Στη συνέντευξη του Μ. Γιωσαφάτ στη Λ. Παπαδάκη υπάρχει μια φράση που έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό μου: «Χρειάζεται πολλές φορές ένας ηγέτης που να μην είναι ούτε πολύ χαρισματικός, γιατί αυτοί κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους, ούτε μη χαρισματικός γιατί δεν θα τους ψηφίσει κανένας» και μετά εξηγεί το χαρισματικός: «Κάποιος που να ενδιαφέρεται λίγο και για τον εαυτό του αλλά λίγο, με έναν τρόπο πιο κοινωνικό…Δηλαδή να αφήσει ένα όνομα, ότι κάτι προσέφερε στην Ελλάδα, στη χώρα του».

Ασυναίσθητα μπήκα στον πειρασμό να δώ, πόσο είναι εύκολο να ενταχθούν ηγέτες από το 1974 έως σήμερα και σε ποιά από τις 2 κατηγορίες: Καραμανλής, Μαύρος, Ζίγδης, Α. Παπανδρέου, Φλωράκης, Κύρκος,  Δρακόπουλος, Ράλλης, Αβέρωφ, Μητσοτάκης, Στεφανόπουλος, Εβερτ, Καραμανλής, Παπαρήγα, Σημίτης, Γ. Παπανδρέου, Αλαβάνος, Καρατζαφέρης, Τσίπρας, Σαμαράς κι άλλοι. Δεν κατάφερα να βγάλω άκρη, όπως επίσης δύσκολο ήταν να καταλήξω φέρνοντας κατά νού ευρωπαίους κι άλλους ηγέτες της ίδιας περιόδου, μην αραδιάζω πάλι ονόματα.

Ας αντιστρέψουμε το ερώτημα. Ποιοί θέλγονται από τους πολύ χαρισματικούς και ποιοί προτιμούν τους λιγότερο χαρισματικούς ηγέτες; Πώς επιλέγει κανείς ηγέτη; Μέχρι πρόσφατα τα κριτήρια που εν πολλοίς επικρατούσαν είναι γνωστά. Είναι τα ίδια που σήμερα με περισσή ευκολία αποκηρύσσονται και καταγγέλλονται σχεδόν από όλους, μαζί με όσους από τους πολιτικούς αφειδώς τα προσέφεραν. Όπως η κατανόηση του κόσμου δεν μπορεί να γίνει, εάν δεν περιορισθεί στο ανθρώπινο (ο κόσμος της γάτας δεν είναι ίδιος με τον κόσμο του μυρμηγκοφάγου, που λέει ο Α. Καμύ) έτσι κι ο ηγέτης που δεν κεντρίζει το θυμικό μας χάνει πόντους και μένει εκτός. Όσο λαός και ηγεσία παραμένουμε πιστοί στο φαύλο αυτό δούναι και λαβείν, τόσο περισσότερο θα αφηνόμαστε στη ζάλη που προξενεί η υπόσχεση να κάνουν άλλοι για μας αυτά που οι ίδιοι παραλείπουμε.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News