Μεγάλη μέρα η σημερινή, 9 Απριλίου 2015. Για τον Αλέξη Τσίπρα, που επισκέφθηκε τη Μόσχα ως πρωθυπουργός. Και, ίσως, ακόμη μεγαλύτερη για τους υπουργούς Νίκο Κοτζιά, Παναγιώτη Λαφαζάνη και Νάντια Βαλαβάνη, που τον συνόδευσαν.

Θα εξηγήσουμε τα περί «μεγάλης μέρας», παραμερίζοντας τους φόβους περί «στροφής προς τη Ρωσία», που διατρέχουν σήμερα τον ευρωπαϊκό Τύπο, ακριβώς επειδή ορισμένοι πρώην κομμουνιστές κυβερνούν σήμερα την Ελλάδα. Αυτή είναι ακριβώς η πανουργία της Ιστορίας: πρώην κομμουνιστές, που έχουν αναλώσει τη μισή ζωή τους με το «όνειρο της Μόσχας», πάνε σήμερα στο άλλοτε παγκόσμιο κέντρο του κομμουνισμού, ως κυβερνήτες μιας ΝΑΤΟϊκής χώρας, με σκοπό να ρίξουν γέφυρα με την καπιταλιστική Ευρώπη.

Ο Αλέξης Τσίπρας, 41 ετών, έχει διατελέσει μέλος της ΚΝΕ. Όμως, μόλις ενηλικιωνόταν, κατέρρευσε η Σοβιετική Ενωση και μαζί της όλος ο «υπαρκτός σοσιαλισμός». Δεν γνωρίζουμε αν κατέρρευσε και κάποιος κόσμος μέσα του, αλλά σίγουρα το πολύ νεαρό -τότε- της ηλικίας επούλωσε γρήγορα το όποιο «τραύμα», αν υπήρξε. Άλλωστε, ο Τσίπρας υπήρξε πολύ τυχερός. Δεν έζησε τις δύσκολες μεταπολεμικές δεκαετίες, τον Ψυχρό Πόλεμο κτλ. Δεν έχει τέτοια βιώματα και πιθανότατα κανενός είδους κατάλοιπα, συμπλέγματα, συναισθηματικές ή άλλες φορτίσεις. Γι’ αυτόν η επίσκεψη στη Μόσχα λογικά δεν (πρέπει να) να συνδέεται με τέτοια, άρα την αντιμετωπίζει στυγνά πολιτικά.

Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι κάποια τέτοια κατάλοιπα ή φορτίσεις (μπορεί να) έχουν οι τρείς υπουργοί, που τον συνόδευσαν. Ο Κοτζιάς, 65 ετών, ο Λαφαζάνης, 64 και η Βαλαβάνη, 61, παλιά στελέχη του ΚΚΕ, που πέρασαν τα νιάτα τους δίπλα στον Χαρίλαο Φλωράκη και αποχώρησαν το 1991, με την τότε διάσπαση. Είναι, βέβαια, αυθαίρετο να πει κανείς ότι γι’ αυτούς τους τρεις πρώην κομμουνιστές η «επιστροφή στη Μόσχα» σημαίνει κάτι παραπάνω από πολιτική άποψη, πέραν των όποιων ιστορικών ή συναισθηματικών καταβολών.

Λένε ότι όσοι απογοητεύονται και αποχωρούν από κάπου μετατρέπονται στους πιο σκληρούς πολέμιους, ακόμα και σε «γενίτσαρους». Επιπλέον, είναι βέβαιο ότι το καθεστώς Πούτιν πολύ λίγη σχέση έχει με την παλιά Σοβιετική Ενωση, το ιδανικό των απανταχού κομμουνιστών (μοιάζουν μόνο ως προς τον βαθμό χρήσης αυθαίρετων και αντιδημοκρατικών μεθόδων διακυβέρνησης).

Στη Μόσχα έχουν πάει όλοι οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης, πλην του Αντώνη Σαμαρά (εδώ ένα σύντομο ιστορικό). Ο Τσίπρας πάει στη χειρότερη στιγμή της οικονομικής ιστορίας της Ελλάδας. Όμως, ελπίδες για να αλλάξει αυτό, μέσω Ρωσίας, δεν υπάρχουν. Η ελληνική οικονομία εξαρτάται κατά 90% από την Ευρώπη. Και αυτό το γνωρίζουν, ασφαλώς, ο Τσίπρας και οι υπουργοί του, που πήγαν στη Μόσχα. Επιμέρους οφέλη από τις καλές σχέσεις με την Ρωσία μπορούν να υπάρξουν, πάντα γινόταν αυτό, ανάλογα με τον βαθμό της προσέγγισης και την επιμέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων.

Αλλά οι φαντασιώσεις για τη, δήθεν, σπουδαία γεωπολιτική σημασία της σχέσης Ελλάδα-Ρωσίας είναι για τους φαντασιόπληκτους. Ούτε ο Καμμένος τα πιστεύει αυτά. Η Ελλάδα ανήκει στο ΝΑΤΟ και γι’ αυτό έσπευσε να δώσει τα 500 εκατομμύρια δολάρια στην αμερικανική «Λόκχιντ» για την πρώτη στρατιωτική παραγγελία της νέας κυβέρνησης. Η Ελλάδα ανήκει στην ευρωζώνη και από αυτήν εξαρτάται η οικονομία της. Μέχρι να φύγει, αν και κάτι τέτοιο δεν το λέει καμιά κυβερνητική δύναμη.

Η επίσκεψη Τσίπρα στη Μόσχα έχει συγκεκριμένες διαστάσεις, τις οποίες φρόντισε και ο ίδιος να περιορίσει με τις δηλώσεις του. Έτσι είναι η πολιτική. Σκληρή. Η ιστορική συγκυρία το έφερε έτσι ώστε πρώην Έλληνες κομμουνιστές να επισκεφθούν, ως κυβερνήτες πια, το άλλοτε διεθνές κέντρο του κομμουνισμού, το οποίο, όμως, σήμερα δεν υφίσταται. Αυτή, ναι, μπορεί να είναι μια από τις πανουργίες της Ιστορίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News