» ή που διαφώνησε με επιμέρους πολιτικές των υπουργείων Εξωτερικών και Άμυνας. Αυτό έλειπε, να συμφωνούσε η ΚΟΕ με τον Καμμένο. Ακόμα και με τον Κοτζιά. Ας όψεται η ανάγκη να «βάλει πλάτη» στην ευκαιρία να κυβερνήσει επιτέλους η Αριστερά, διαφορετικά θα ήταν στα «κεραμίδια» από τις 25 Ιανουαρίου.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, επίσης, δεν χάρηκε και τόσο με τους επικεφαλής της ΕΡΤ. Και όχι μόνο δεν χάρηκε -όπως πολλοί άλλοι, εντός κι εκτός ΣΥΡΙΖΑ- αλλά πηγαίνοντας και κόντρα στις εξαγγελίες του πρωθυπουργού για λειτουργία της ΕΡΤ από Δευτέρα, 25 Μαΐου, «τρενάρει» το θέμα και θα πάρει και λίγες ημέρες ακόμα μέχρι να μπει επιτέλους στις οθόνες το λογότυπο της ΕΡΤ και να φύγει η «καρικατούρα» που δημιούργησε ο Κεδίκογλου με τον Μουρούτη, με τις εντολές Σαμαρά. 

Ο Σκουρλέτης, ως έμπειρος στις συναναστροφές με τα Μέσα, έκανε λόγο για «καρπαζοεισπράκτορες των μίντια» και ζήτησε να ενεργοποιηθεί το θεσμικό πλαίσιο για τον έλεγχο των οικονομικών των ΜΜΕ. Κάτι που το είχε υποσχεθεί η κυβέρνηση αλλά ακόμα δεν το πράττει. Φαίνεται πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει «αναίμακτα» και εύκολα. Οψόμεθα. Δέκα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής κάνουν λόγο για συμφωνία «μνημονιακής κοπής». Μπορεί να έχουν δίκιο. Θα το δείξει η «νεκροψία».

Το ποτπουρί των διαφωνιών, πέραν της δημοκρατικότητας που αποδεδειγμένα διέπει τις λειτουργίες του ΣΥΡΙΖΑ, απέδειξε ακόμα μια φορά πως κόμμα, με την έννοια που γνωρίζουμε τα κόμματα και με το όνομα ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει. Ασχέτως αν συνυπάρχουν κάτω από την ίδια πολιτική «ομπρέλα», ανά πάσα ώρα και στιγμή, τα «ρεύματα» είναι έτοιμα να «καταπιούν» το ένα το άλλο. Η δυσκολία σύνθεσης απόψεων και της ενιαίας παρουσίας προς τα έξω, απαιτεί εξαιρετικούς χειρισμούς και ασχέτως πολιτικών προτιμήσεων, πρέπει να του αναγνωριστεί του Αλέξη Τσίπρα αυτή η επιτυχία. Το να φέρει σε ευθεία όλο αυτό το δαιδαλώδες μωσαϊκό απόψεων και ιδεών, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Και αν για όλους σχεδόν τους πρωθυπουργούς της Μεταπολίτευσης η προσοχή ήταν στραμμένη στο κυβερνητικό έργο, ο Αλέξης πρέπει να «λαγοκοιμάται» και για τα «ρεύματα». Διότι, παρά τα πανηγυρικά συνέδρια και τις ακόμα πιο πανηγυρικές δηλώσεις, είναι πια ξεκάθαρο πως η υπόθεση «κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ» δεν έχει τελεσφορήσει. Και αφού δεν κατέστη δυνατό ούτε με την άνοδο στην εξουσία, μάλλον δεν πρόκειται να συμβεί. Καλό κουράγιο, Αλέξη!     

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News