Όλοι μιλούν για το "πώς θα ψηφίσει ο κόσμος στις 20 Σεπτεμβρίου" – άλλωστε ο χορός των δημοσκοπήσεων με την ζαλιστικη εικόνα μιας βραχεία κεφαλή κούρσας αυτονόητα δημιουργεί συζήτηση, ακόμη και σε μιαν αρκετά αδιάφορη προεκλογική εκστρατεία. Ολο και περισσότεροι ξεκίνησαν και σκέφτονται τι θα απογίνει με την καημένη την "επόμενη μέρα" – και μάλιστα όχι μόνο με το ποιος θα συνεργαστεί με ποιον (και με ποιους όρους, και με ποιους αποκλεισμούς κλπ.), αλλά κυρίως με το πώς θα βρεθεί πολιτικό προσωπικό ικανό να σηκώσει την διακυβέρνηση στις 21, δηλαδή να εφαρμόσει μια Συμφωνία/Μνημόνιο την οποία όλοι σχεδόν θεωρούν ανεφάρμοστη.

Πολύ φοβόμαστε, και δεν το λέμε τυπικά το "φοβόμαστε", ότι τόσο την επιλογή στην κάλπη όσο και την προσπάθεια εφαρμογής "την επόμενη μέρα" θα τις οδηγήσει η δυσάρεστη και υπονομευτική πολιτική κατηγορία που ονομάζεται σφαλιάρα. Τι εννοούμε; Οτι σ' αυτές τις κάλπες θα πάμε (είτε το παραδεχόμαστε, είτε όχι) περισσότερο για να ψηφίσουμε τι εικόνα μας έχει απομείνει απο τον εαυτό μας, τι δεχόμαστε ως υπαναχώρηση απο τα όνειρα και τις δραματικότητες και τα βολέματα – ακόμη και του πρόσφατου παρελθόντος – και πολύ λιγότερο ποιος θα μας έχει πείσει με τα ταξίματα και τις ηρωικές του στάσεις. Συν, ότι την διαβόητη "επόμενη μέρα" θα την οδηγήσει η ανάγκη: η ανάγκη είτε της εφαρμογής όσων έχουν συμφωνηθεί (και μόνον μέσα από την εφαρμογή της προσπάθειας για κάποιες αλλαγές και προσαρμογές, με γνήσια και όχι προσχηματικά "ισοδύναμα" , κάποια επαναδιαπραγμάτευση ορισμένων), είτε της αποδοχής ότι τα συμφωνημένα ή πάντως κάποια απ' αυτά δεν μπορούν να περπατήσουν (με όσα αυτό συνεπάγεται για την θέση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, και γενικότερα στην ΕΕ: πάτε στην Κω ή στην Λέσβο, να αναστοχασθείτε τι μπορεί να σημαίνει "εκτός ΕΕ" σήμερα!).

Ετσι όμως όπως έχουμε πλάσει τις πολιτικές ονειροφαντασίες μας στην Ελλάδα του Σεπτεμβρίου 2015, και η μια προσαρμογή – το πώς θα ψηφίσουμε – και η άλλη – το πώς θα διακυβερνηθούμε – , ακριβώς επειδή έχουν πρόδηλη την διάσταση της επιβολής τους από συσχετισμούς, καθώς πέφτει πάνω τους η σκιά "των έξω", είναι πολύ πιθανόν να λειτουργήσουν ψυχολογικά ως συνέπεια αυτού που είπαμε εξαρχής. Ως συνέπεια σφαλιάρας. Αν το προτιμάτε κομψότερα: επιβολής.

Οταν, έτσι, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης επιμένει να εγκαλεί ως "νεομνημονιακό" τον Αλέξη Τσίπρα και όταν πολλοί από όσους στρατεύονται έκπαλαι στην μονόδρομη "Ευρωπαϊκή" εκδοχή του Ελληνικού ανήκειν μιλούν παγίως για "κωλοτούμπα", τι άλλο κάνουν παρά να καλούν τον μεν αυριανό ψηφοφόρο να θεωρήσει ότι θα ψηφίσει υπό καθεστώς σφαλιάρας, τον δε μεθαυριανό κυβερνήτη να δεχθεί ότι θα ακολουθήσει δέσμια πορεία;

Αυτό, με την σειρά του, κάνει μεγάλο κακό την ώρα της κάλπης. Και – μάλλον – κρατά μακριά απο την συμμετοχή στην διακυβέρνηση, ανθρώπους χρήσιμους, οι οποίοι δεν βλέπουν τον λόγο να λασπωθούν προσερχόμενοι στην άσκηση της εξουσίας, μετά την απόφανση της κάλπης (και των μετεκλογικών διεργασιών καμαρίλλας, βέβαια) για το ποιος θα κουβαλήσει τις ευθύνες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News