Καταλυτικός ο Σαμαράς στο διάγγελμά του. Είχε το ύφος του φιλαράκου που πάμε να πιούμε καφεδάκι στο Μπουρνάζι και εκεί που νιώθεις χαλαρά, σου προτάσσει το δάχτυλο λέγοντας: «Πρόσεξε, όμως. Αν δεν κόψεις αποδείξεις, θα ξαναγυρίσεις εκεί που ήσουν. Στο 23% της εστίασης». Μάλιστα. Ο φίλος μου ο Αντωνάκης. Τον θυμάστε τον Ντίνο Ηλιόπουλο στην καταπληκτική ταινία του φανταστικού φίλου Λευτεράκη; Κάπως έτσι είναι και ο Σαμαράς. Ο φιλαράκος μου, που νοιάζεται για το πορτοφόλι μου. Μου δίνει συμβουλές, μου κάνει χάρες και, εμμέσως πλην σαφώς, με προειδοποιεί πως, αν είμαι κακό παιδί, θα με τιμωρήσει.

Το οικείο ύφος του, σχεδόν πατρικό, με προβλημάτισε. Τελικά, πώς θέλω τον πρωθυπουργό; Απόμακρο και συγκροτημένο να παίρνει σοφές αποφάσεις ή το παιδί της διπλανής πόρτας; Και, επιτέλους, ας εξετάσουμε, πώς είναι το παιδί της διπλανής πόρτας;

Του τα έχουν όλα πληρωμένα στα εστιατόρια και στα ξενοδοχεία που επισκέπτεται ή πληρώνει από την τσέπη του και ρεφενέ ό,τι τρώει κι ό,τι πίνει;

Δεν λέω πως η απόφαση της μείωσης του ΦΠΑ στην εστίαση δεν είναι σημαντική κίνηση. Βέβαια, αναρωτιέμαι αν πια απασχολεί τους πολίτες αυτή η μείωση, δεδομένου πως στη χώρα, αυτοί που αρέσκονται (κατ’ ουσίαν μπορούν) να βγαίνουν για κρασάκια, μεζεδέκια, τσιπουράκια και τα συναφή έχουν περιοριστεί πολύ. Το κρασοπουλειό και η ψαροταβερνούλα ήταν η ψυχοθεραπεία του λαού. Με τόσες μειώσεις, η… ψυχοθεραπεία πήγε περίπατο. Και δεν αναμένεται να την ξαναρχίσει. Αυτά τα 300-400-500 και 600 ευρώ που βγήκαν από το πορτοφόλι του έλληνα φορολογούμενου ή η ανεργία που τον έχει απειλήσει ή τον έχει «εκτελέσει», δεν έχουν όρους εφαρμογής του καλού μέτρου που ανακοίνωσε ο Σαμαράς. Μοιάζει με ουτοπία ή ειρωνεία. Σαν να τον βλέπω να πληρώνει στην ταβέρνα ρεφενέ τον λογαριασμό.

Υ.Γ.: Μου αρέσουν τα πρόσωπα που τα μάτια τους πετούν φωτιές. Δεν μπορώ τα αγελαδινά βλέμματα. Ενισχύουν την πεποίθηση πως ήρθαν σε αυτόν τον κόσμο για να βοσκήσουν ό,τι τους έλαχε σε τούτη τη ζωή (άλλοι χρήματα, άλλοι θέσεις, άλλοι ντουβάρια, άλλοι οικογενειακά τζάκια, άλλοι το κουτόχορτο που θα τους σερβιριστεί από τους σωτήρες τους, που κάποιες φορές έχουν την ιδιότητα του γονιού) και… that’s all. Δεν πάει παρακάτω. Πόσο ευφυές είναι να ανακοινώνεις ως πρωθυπουργός -αφού έχεις πετσοκόψει ψυχολογικά, οικονομικά τον πολίτη της χώρας σου- ότι παίρνεις μια δύσκολη απόφαση, όταν ξεχνάς πως με το θέμα αυτό ξεμπερδεύεις μια κι έξω, αν φέρεις τον ΦΠΑ σε μονοψήφιο αριθμό και ενιαίο για όλη τη χώρα; Ή κάνεις κάτι άλλο, ακόμα πιο αποδοτικό: ορίζεις ένα ποσό που θα καταβάλλει ο επιχειρηματίας στο κράτος, ανάλογα με την κατηγορία όπου θα καταταχθεί η επιχείρησή του. Αναλόγως του προσωπικού και των χώρων που χρησιμοποιεί, θα μπορούσε να γίνει σε πρώτο επίπεδο ένας τέτοιος διαχωρισμός. Και η φοροδιαφυγή θα είχε παταχθεί (την προφταίνεις, για την ακρίβεια) και ο ιδιώτης θα ξέρεις ότι θα δουλέψει για τον εαυτό του αποδίδοντας συγκεκριμένα χρήματα στο κράτος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News