Ήταν πάντα και παραμένει δύσκολο να πεις στην πολιτική τι είναι Αριστερά. Χρειάζονται επίθετα. Μια «άλλη» πολιτική, ένα «εναλλακτικό» σχέδιο, είναι δυο κοινά κλισέ. Καθόλου περίεργο. Γιατί ονειρεύεται απέναντι σε σκληρές πραγματικότητες. Βάζει χρώματα στο ασπρόμαυρο. Οι πανανθρώπινες ιδεολογίες και θρησκείες το ‘χουν αυτό. Είναι κυρίως ηθικές επιταγές, απαραίτητες στις κοινωνίες για να μη φάει ο ένας τον άλλο. Είναι, κατά βάση, μη πολιτικές δυνάμεις. Ορίζονται περιγράφοντας τα κακά των απέναντι. Τι δεν είναι.

Ήταν πολύ δύσκολο να γίνεις ΔΗΜΑΡ. Όταν έχεις την καταγωγή σου στη νεολαία Λαμπράκη του ενιαίου ΚΚΕ (αν και η ΕΔΑ ήταν μια ανεκτή «διάσπαση», ανάσα πολιτικής προσαρμογής). Τα διαζύγια, οι διασπάσεις σε 40 χρόνια μόνο, φτιάχνουν κομπολόι. ΚΚΕ εσωτερικού- ΕΑΡ- Συνασπισμός- ΔΗΜΑΡ. Όπως και τον 3ο αιώνα στην Αλεξάνδρεια και την Ανατολή των Πρωτοχριστιανών.

Δείχνουν αναζήτηση, αμηχανία, ανελαστικότητα. Και σύγχυση. Ο κόσμος μάλλον αλλάζει πιο γρήγορα απ’ ό,τι αντέχουν οι ιδέες των αυθεντιών που, κατά κανόνα, συνωστίζονται στην κομματική Αριστερά. Από την άλλη κι οι ιδέες δεν είναι πουκάμισα. Όμως σ’ αυτό δεν φταίει ο κόσμος.

Ήταν πολύ δύσκολο να μπεις στην κυβέρνηση Σαμαρά. Ο Φώτης έδειξε τόλμη. Προσπάθησε να ορίσει τα αόριστα μέσα από τη δράση. Τι είναι ΔΗΜΑΡ. Τι είναι ευθύνη. Κοινωνική ευαισθησία. Ολικό ή μερικό. Κοινό ή ατομικό. Δημόσιο ή ιδιωτικό. Προσπάθησε να βάλει δόσεις ρεαλισμού στην υπερβατική σκέψη που εγγενώς διαποτίζει την Αριστερά.

Βαθιά νερά ακόμη και για δεινό κολυμβητή, που δεν είναι. Η Αριστερά που ταυτίζει το κοινό με το δημόσιο, τον δημόσιο υπάλληλο με τον εργαζόμενο, που πάντα φλερτάρει με τον αυταρχισμό του αφορισμού και της απαγόρευσης δεν εξαλείφθηκε επειδή το κόμμα του Φώτη έχει στον τίτλο του το επίθετο Δημοκρατική. Εξάλλου, αρκετοί κριτίκαραν τον τίτλο. Πλεονασμός στην Αριστερά των ονείρων μας το εμφατικό της δημοκρατίας. Και σχολαστική επιμονή.

Ο Φώτης ελίχθηκε. Όχι πάντα με επιτυχία. Χρειάσθηκε να ονομάζει κάθε φορά, να βαπτίζει και να προσδιορίζει την Αριστερά στο ποιητικό του ιδίωμα. Σαν την Παναγία. Δρώσα, επισπεύδουσα, [γρηγορούσα], σκεπτόμενη. Οι αποτυχημένοι ελιγμοί ονομάζονται παλινωδίες. Το χρεώθηκε, κυρίως με τον άσπονδο φίλο Αλέξη να του το τρίβει χαιρέκακα στην οθόνη. Τους επιτυχημένους τους καρπώθηκε και ο Βαγγέλης και ο Σαμαράς. Όμως οι ελιγμοί του έδωσαν και κέρδισαν πολύτιμο χρόνο. Εθνικό. Άντεξε έναν ολόκληρο χρόνο, όπου τα πολύ βασικά συντελέσθηκαν.

Η ΔΗΜΑΡ είχε και έχει λειψανδρία. Και εξίσου με άνδρες, λίγες ικανές γυναίκες. Για κρατική, κυβερνητική διαχείριση. Είχε την ευκαιρία της διακυβέρνησης σε δύο, ίσως τα πιο κρίσιμα θεμελιακά ζητήματα της πολλαπλά χρεοκοπημένης χώρας. Δικαιοσύνη και Δημόσια διοίκηση. Ανέδειξε Ρουπακιώτη και Μανιτάκη. Ανεπάρκεια, σκουριά και γραφικότητα. Στραγγίζονται λύπη και οργή. Η ΔΗΜΑΡ αυτή την ευκαιρία δεν την έχασε απλά. Τη ματαίωσε οριστικά.

Ο Φώτης είναι μάλλον ο τελευταίος ευπατρίδης της αριστερής σκηνής. Θα προσθέσει εθνικό έργο αν αποσύρει την εμπιστοσύνη του από αυτούς τους υπουργούς, τη σκέψη και τα πεπραγμένα τους. Όχι αν φύγει από την κυβέρνηση.
Αν φύγει θα επαναφέρει την Αριστερά στον εσωτερικό διάλογο των υπαρξιακών της διλημμάτων. Πώς θα την πει τότε; Περίκλειστη; Παρθένα καθότι στείρα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News