Το νιώθω: Είναι κάπως άκομψο να χρησιμοποιώ τίτλο καινούργιου τραγουδιού του οποίου τους στίχους έχω γράψει εγώ – και είναι μάλιστα και ο τίτλος του cd της Άλκηστης Πρωτοψάλτη που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από την Heaven με δώδεκα ολοκαίνουργια τραγούδια. Όλα βέβαια συνθέσεις της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, πάνω στις μελωδίες της οποίας ακουμπήσαμε τις λέξεις μας ο Μιχάλης Γκανάς, η Ελένη Ζιώγα, ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος (στο ρόλο το στιχουργού εδώ), η Ρεβέκκα Σούσση και εγώ. Ήδη το «Πέντε Χρόνια σ’ ερωτεύομαι» του Μιχάλη Γκανά και το δικό μου «Γλυπτό» είναι πολυακουσμένα από τα ραδιόφωνα και το internet και έχουν δημιουργήσει μια θετική προδιάθεση και για τα υπόλοιπα 10 τραγούδια του «Για πού τραβάς ελπίδα;».

Πέρα από τα «καλλιτεχνικά» μας όμως, αυτό το ερώτημα, το «για πού τραβάει η ελπίδα» και μέσα στην καταιγίδα πάλι κάτι αναζητάει, είναι –κακά τα ψέματα – πολύ επίκαιρο: Να συνεχιστεί αυτή η απελπισμένη και αδιέξοδη κατηφόρα με «αυτοδύναμη ισχυρή» κυβέρνηση είτε ΠΑΣΟΚ, είτε Ν.Δ, είτε πασοκουδού  –στελεχωμένη με τα ίδια περίπου πρόσωπα που μας καταστρέψανε; Σαφώς η ελπίδα δεν τραβάει προς τα εκεί –τα δύο μεγάλα κόμματα είναι καμένα χαρτιά και αν όχι αύριο, μεθαύριο πάντως, εξαφανίζονται από τον κοινό μας βίο, έχοντας διαπράξει αθλιότητες που κανείς μέχρι τώρα δεν τις είχε φανταστεί. Όσοι αμέσως ή εμμέσως εξαρτώνται ακόμα απ’ αυτά και τις υποσχέσεις τους ("εσύ δεν απολύεσαι ότι κι’ αν γίνει, βασίσου επάνω μου") θα πάνε, ψιλοφοβισμένοι ακόμα, και θα τους ψηφίσουνε τους πασοκονουδού. Αλλά είναι πολύ πιθανό, (το πιθανότερο νομίζω), να μη μπορέσουν αυτές οι δύο ΑΕ να σχηματίσουν μια κυβέρνηση ικανή να αντεπεξέλθει. Και τότε; «Για πού τραβάς ελπίδα»;

Κατά τη γνώμη μου πια, όσο «τρελό» και αν ακούγεται αυτό, έρχεται πια η ώρα της αριστεράς. Μη με ρωτήσετε «ποιάς αριστεράς» γιατί δεν έκανα ποτέ παρέα με ινστρούχτορες και δεν ξέρω τα εσωκομματικά τους. Όταν λέω πως έρχεται η ώρα της αριστεράς εννοώ ότι έρχεται ή ώρα που η μέσα μας «αριστερά», του καθενός από μας, συνειδητοποιεί τις ευθύνες της και διεκδικεί το δικαίωμα να «λερώσει τα χέρια της» και να μη στέκεται αιωνίως απέναντι κάνοντας μόνο κριτική και επαναλαμβάνοντας τσιτάτα που η ιστορία η ίδια κάπου τάχει παραχώσει και ούτε καν τα θυμάται. Δεν ξέρω πώς θα γίνει αυτό: Ο αριστερός μας εαυτός βλέπει πια καθαρά (γιατί ενημερωνόμαστε πια όλοι για όλα με ταχύτητες αστραπιαίες) ότι δε μπορεί και δεν θέλει να συνεχίσει να ζει «έτσι», μέσα σε μια φούσκα. Και αυτή η αριστερά θα συγκροτηθεί γύρω από κάποιον πολιτικό και κάποιο κόμμα που θα ζητήσει επιτέλους λογαριασμό από όλο αυτό το σάπιο, διαπλεκόμενο, διεφθαρμένο σύστημα που, μέχρι την ημέρα των εκλογών (6 Μαΐου μάλλον, ε;) θα είναι ακόμα «στα πράγματα».

Το πασοκονουδού έχει φτιάξει νόμους ώστε να καλύπτονται (να παραγράφονται ή να εξαγοράζονται) στον αιώνα τον άπαντα όλες οι μαφιόζικες δραστηριότητές του των τελευταίων 30-35 χρόνων. Κατά κει λοιπόν, από το κέντρο προς τα δεξιά κοιτάζοντας, δια γυμνού οφθαλμού βλέπεις ότι δεν έχεις τίποτα να περιμένεις.

Αντιθέτως κοιτάζοντας από το κέντρο προς τα αριστερά, την βλέπεις την ελπίδα να οδηγείται αναγκαστικά πρός τα εκεί – ξέροντας βέβαια ότι θα μπλέξει άσχημα μέσα στην τόση ασυνεννοησία που επικρατεί σ΄εκείνα τα λημέρια, τα τόσο πείσματα, τους εγωισμούς και τις αγκυλώσεις.

Αλλά γι’ αυτό την λένε «ελπίδα» – γιατί ελπίζει πως θα μπορέσει, σιγά-σιγά, μεθοδικά να καταφέρει να βρει κάποια κοινά σημεία για να αντιμετωπίσει ενωμένη το οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά πλήρως απαξιωμένο "σύστημα πασοκονουδού" – που πρέπει, είναι ανάγκη πάσα, να μας αδειάσει τη γωνιά.

Και για να μην με θεωρήσετε και εντελώς εκτός πραγματικότητας δεν ελπίζω ότι το ΚΚΕ, με τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΔΗΜΑΡ (αν πάρουν τα ιδιαιτέρως ανεβασμένα ποσοστά που τους «δίνει» – το "πολιτικό βαρόμετρο" της "Καθημερινής" και του ΣΚΑΙ τουλάχιστον) θα κληθούν πάραυτα να  αναλάβουν εντολή σχηματισμού κυβέρνησης τώρα, μεθαύριο κιόλας. Αλλά ας μην ξεχνάμε ποτέ τι μας διδάσκει η εμπειρία: Το ΠΑΣΟΚ στις 17 Νοεμβρίου του 1974,  παίρνει 13,58% των ψήφων και εκλέγει 12 βουλευτές. Στις εκλογές της 20ης Δεκεμβρίου 1977  γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση, με  το 25,34% των ψήφων και με 93 βουλευτές. Το 1981 οδηγείται τελικά στην εξουσία με ένα σαρωτικό 48,1%.

Ψιθυρίζω λοιπόν το «για πού τραβάς ελπίδα» και κοιτάζω αριστερά μου, στην «μέσα μου αριστερά», για πρώτη φορά στη ζωή μου μετά απο δεκαετίες. Είναι και απλή η σκέψη μου, δεν μπλέκομαι σε πολλές λεπτομέρειες: Το κεντροδεξιό («σοσιαλοδεξιό») πασοκονουδού έχει αποτύχει στην πράξη – και στην πλάτη μας. Πάει, τελείωσε. Τι μένει;  Συνεχίζω, λοιπόν,  να σιγοτραγουδάω:

«Μα όταν πια βουλιάζω και μόνη αναστενάζω τότε σκέφτομαι, που νάχει πάει η Ελπίδα, η μόνη πια Πατρίδα που έχουμε»;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News