Σε δουλειά να βρισκόμαστε. Ένας υπουργός παραιτήθηκε για να διεκδικήσει την προεδρία του κόμματός του. Ένας ανασχηματισμός προέκυψε από την κενή θέση. Δύο πρόσωπα ξανα – ορκίστηκαν και μια έκπληξη έκανε την εμφάνισή της. Η έκπληξη είναι ο κ. Γιώργος Μπαμπινιώτης. Προσωπική επιλογή του πρωθυπουργού, σύμφωνα με τ’ αποκλειστικά.

Ο κ. Μπαμπινιώτης δεν είχε πολιτικά ενεργό ρόλο αλλά τουλάχιστον από το 2000 όπου εκλέχθηκε Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών είχε δημόσιο βήμα. Και τον τελευταίο χρόνο και αποφασιστικό λόγο στις αλλαγές στην Παιδεία. Τα τρία «νέα» πρόσωπα, με θητεία στη διαμόρφωση συνθηκών και λήψης αποφάσεων εδώ και μια 15ετία, τοποθετήθηκαν σε μία κυβέρνηση με εναπομείνασα ζωή περί τις 40 ημέρες.

Τι περιμένουμε όμως να αλλάξει που δεν άλλαξε; Ποιον εξυπηρετούν οι μετακινήσεις για πράγματα προαποφασισμένα; Πολύς ντόρος για το τίποτα. Και γιατί αφού βαρεθήκαμε ν’ ακούμε για το πρότυπο Μόντι, εμείς δεν το υιοθετήσαμε ποτέ; Κανείς ικανός να ρισκάρει; Η κυβέρνηση Παπαδήμου είχε ένα πρώτο γνώρισμα, ο πρωθυπουργός της δεν ήταν εκλεγμένος. Ήταν όμως δημοκρατικά ορισμένος ως η καλύτερη των επιλογών.

Το ερώτημα είναι γιατί να μην συνεχίζαμε την διαφορετική σκέψη. Και να περιορίζαμε τα πρόσωπα, περιορίζοντας συμφέροντα και μισθούς. Και όχι να ανακυκλώνουμε τους ίδιους τους γνωστούς, σαν  να μην υπήρχε καμιά άλλη επιλογή που θα ήταν πραγματική έκπληξη. Και μάλιστα να χρειάζονται δέκα μέρες για να μάθουμε στο τέλος ότι δεν υπάρχουν άλλοι. Με όσους γνωρίσαμε πορευόμαστε.

Καθώς αρεσκόμαστε στην ανάλυση του αυτονόητου, ας σκεφθούμε την επιλογή μας στις επερχόμενες εκλογές. Εμείς  είμαστε που θα ξαναψηφίσουμε το ίδιο κόμμα, τους ίδιους υποψηφίους, την ίδια μαγιά του παρελθόντος. Μπορούμε να το αποφύγουμε. Και η πραγματική έκπληξη να είμαστε εμείς.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News