Ο πολιτικός χρόνος την εποχή των Μνημονίων είναι τόσο συμπυκνωμένος που ό,τι είδαμε στο livestream από το Μουσείο Μπενάκη όχι απλώς μοιάζει παλιό, αλλά δεν μοιάζει καν πρόσφατο.

«Η επανάσταση του αυτονόητου» (πολλάκις), τα στημένα συνθήματα από περίπου δέκα «νεολαίους», το «Γιώργο, γερά, να πέσει η Δεξιά», το «Γιώργο, προχώρα, άλλαξέ τα όλα», τα πρόσωπα στο ακροατήριο, το βαθύ ΠΑΣΟΚ, η προσωπολατρεία (που μάλιστα αντιλαμβάνεται κανείς πως δεν αφορά τον ίδιον τον Γιώργο, αλλά την οικογενειακή του κληρονομιά), τα σαρδάμ που κοντεύαμε να ξεχάσουμε, όλα αυτά δεν παραπέμπουν απλώς σε κάποιο παρελθόν, αλλά σε ένα παρελθόν που απέτυχε, έσκασε παταγωδώς και καταδικάσθηκε, δικαίως ή αδίκως δεν έχει σημασία – η ιστορία δεν είναι δίκαιη, ποιος ασχολήθηκε ποτέ με τα κίνητρα του Πρωτοπαπαδάκη…

Με βάση όσα είδαμε έως τώρα, ο Παπανδρέου δεν θα πείσει κανέναν ότι τα ελατήριά του δεν είναι προσωπικά, ότι δεν κινείται από γινάτι και εμπάθεια, ότι έχει όντως κάτι διαφορετικό να πει, ότι αυτό που λέει αυτήν τη φορά θα καταφέρει να το υλοποιήσει.

Δεν θα πείσει ότι αυτός θα καλύψει τον χώρο αμέσως αριστερά του ΠΑΣΟΚ (το οποίο κατηγόρησε ότι έχει γίνει ουρά της Δεξιάς), διότι αυτός είναι ο πρωθυπουργός του Καστελλόριζου. Διότι απλώς επιβεβαιώνει την ιδεολογική αμηχανία της Κεντροαριστεράς (όχι μόνον της ελληνικής) ενώπιον των προκλήσεων της οικονομικής κρίσης, αφού δεν μας λέει τίποτε που να δίνει ένα αξιοπρεπές πολιτικό στίγμα, διακριτό από τις θέσεις των άλλων χώρων (δεξιά και αριστερά του), αλλά και κάτι έστω αξιοπρεπώς συγκεκριμένο και ρεαλιστικό.

Γι' αυτό και δεν θα στερήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ παρά μόνον τις ψήφους κάποιων παλαιοΠΑΣΟΚικών στελεχών, που δεν μπορούν να αντισταθούν στο επώνυμό του.

Τελικώς, εκεί στην Κεντροαριστερά, όσο περισσότερο συζητούν για την ενότητα και τον ρόλο τους, τόσο απομακρύνονται από τον στόχο. Σε αυτήν την πορεία αναζήτησης, οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου δεν θα είναι το τέλος, ούτε καν η αρχή του τέλους. Ίσως μόνον να είναι το τέλος της αρχής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News