Το επιβλητικό, γιγαντιαίο κτίριο της γερμανικής καγκελαρίας (το μεγαλύτερο και από τα πιο σύγχρονα στον κόσμο), με την μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική, μόνο σε εκκλησία δεν μοιάζει. Σύμβολο επίγειας ευρωπαϊκής ηγεμονίας είναι. Ο Έλληνας πρωθυπουργός, πάλι, δεν είναι θρησκευόμενος για να πιστεύει κανείς ότι επηρεάστηκε από την προτεστάντισσα Άνγκελα Μέρκελ. Παρά ταύτα, μετά τη μαραθώνια (και απρόσμενα θετική) συνάντηση του Βερολίνου, είχες την αίσθηση ότι προηγήθηκε το θρησκευτικό μυστήριο της εξομολόγησης, υπήρχε μια ατμόσφαιρα μεταμέλειας. Αν δηλαδή η σημερινή αντιπολίτευση δεν βίωνε συνθήκες αμηχανίας, ορισμένες φράσεις του πρωθυπουργού θα προκαλούσαν πάταγο και καταιγισμό σαρκασμού και ειρωνικών σχολίων. Ποιος μπορούσε να φανταστεί τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνει ότι «δεν πρέπει να γκρεμιστεί ό,τι θετικό έγινε τα προηγούμενα χρόνια» χωρίς να κινδυνεύει με εξάρθρωση η κάτω σιαγόνα του από την έκπληξη. Είναι ο πολιτικός που δεν έχει ψηφίσει ούτε ένα μέτρο της δαιμονισμένης δημοσιονομικής προσαρμογής, αφού όλα ήταν μεθοδεύσεις υποταγμένων «μερκελιστών», που κατέστρεφαν τη χώρα. Ποιος, ακόμη, μπορούσε να διανοηθεί τότι ο υποψήφιος πρόεδρος της Κομισιόν κατά της γερμανικής  ηγεμονίας, θεωρεί ύψιστη προτεραιότητά του να σπάσει «τα στερεότυπα των τελευταίων ετών για τους Γερμανούς». Μια γενναία αναγνώριση, δηλαδή, του πόσο καταστροφικές ήταν οι ιδεοληψίες και η αντιγερμανική υστερία που ζήσαμε στις πλατείες πρόσφατα και η εθνολογική ρητορική για τις «κατοχικές δυνάμεις» που συνεχίζεται ακόμη, για να λέμε αλήθειες, από την ψεκασμένη τουλάχιστον πλευρά της συγκυβέρνησης.

Πιο εκκωφαντική, πάντως, είναι οι δύο αράδων φράση: «Τα μεσοπρόθεσμα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας είναι γνωστά και αφορούν τη μη εκπλήρωση δεσμεύσεων από την προηγούμενη κυβέρνηση». Πώς είπατε; Των μνημονιακών δεσμεύσεων;

Δεν μπορεί παρά να χειροκροτήσει κανείς τη φράση αυτή του πρωθυπουργού -αν βέβαια υποκρύπτει και στοιχεία αυστηρής αυτοκριτικής και μεταμέλειας. Οι αλυσίδες στην ελληνική οικονομία σήμερα είναι φτιαγμένες από κρίκους αναβολών, έλλειψης αποφασιστικότητας, χαμένων ευκαιριών και ανεκπλήρωτων δεσμεύσεων. Με πιο βαρύ κομμάτι την τελευταία αξιολόγηση. Ήταν το διαβατήριό μας να φύγουμε από τα μνημόνια και να βρεθούμε στο μεγαλύτερο σχέδιο ρευστότητας της ευρωζώνης, τις ρυθμίσεις Ντράγκι. Η Ελλάδα έπρεπε να κλείσει τη συμφωνία τον περασμένο Σεπτέμβριο. Έχουν περάσει, δηλαδή, επτά ολόκληροι μήνες και ακόμη είναι στον αέρα. Θυμίζουμε (ξύνοντας πληγές…) ότι η Πορτογαλία την ολοκλήρωσε σε τρεις εβδομάδες και θα ήταν χρήσιμο να δει κανείς με ποιους όρους ξανα-αγοράζει ομόλογά της και μειώνει το χρέος της. Η σύγκριση και μόνο θα έπρεπε να οδηγήσει σε αυτοκριτική συντριβής την πολιτική μας ελίτ.

Να δεχθούμε, λοιπόν, τις μεγάλες ευθύνες Σαμαρά και Βενιζέλου, οι οποίοι φοβούμενοι εσωκομματικές αναταράξεις έπαιζαν καθυστερήσεις μέσω Παρισίων και παρέδωσαν την Ελλάδα ως τη μόνη ευρωπαϊκή χώρα εκτός αυτού του ευεργετικού μηχανισμού. Είναι, ωστόσο, ακόμη μεγαλύτερες οι ευθύνες του σημερινού πρωθυπουργού, ο οποίος χρησιμοποίησε μια θεσμική διαδικασία (εκλογή Προέδρου) ως εργαλείο εκβιασμού για να μην φτάσουμε ποτέ στη συμφωνία. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα  σε προσαρμογή, της οποίας το πρόγραμμα δεν ψηφίστηκε από την αντιπολίτευση. Αντιθέτως, βίωσε κλίμα πολιτικού διχασμού και η τραγωδία της είναι συνυφασμένη με τα τραγικά ελλείμματα του πολιτικού συστήματος.
Η «εξομολόγηση» του πρωθυπουργού στο επιβλητικό κτίριο της γερμανικής καγκελαρίας, έχει αξία μόνον εφόσον υποκρύπτει μεταμέλεια, διάθεση ρήξης με το πολιτικό παρελθόν και διορθώσεων κραυγαλέα λανθασμένων επιλογών, ώστε να αναζητηθούν δρόμοι ευρύτερων, εθνικών (μέρα που είναι) συμφωνιών, σήμερα. Πραγματικής… «μετάνοιας» δηλαδή.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News