Στην ταινία το «Όνομα του Ρόδου» υπήρχε ένας πολύ γέρος μοναχός που σιχαινόταν το γέλιο για οποιοδήποτε λόγο. Ήταν ο Αιδεσιμότατος Jorge. Σε μια σκηνή, λοιπόν, της ταινίας ξεδιπλώνεται η διαφωνία του Αιδεσιμότατου αυτού με έναν Φραγκισκανό μοναχό, τον Ουίλιαμ του Μπάσκερβιλ (τον ερμήνευε Σον Κόνερι), που θεωρούσε το γέλιο εντελώς φυσικό και ωφέλιμο. Του λέει λοιπόν ο Αιδεσιμότατος Jorge: Το γέλιο είναι ένας μορφασμός του διαβόλου που αλλοιώνει το πρόσωπο και κάνει τους ανθρώπους να μοιάζουν με μαϊμούδες.

Ουίλιαμ Μπάσκερβιλ: Οι μαϊμούδες δεν γελάνε. Το γέλιο είναι αποκλειστικότητα του ανθρώπου.
Αιδεσιμότατος Jorge: … Ως αμαρτία [όμως]. Ο Χριστός δεν γέλασε ποτέ.
Ουίλιαμ Μπάσκερβιλ: Είστε τόσο σίγουρος;
Αιδεσιμότατος Jorge: … στις Γραφές πουθενά δεν λέει ότι γελούσε.
Ουίλιαμ Μπάσκερβιλ: Επίσης πουθενά δεν λέει ότι δεν γελούσε.

Διάβασα στην Εφημερίδα των Συντακτών το σχόλιο που έκανε ο κ. Χρήστος Χωμενίδης σε κοινωνικό δίκτυο, σχετικά με τη συγκίνηση του Έλληνα Πρωθυπουργού στις προγραμματικές δηλώσεις έπειτα από 90 λεπτά ομιλίας. Έγραφε, δηλαδή, ότι οι ιστορικές πολιτικές φυσιογνωμίες της Ελλάδος, όπως ο Περικλής, ο Άρης Βελουχιώτης και ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Ηλίας Ηλιού δεν δάκρυσαν. Έγραψε τέλος ότι «Στην πολιτική και στη δημόσια σφαίρα γενικά, το να εκβιάζεις το συναίσθημα του ακροατηρίου σου το θεωρώ τουλάχιστον αντιαισθητικό».

Δηλαδή, τώρα εμείς είμαστε σίγουροι ότι ο Περικλής δεν έκλαψε. Δηλαδή οι πηγές λένε ότι ο Περικλής Ξανθίππου δεν έκλαψε δημόσια ή ότι κάποιοι έζησαν 2.500 για να μας πιστοποιήσουν ότι δεν συγκινήθηκε στον Επιτάφιο. Ξέρουμε, δηλαδή, ότι ο Άρης Βελουχιώτης δεν έκλαψε στην 4ωρη ομιλία του στη Λαμία τον Οκτώβριο του 1944. Μάλλον οι αυτόπτες μάρτυρες, όπως ο φωτογράφος Σπύρος Μελετζής, είναι ψεύτες που είδαν τον δημόσιο άνδρα να δακρύζει μπροστά σε χιλιάδες Λαμιώτες. Μήπως να θυμηθούμε και το «αντιαισθητικό» ξέσπασμα του Μακεδόνα πολιτικού Κωνσταντίνου Καραμανλή, που λύγισε τον Απρίλιο του 1992 όταν δήλωνε πνιγμένα στους δημοσιογράφους ότι «η Μακεδονία είναι ελληνική»; Δηλαδή, τότε ο γηραιός Κ. Καραμανλής μας θύμισε τη Μάρθα Βούρτση;

Όταν ένας πολιτικός συγκινείται μπροστά σε ιστορικές στιγμές εθνικών και ανθρωπιστικών διεκδικήσεων, φαντάζει να παραμορφώνονται οι προθέσεις του; Υπάρχει κάποιος πολιτικός πολιτισμός που να απαγορεύει σε ένα πιεσμένο και φορτισμένο πολιτικό πρόσωπο -ανεξαρτήτως αν μάχεται καλά ή όχι- να εκτονώνει την εσωτερική του πίεση με μαυρισμένα και βουρκωμένα μάτια, που είναι ανθρώπινο; Δηλαδή, ο Άρης Βελουχιώτης το 1944 και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1992 εκβίασαν το ακροατήριο τους επειδή συγκινήθηκαν και δάκρυσαν;

Επειδή, λοιπόν, δεν γνωρίζουμε αν δάκρυσε ή δεν δάκρυσε ο Περικλής στον Επιτάφιο, ας κρατήσουμε το ουσιαστικό και αδιαμφισβήτητο απόσπασμα να «… φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας» (με τη διαχρονική του σημασία).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News