Δεν έπρεπε λοιπόν το Ποτάμι να προτείνει τον Νίκο Αλιβιζάτο για Πρόεδρο. Δεν έπρεπε να πει ότι «υπάρχουν Έλληνες», δεν έπρεπε να κάνει αναφορά στον Μπουτάρη και τον Γιαννίτση. Για την ακρίβεια, και σύμφωνα με τις παρατηρήσεις ορισμένων φίλων, έπρεπε να προτείνει ένα πρόεδρο αφού πρώτα τον είχε ρωτήσει και είχε συμφωνήσει μαζί του ότι θα βγει να δεχτεί την πρόταση να γίνει Πρόεδρος. Σκεφθείτε το. «Ναι, συμφώνησα με τον Θεοδωράκη να με προτείνει». Ή ακόμη καλύτερα: «Ναι, αποδέχομαι να γίνω Πρόεδρος». Κάντε μια παύση και σκεφθείτε το ξανά. Έτσι έπρεπε να γίνει; Όχι βέβαια. Το Ποτάμι δεν έχει βουλευτές. Και η πρότασή του δεν θα μπει σε ψηφοφορία στη Βουλή για να θέλει τη συγκατάθεση του προτεινόμενου. Με την κοινωνία συνομιλούμε και σε αυτήν θέλουμε να πούμε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος. Έξω από τις παρασκηνιακές συμφωνίες των κομμάτων και μακριά από τα παζάρια του παλαιοκομματισμού. Αν δεν έχετε διαβάσει το απόσπασμα της συνέντευξης στην Καθημερινή διαβάστε το εδώ:

Προσφάτως υπονοήσατε ότι αν ήσασταν στη Βουλή δεν θα ψηφίζατε τον Φώτη Κουβέλη ως επόμενο Πρόεδρο Δημοκρατίας, τονίζοντας την ανάγκη να επιλεγεί ένα πρόσωπο «δημιουργικό, τολμηρό, προοδευτικό, που θα μπορεί να υπερασπιστεί την Ελλάδα στο εξωτερικό». Έχετε κάποιον στο μυαλό σας;
Πολλούς. Από δημοσιογράφος αναρωτιόμουν γιατί η οικογένεια των πολιτικών φυλάει αυτή την καρέκλα μόνο για τα παιδιά της. Γιατί πριν από δέκα χρόνια δεν τολμήσαμε να βγάλουμε πρόεδρο την Αρβελέρ; Ο συμβολισμός θα ήταν τεράστιος. Αφήστε που φώναζε όλους τους μεγάλους ηγέτες της Ευρώπης με τα μικρά τους ονόματα.

Σήμερα ποιον πρόεδρο θα προτείνατε;
Τον Νίκο Αλιβιζάτο. Είναι κορυφαίος συνταγματολόγος, κοσμοπολίτης και τολμηρός υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ακριβώς με τα ίδια κριτήρια θα μπορούσα να προτείνω και τον Σταύρο Τσακυράκη, αλλά επειδή μου έκανε την τιμή να συμμετέχει στο ευρωψηφοδέλτιο του Ποταμιού, δεν θέλω να φανεί ότι προτείνω έναν «δικό μας».

Μου κάνει εντύπωση ότι επιλέγετε πρόσωπα από τον χώρο της Δικαιοσύνης.
Μα εκεί είναι το μεγάλο έλλειμμα. Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με τις μετριότητες. Υπάρχουν Έλληνες. Και ο Γιάννης Μπουτάρης πιστεύω ότι θα ήταν ένας καλός πρόεδρος. Δεν είναι δογματικός, έχει την πείρα της ζωής και έχει αποδείξει ότι κινείται εκτός της παλαιοκομματικής λογικής των πολιτικών. Αλλά κι αν τα κόμματα επιλέξουν πολιτικό θεωρώ αυτονόητο να τιμήσουν πια αυτούς που τόλμησαν και όχι αυτούς που συμβιβάστηκαν. Ο Τάσος Γιαννίτσης ας πούμε προσπάθησε πολύ να μας πείσει όσο ήταν καιρός να αλλάξουμε πορεία. Δεν τον ακούσαμε. Τέτοια πρόσωπα θέλουμε και όχι άτολμους ισορροπιστές.

Αυτή ήταν λοιπόν -και αυτή είναι- η δημόσια πρότασή μας για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Να μην καταφύγουμε πάλι στις μετριότητες και τους συνταξιούχους της πολιτικής. Να μην συμβιβαστούμε δηλαδή με τον «παλιό τρόπο». Κάποιοι βέβαια κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Κυνηγούν τον Μπουτάρη να τον ρωτήσουν αν είχαμε συνεννοηθεί. Αν είχε δώσει το ΟΚ ο Γιαννίτσης και αν υπογράψαμε χαρτί με τον Αλιβιζάτο.
Εμείς καθημερινά και μεθοδικά ανοίγουμε τρύπες στο παλιό σύστημα μήπως και μπει λίγο φως και αυτοί αντί για το φως σχολιάζουν την… τρύπα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News