Καθώς η χώρα τροχοδρομεί προς τις κάλπες της 25ης Ιανουαρίου, ας μιλήσουμε λιγάκι για τα αντανακλαστικά αυτού του απρόσωπου μέσου ψηφοφόρου. Για τον κοινό νου, εκείνον που διαθέτει δηλαδή την ικανότητα να παρατηρεί και να επεξεργάζεται δεδομένα από απόσταση, σε ένα ειδησεογραφικό κενό αέρος ας πούμε, θα ήταν κάπως προβληματικό ένας γενικός γραμματέας συνδικάτου να κατεβαίνει στις εκλογές με το κόμμα που ασκούσε την εξουσία επί των ημερών του. Για τον Έλληνα ψηφοφόρο όχι και τόσο.

Για τον κοινό νου, εκείνον που διατηρεί δηλαδή ακόμη την ικανότητα να διακρίνει έναν ελέφαντα στη μέση του δωματίου και να επισημάνει το περίεργον του πράγματος (παρά το γεγονός ότι οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα προσπαθούν συστηματικά να τον πείσουν πως το είδος ενδημεί στη χώρα), είναι τουλάχιστον προβληματικό, δημοσιογράφος που καλύπτει ρεπορτάζ συγκεκριμένου κόμματος να εντάσσεται κατόπιν στα ψηφοδέλτιά του. Αν δει κανείς τα αποτελέσματα περιφερειακών, εθνικών ή ευρωπαϊκών εκλογών, όμως, θα διαπιστώσει πως δημοσιογράφοι που δοκιμάζονται στις λίστες των κομμάτων, το ρεπορτάζ των οποίων είχαν αναλάβει, έρχονται μεταξύ των πρώτων σε σταυρούς. Πρώην συνάδελφοι που έκαναν το μεγάλο βήμα κι από το πεζοδρόμιο έξω από τα αρχηγεία των κομμάτων, βρέθηκαν στα γραφεία τους, πολιτεύονται με επιτυχία που θα ζήλευαν πολλοί βουλευτές. 

Θα μπορούσε κάποιος εδώ βέβαια να πει πως είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη το εκλέγεσθαι και σ’ αυτό προφανώς δεν χωρούν περιορισμοί. Έτσι είναι. Επίσης  εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια του κάθε ψηφοφόρου πού θα δώσει τον σταυρό του.

Ε, και σ’αυτό το πλαίσιο, είναι απορίας άξιο πως σε μια χώρα που λατρεύει να κατακεραυνώνει την αόρατη διαπλοκή της εξουσίας με τα ΜΜΕ, ο ψηφοφόρος επιβραβεύει κάποιον που ευθαρσώς του λέει πως αντί να ελέγχει την εξουσία, έθετε το ρεπορτάζ του στον έλεγχό της. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News