Η νέα, έστω χωρίς εισαγωγικά, κυβέρνηση που όρκισε ο Τσίπρας δείχνει ότι πρωταρχικός του στόχος είναι να αφαιρέσει δυνάμεις και αρμοδιότητες από τους δραχμολάγνους του Λαφαζάνη και να ισχυροποιήσει τους κυβερνητικούς δεσμούς με τους άβουλους βουλευτές του Καμμένου, που χορεύουν στον ρυθμό του Πάνου- πού θα ξαναδούν τέτοιες  δόξες; Αν θυμίσεις, ωστόσο, ότι ο Χαϊκάλης δεν έχει τις δυνάμεις να ρίξει στο καναβάτσο τον Τόμσεν όταν διαπραγματευτούν το συνταξιοδοτικό και την πολυσύνθετη κοινωνική ασφάλιση, θα απαντήσουν με τη γνωστή φλαμπουράρεια ραθυμία «καλά μωρέ, θα το δούμε»…

Η παραμονή του Βούτση στο υπουργείο Εσωτερικών, είναι μια ισχυρή ένδειξη ότι ο πρωθυπουργός θέλει την αλεπού στο παζάρι των εκλογών, στόχο που δεν διαψεύδει κανένα κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος, αλλά που μόλις χθες και για πολλοστή φορά κορυφαίοι Eυρωπαίοι τόνισαν ότι «πρόωρες εκλογές στην Ελλάδα σημαίνουν Grexit». Η προειδοποίηση δεν είναι, όπως ανοήτως θα πουν κάποιοι, παρέμβαση στα εσωτερικά ενός υπερήφανου λαού αλλά η γνώση ότι εκλογές σ’ αυτή τη χώρα σημαίνει μεταρρυθμίσεις καπούτ!

Αυτή η απειλή των εκλογών το φθινόπωρο(;) από τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν ιδρώνει τ’ αυτί του, έχει κυρίως κομματικούς αποδέκτες. Οι σύμβουλοι του Τσίπρα υποστηρίζουν ότι ο ισχυρός όντως πρωθυπουργός θα συσπειρώσει σε Βουλή και κόμμα αρκετούς από όσους καταψήφισαν το επερχόμενο Μνημόνιο, με το παντός καιρού επιχείρημα «να μη γίνουμε αριστερή παρένθεση». Άλλωστε, η κομματική στελέχωση δημοσίων φορέων δεν έχει τελειώσει ακόμα…

Ωστόσο, το πιο ισχυρό όπλο του ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα και δεν το διαθέτει ό ίδιος αλλά του προσφέρεται: Η ανυπαρξία συγκροτημένης αντιπολίτευσης. Και για να το πω πιο καθαρά. Η  αριστεροακροδεξιά κυβέρνηση δεν θα γίνει παρένθεση ή τέλος πάντων δεν θα συνετισθεί, δεν θα αποκτήσει αντίπαλον δέος όσο τα τρία κόμματα του δημοκρατικού φιλοευρωπαϊκού φάσματος (Ν.Δ., Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ) δεν υπερβούν τους εαυτούς τους. Εύκολο κλισέ θα πείτε, αλλά αυτό ακριβώς εννοώ: να ξεχάσουν ποιοι ήταν/είναι και να σχεδιάσουν τι ακριβώς χρειάζεται η χώρα να γίνουν, έχοντας και οι τρεις κατά νου ότι είναι βέβαιες οι μελλοντικές τους απώλειες ψήφων εξ αιτίας των σκληρών μέτρων που θα ψηφίσουν για να μη καταλήξουμε στο δραχμικό κράτος της  λαφαζανικής παράκρουσης…

Εδώ είμαστε, λοιπόν.

Ν.Δ.: Με νέα ηγεσία που φαίνεται ότι στερεώνεται έως τις εκλογές, όποτε γίνουν. Τα μνημονιακά μέτρα που θα ψηφίσει θα της στερήσουν παραδοσιακές συντηρητικές  δυνάμεις σε όλες τις αγροτικές περιοχές, σε πολλές νησιωτικές και σε κάποια αστικά κέντρα. Κερδισμένοι η Χρυσή Αυγή και, μη φανεί παράξενο, το ΚΚΕ – το χρήμα δεν έχει οσμή. Καμία ένδειξη από την αξιωματική αντιπολίτευση έως τώρα αν έστω σκέφτεται τη δημιουργία ενός νέου πόλου. Άσε που χρειάζεται ξεχωριστή συνεννόηση με τέσσερις πέντε εν αναμονή προέδρους…

ΠΟΤΑΜΙ: Το τέταρτο σε δύναμη κόμμα συνεχίζει την προεκλογική του καμπάνια («κάθε παλιό είναι σάπιο») με την ίδια ένταση. Διάβαζα προχθές συνέντευξη του Σταύρου Θεοδωράκη στη σοβαρή La Repoubblica, όπου με απόλυτο τρόπο δήλωσε ότι «το Ποτάμι θα κατέβει στις εκλογές, όποτε γίνουν, αυτόνομο διότι υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο κόμμα μου και σε εκείνα που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια». Καθαρά λόγια, κομμένες γέφυρες. Από την άλλη, το Ποτάμι θα ψηφίσει, και καλά θα κάνει, τα μέτρα ακραίας λιτότητας  μαζί με τα «παλιά και σάπια» κόμματα. Μια απλή επισήμανση: Η παγκόσμια πείρα αλλά και η κοινή λογική που πιστεύω ότι διαθέτουν πολλοί σοβαροί άνθρωποι στο Ποτάμι διδάσκει ότι σε περιόδους μεγάλης κρίσης  όπως αυτή που έρχεται με γοργά βήματα, κερδισμένα δεν βγαίνουν τα μικρά και μικρομεσαία δημοκρατικά κόμματα αλλά οι ακραίες δυνάμεις που τάζουν τα πάντα στους πάντες, που ψαρεύουν στα θολά του εθνολαϊκισμού και του ανορθολογισμού. Έτσι δεν βγήκε πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ;

ΠΑΣΟΚ: Εξαντλημένο από τη διάσπαση και εξασθενημένο από την αλλαγή ηγεσίας, το άλλοτε κραταιό κόμμα είναι το μόνο που τουλάχιστον επί Βενιζέλου και προσφάτως επέμεινε στην συμμαχική διαχείριση της κρίσης. Πολλοί οι λόγοι -υποκειμενικοί και αντικειμενικοί- που δεν εισακούσθηκε. Ιστορίες που δεν χωρούν σ’ αυτό το σημείωμα. Δεν διαθέτει σήμερα δύναμη κρούσεως επομένως είναι αδύνατο να θέσει την ατζέντα του σε ισχυρότερους κομματικούς φορείς, παρότι διαθέτει μεγάλο αριθμό αμετακίνητων πιστών ψηφοφόρων. 

Άφησα τελευταίο ένα ικανό σε μέγεθος και σε κύρος μέρος του εκλογικού σώματος που εκτείνεται από το φιλελεύθερο κέντρο έως την σοσιαλδημοκρατία και που καλώς ή κακώς δεν εντάσσεται σε κάποιο από τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα. Πολλοί από αυτούς έχουν τοποθετηθεί δημοσίως για την αδήριτη ανάγκη όχι μόνο να πολεμηθεί η αλλοπρόσαλλη  και επικίνδυνη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ (Τσίπρας: δεν πιστεύω στη συμφωνία που υπέγραψα) αλλά έχουν φθάσει και σε συγκεκριμένες προτάσεις εκλογικής τακτικής και προσώπων που ίσως θα μπορούσαν να ηγηθούν σε μια κοινή υπερκομματική προσπάθεια, με τη σύμπραξη βεβαίως των τριών κομμάτων ή μέρους αυτών.

Πολύ ωραίο για να 'ναι αληθινό, ακούω κάποιους να ψιθυρίζουν και δεν τους αδικώ. Περισσότερο όμως πιστεύω όσους υποστηρίζουν μια τέτοια προσπάθεια που αν δεν γίνει τώρα δεν θα γίνει ποτέ ή θα γίνει σε συνθήκες που δεν θέλω ούτε να τις σκέφτομαι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News