Το ότι ο Πάνος Καμμένος προσπαθεί να λεηλατήσει την εκλογική βάση της ΝΔ απευθυνόμενος στα παλαιοδεξιά αντανακλαστικά της και αξιοποιώντας τη νομή της εξουσίας είναι πασιφανές. Το ότι η ΝΔ παραμένει μουδιασμένη μετά την ήττα και προσδοκά ενδόμυχα (η ηγετική της ομάδα τουλάχιστον) να της δοθεί η ευκαιρία να μας πει “εγώ σας είχα προειδοποιήσει” είναι λογικό και αναμενόμενο. Το πού θα κινηθεί από εδώ και στο εξής η Συντηρητική παράταξη είναι το ζητούμενο.

Η ανάληψη της εξουσίας το 2012 έφερε απότομα τη ΝΔ μπροστά στο ιστορικό της πεπρωμένο. Χρειάσθηκε να επιχειρήσει βίαια (υπό το βάρος της ανάγκης διακυβέρνησης της χώρας στα πρόθυρα της πτώχευσης) μία αλλαγή φυσιογνωμίας που επιμελώς απέφευγε ακόμη και να συζητήσει εδώ και δεκαετίες: τη μετάβαση από την πατερναλιστική Δεξιά της διαχείρισης του κράτους στη Δεξιά της ελεύθερης οικονομίας, των δυνάμεων της αγοράς και του επιχειρείν.

Αυτή η σύγκρουση ιδεολογικής φυσιογνωμίας είχε (έχει) και ξεκάθαρη αντιστοίχιση σε επίπεδο εσωτερικών ισορροπιών. Σε συνέχεια της παραδοσιακής διχοτομίας των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων ανάμεσα σε Ραλλικούς και Αβερωφικούς, διαμορφώθηκαν αδρά δύο στρατόπεδα, της λαϊκής Δεξιάς και των φιλελεύθερων.

Είναι ιστορικό παράδοξο ότι το βάρος για τη μετάβαση αυτή έπεσε σε μία ηγεσία που προέρχεται από την όχθη του συντηρητικού κρατισμού και της λαϊκής Δεξιάς. Έτυχε στο Σαμαρά, στο γνησιότερο τέκνο του Αβερωφισμού, να αναλάβει το μετασχηματισμό της ΝΔ από κόμμα του κράτους και του κόσμου που ζεί και αποζεί από αυτό, από κόμμα του προστατευτισμού και της διαχείρισης προνομίων, σε κόμμα της αγοράς και των ανθρώπων της, της αστικής τάξης που προσδοκά απελευθέρωση της οικονομίας και άρση των εμποδίων στον ανταγωνισμό.

Η μετάβαση αυτή έμεινε μισή, αφ' ενός επειδή η εσωτερική μάχη στη Συντηρητική παράταξη ήταν και παραμένει αμφίρροπη και αφ' ετέρου επειδή η ηγεσία της αναγκάσθηκε να υπηρετήσει πολιτικές που στην πραγματικότητα δεν πρεσβεύει (άλλωστε, γι' αυτό -και για να αντιμετωπίσει την άνοδο της Άκρας Δεξιάς- υπερέβαλε εαυτήν στην επίκληση των αξιών και των συμβόλων της παραδοσιακής παλαιοδεξιάς – θρησκεία, οικογένεια, πατρίδα).

Ο Καμμένος βλέπει λοιπόν μία μοναδική γι' αυτόν ευκαιρία: να διαχειρισθεί μέρος του κράτους και όσων προνομίων έχουν απομείνει σε όσους το διαχειρίζονται και να ικανοποιήσει την ανάγκη του παλαιοδεξιού ακροατηρίου για συντηρητικούς συμβολισμούς. Δηλαδή, από τη μία πλευρά προώθηση συντεχνιακών συμφερόντων μέσα σε ένα κράτος – κατανεμητή προνομίων και μεγαλειώδεις στρατιωτικές παρελάσεις από την άλλη.

Το στοίχημα δύσκολα θα του βγει και ο λόγος είναι απλός: η οικονομική κατάρρευση άλλαξε τα πάντα και εξ αιτίας της η πλάστιγγα κλίνει προς την πλευρά της άλλης Δεξιάς. Το κράτος σμικρύνεται και θα συνεχίσει να συρρικνώνεται, οι θύλακες προστατευτισμού που υπηρετούν κλειστά συμφέροντα συγκεκριμένων ομάδων ήδη διαλύονται, οι δομές διαπλοκής με μικρά και, κυρίως, με μεγάλα συμφέροντα θα αποσαθρωθούν.

Άρα, η πατερναλιστική Δεξιά δεν θα έχει πια να υποσχεθεί τίποτε στα συντηρητικά τμήματα της κοινωνίας. Και οι αστοί που βλέπουν το παρόν και το μέλλον τους στην αγορά, σε μία όλο και πιο απελευθερωμένη αγορά, θα αναζητήσουν (αναζητούν ήδη…) πολιτική εκπροσώπηση στη φιλελεύθερη Δεξιά.

Το κατά πόσον θα μπορέσει η ΝΔ να αξιοποιήσει αυτήν την ιστορική συγκυρία εξαρτάται από τη μικροπολιτική διαχείριση των ισορροπιών. Αν δεν τα καταφέρει, τότε αργά ή γρήγορα θα εμφανισθεί ένας -πολύ διαφορετικός βέβαια- Παπάγος και θα σαρώσει τα πάντα με έναν σύγχρονο Συναγερμό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News