Προσπαθώ να τους εμπιστευτώ. Να αισθανθώ ανακούφιση που η χώρα απαλλάχτηκε από μια συντηρητική εξουσία υποκριτικής διαχείρισης των προβλημάτων. Που δίνεται η ευκαιρία σε νέους ανθρώπους να χτίσουν μια καινούρια, πιο «ροκ» αντίληψη για την πολιτική και την εξουσία.

Και πράγματι, αυτή την περίοδο,  ίσως χρειαζόμασταν  μια δυναμική αριστερή κυβέρνηση  για πολλούς λόγους. Πρώτον, η  χώρα έχει ανάγκη από διεκδικήσεις  έναντι των εταίρων της, σε μια εποχή που η Ευρώπη αλλάζει οικονομικά αλλά όχι πολιτικά και κοινωνικά. Δεύτερον, απαιτούνται πολύ ισχυρές  δομικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος που εξαιτίας της προστασίας των αρρωστημένων  μικροκαπιταλιστικών συμφερόντων δεν προχωρούσαν.

Ακόμα, η  ελληνική κοινωνία πρέπει να εισπράξει  ένα αίσθημα δικαίου και να απαλλαγεί επιτέλους, από την ολιγαρχική αστική ελίτ που λυμαίνεται τον πλούτο της, εδώ και 200 χρόνια! Και το σημαντικότερο από όλα: Είναι ζήτημα πολιτισμικής επιβίωσης η ανάταση μέσω της συλλογικότητας και της  ενότητας  σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Στόχος που πρέπει να επιτευχθεί με την ουσιαστική παιδεία  και την ποιοτική αναβάθμιση της  δημόσιας επικοινωνίας. 

Περιμένω λοιπόν, από την επόμενη εβδομάδα, αφού πρώτα εξισορροπήσουμε τη σχέση μας με τους εταίρους, να δω τις πρώτες δυναμικές δράσεις. Ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, ένα νόμιμο και δημοκρατικό  μιντιακό status , μία εκπαίδευση με κύρος και ένα έξυπνο και ευέλικτο κράτος. 

Γιατί, όμως, δεν μπορώ, όσο κι αν θέλω να τους πιστέψω; Γιατί, οι ίδιοι, προεκλογικά αλλά και μετά την εξασφάλιση της εξουσίας, επέλεξαν λανθασμένο και επικίνδυνο τρόπο για την απόκτηση της πολιτικής τους δύναμης. Γιατί ξέρω καλά πως ιστορικά, ποτέ, μα ποτέ, καμία εξουσία δεν μπόρεσε να αλλάξει την κοινωνία με τον λαϊκισμό! Δεν υπάρχει παγκόσμιο προηγούμενο στην πολιτική ιστορία της ανθρωπότητας.

Και είναι τόσο εύκολο να εξηγηθεί. Όταν επενδύεις στα ταπεινά ένστικτα  των πολιτών, τους απαλλάσσεις από την δυσκολία της ανάληψης της προσωπικής ευθύνης. Τους  καθιστάς «ομήρους» των αποφάσεων σου και «οπαδούς» των αυταπόδεικτων θέσεων σου. Αυτό σημαίνει ότι, αναπόφευκτα, εγκλωβίζεσαι σε μια σχέση εξάρτησης που θα την αντιμετωπίσεις στο μέλλον, μόλις πάρεις τις πρώτες δύσκολες αποφάσεις.

Πώς λοιπόν, να  εμπιστευθεί κανείς ένα κόμμα που αναδεικνύει τον λαϊκισμό σε τέχνη και απαλλάσσει, έτσι, την πολιτική του ρητορική από την αλήθεια; Που επαίρεται για την ανάληψη της σωτηρίας της χώρας, ενώ εξαιτίας του παρωχημένου εκλογικού συστήματος έχει ψηφιστεί μόνο από έναν στους πέντε Έλληνες; Και που προτάσσει το μίσος και την εθνική απομόνωση, ως μέσα ηθικής εξύψωσης και αξιοπρέπειας.

Η κοινωνία μας έχει παραδοθεί στη βαρβαρότητα, εδώ και πολλά χρόνια. Έχει βάθος και διάρκεια το πρόβλημα. Και δεν πιστεύω ότι θα χαθεί η παλιά δεξιά χυδαιότητα του κιτς και του αμοραλισμού, με μία νέα αποθέωση του αυταπόδεικτου «αριστερού» εθνολαϊκισμού. Δεν υπάρχουν σωτήρες αυτόκλητοι και εξαγνισμένοι στα «νάματα» του «δίκαιου σοσιαλισμού» του Τσίπρα και του «εθνοτισμού» του Καμμένου.

Και το βασικότερο. Δυσκολεύομαι πολύ να εμπιστευτώ οποιαδήποτε εξουσία που δεν συμπεριλαμβάνει στη λαϊκή της βάση τους «δημιουργούς» μιας κοινωνίας, όπως επιχειρηματίες, επιστήμονες, ερευνητές, παραγωγούς και δασκάλους. Παρά επικαλείται συνεχώς τα αόριστα συμφέροντα ενός «λαού», αδιαφορώντας εντελώς για την κοινωνία των πολιτών.

Η χώρα πρέπει να αλλάξει και μάλιστα γρήγορα. Ας περιμένουμε λοιπόν, να δούμε τα αποτελέσματα, μέσα και έξω. Ας κάνουμε υπομονή να μετρήσουμε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Κι ας δικαιωθούν, έστω, αυτοί που συνήθισαν πια να δικαιολογούν το ψέμα και τα ανακόλουθα, με τη σκοπιμότητα και την αναγκαιότητα της επιτακτικής αλλαγής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News