Μπορεί να σας έχουν γελάσει η ηπιότητα με την οποία παρουσιάζουν το θέμα τα ΜΜΕ, αλλά και η προσπάθεια του Γιώργου Παπανδρέου να κρατήσει, όσο είναι δυνατόν να κρατηθεί, ήπιους τόνους προσπαθώντας να μην επιβαρύνει ψυχολογικά την αγορά.
Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι αυτή, η τραγική, που φαντάζεστε. Αυτή που οδηγεί στον πρωθυπουργό να συγκαλέσει συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, που τον οδηγεί δηλαδή να θέσει τα πολιτικά κόμματα μπροστά στις ευθύνες τους. Θέλει στήριξη για να λάβει μόνιμα, οδυνηρά μέτρα, τα οποία είναι μονόδρομος.

Ασφαλώς, τα μέτρα αυτά τα ζητούν πρωτίστως οι Ευρωπαίοι. Ο Τρισέ και ο Αλμούνια, αλλά και η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, ο Μπράουν. Το μήνυμα είναι προφανές. Οι Ευρωπαίοι βαρέθηκαν να πληρώνουν την Ελλάδα για να θεριεύει, στο μαλακό ευρωπαϊκό υπογάστριο, το τέρας της διαφθοράς, χωρίς καμία προσπάθεια εναρμόνισης της οικονομίας μας στα ευρωπαϊκά δεδομένα (όπως έχει υποσχεθεί η χώρα μας ότι θα συμβεί, όταν υπέγραφε τις καταστατικές ευρωπαϊκές συμβάσεις). Και το ξέκοψαν. Ή προσαρμόζεστε γρήγορα και όσο οδυνηρά χρειαστεί σε όσα έχετε συνομολογήσει, ή… Η Liberation υπαινίχθηκε ότι, πολύ σύντομα, η Ελλάδα μπορεί, εθνικά περήφανη, να επιστρέψει στη δραχμή. Οι βόρειοι εταίροι μας μας βρίζουν ξεδιάντροπα. Οι κοινοτικοί υπάλληλοι γελάνε με την πάρτη μας. Στην Κομισιόν το νέο σύντομο ανέκδοτο είναι: greek statistics – τόσο αξιόπιστα είναι τα στοιχεία που τους δίνουμε.

Θα πείτε: για τα χάλια αυτά φταίνε οι προηγούμενοι. Σύμφωνοι, τους αντιστοιχεί μεγάλο μερίδιο της ξεφτίλας. Αλλά και η τωρινή κυβέρνηση, η κυβέρνηση που προεκλογικά διατυμπάνιζε «λεφτά υπάρχουν», επί δύο μήνες παίζει τις κουμπάρες, έστω κι αν έξω βοούν τα σημάδια. Ώστε υπάρχουν λεφτά, ε;
Και τώρα; Θα αναρωτηθείτε. Χρεωκοπία; Διεθνές νομισματικό ταμείο; Και η πολύτιμη ευμάρειά μας, το επίπεδο που έχουμε κερδίσει – όχι όλοι, αλλά οι βολεμένοι αυτού του τόπου;

Ακριβώς, αυτό πρέπει να πει κάποιος στους Έλληνες πολίτες. Ότι αν θέλουν να κρατηθεί το επίπεδο ζωής τους, αν δεν θέλουν να μπουν στον οδυνηρό κυκεώνα της κατάρρευσης, εκεί όπου μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, οφείλουν να κατανοήσουν δυο τρία πράγματα.

*Όφείλουν να καταλάβουν ότι για το σημερινό χάλι της ελληνικής κοινωνίας φταίει, όντως, η εκτεταμένη διαφθορά, όπως την περιέγραψε ο πρωθυπουργός.
*Επείγει, επίσης, η αλλαγή κυρίως του ασφαλιστικού συστήματος, στην οποία ασφαλώς θα συμπεριλαμβάνεται η κατάργηση των προνομίων όσω απολαμβάνουν προνόμια. Σωστά, ο Γιώργος Παπανδρέου είπε ότι τα προνόμια αυτά δεν τα νέμονται οι κατώτερες κοινωνικές ομάδες αλλά τμήματα των βολεμένων μεσαίων τάξεων.
Ο Γιώργος Παπανδρέου είπε, χθες, ένα κομμάτι της αλήθειας. Τη μισή αλήθεια. Δεν είπε το σημαντικότερο: ότι για όλο αυτό το χάλι, φταίει το εκτεταμένο δημόσιο, που υπονομεύει την ανάπτυξη, προσδένοντάς τη στο άρμα του τεράστιου, αδηφάγου, δυσκίνητου και κοινωνικά άδικου κράτους (και όλων των παραφυάδων του: ΔΕΚΟ, επιχειρήσεων διαφόρων βαθμών τοπικής αυτοδιοίκησης κ.λπ.).
Δεν είπε, δηλαδή, ότι η δημοσιονομική πολιτική της χώρας οργανώνεται για να συντηρεί τους βολεμένους εκ των πολιτών της, τους μόν ιμους δημόσιους υπαλλήλους της.

Δεν είπε ότι δεν μπορεί να συνεχίζει αυτή η κατάσταση. Δεν είναι δυνατόν όλος ο κόσμος της παραγωγής να εποφθαλμιά το Δημόσιο, να ζει για το Δημόσιο, από το Δημόσιο, εις βάρος τελικά του Δημοσίου.

Δεν είπε ακόμα ότι, αν υπάρχει πιθανότητα να πειστούν οι Ευρωπαίοι εταίροι να βάλουν ακόμα ένα χεράκι (το τελευταίο) να σώσουν την τελειωμένη οικονομία μας, αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν πειστούν ότι (α) το μάρμαρο θα πληρώσουν οι δημόσιοι και (β) θα μεταρρυθμιστεί απολύτως ο δημόσιος τομέας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είπε, αλλά πιέζεται να πει:
*Για να σωθεί η οικονομία, οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να δεχθούν μόνιμη μείωση των αμοιβών τους.
*Για να μεταρρυθμιστεί η οικονομία, πρέπει να αρχίσουν να μειώνονται οι θέσεις του Δημοσίου, να αναδιαταχθεί η λειτουργία του κράτους και, κερασάκι στην τούρτα, εφεξής, ούτε μονιμότητα θα εξασφαλίζει το Δημόσιο στους υπαλλήλους του ούτε θα μένουν ανεξέλεγκτοι και χωρίς αξιολόγηση της δουλειάς τους.

Γιατί δεν το είπε; Προφανώς για να εξασφαλίσει τη συναίνεση όσο το δυνατόν περισσότερων πολιτικών δυνάμεων. Προφανώς, δηλαδή, για να εξασφαλίσει τη συναίνεση της μείζονος αντιπολίτευσης – αν την εξασφαλίσει. Διότι, προφανώς, σιγά μην εξασφαλίσει τη συναίνεση της Παπαρήγα και του Τσίπρα.

Τι μέλλει γενέσθαι; Άδηλον. Κυκλοφορούν πολλά σενάρια. Ένα, μιλάει ακόμα και για συγκυβέρνηση, σε μια προγραμματική βάση οδυνηρών μεταρρυθμίσεων. Ένα δεύτερο, πιο αισιόδοξο, θέλει τον Γιώργο Παπανδρέου να μεταμορφώνεται σε οραματικό πολιτικό και να προχωρά. Με συγκρούσεις μεν, αλλά να προχωρά.
Υπάρχει ακόμα ένα σενάριο. Το σενάριο που προκρίνει σήμερα η αριστερά. Γαία πυρί μειχθήτω. Αλλά αυτό το σενάριο, θέλω να πιστεύω ότι δεν το εγκρίνουν ακόμα και οι αριστεροί – όσοι, τελοσπάντων, δεν έχουν χάσει ακόμα τη λογική τους.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News