14 Οκτωβρίου 2013 όλα τα ΜΜΕ δημοσιοποιούν την «Έκκληση για την ανασυγκρότηση και την ισχυροποίηση του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας», που συνοπτικά ονομάστηκε «Πρωτοβουλία των 58». Ίσως υπήρξε η σημαντικότερη προσπάθεια των τελευταίων δεκαετιών σ' αυτή την κατεύθυνση, μια που απευθυνόταν «σε όλες τις δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού, ξεχωριστά στο ΠΑΣΟΚ και στη ΔΗΜΑΡ, στις δυνάμεις της οικολογίας, της αυτοδιοίκησης αλλά και σε πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες που επιθυμούν την ισχυροποίηση της ευρύτερης κεντροαριστερής παράταξης».

Από εκείνο το πρώτο κείμενο των 58 έχει ενδιαφέρον επίσης μια πρόβλεψη που δυστυχώς επαληθεύτηκε: «Επισημαίνεται ότι υπάρχουν στιγμές που στην πορεία ενός έθνους, ιστορικές πολιτικές παρατάξεις είναι υποχρεωμένες να επαναθεμελιωθούν και να ορίσουν ξανά την παρουσία τους στην πολιτική ζωή του τόπου, αλλιώς παρακμάζουν και εξαφανίζονται…». Αυτή η επισήμανση συνοδευόταν, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, από τη διαβεβαίωση ότι «η δημιουργία του κοινού πολιτικού φορέα δεν απαιτεί τη διάλυση των υπαρχόντων κομμάτων και συλλογικοτήτων». Η έκκληση της Πρωτοβουλίας είχε μεγάλη απήχηση πανελληνίως και αυτή εκφράστηκε στην απρόσμενη συγκέντρωση του Ακροπόλ. Εκεί όποιος βρέθηκε είδε ζωντανή την ελπίδα χιλιάδων δημοκρατών που πίστεψαν στη δημιουργία ενός ισχυρού τρίτου πόλου σαν ανάχωμα στον «μικρό δικομματισμό», σαν ασπίδα των πολιτών «που δεν αναγνωρίζονται ούτε στη Δεξιά ούτε στη νεοκομμουνιστική-εθνολαϊκιστική Αριστερά».

Υπήρχε ωστόσο ήδη το πρώτο σύννεφο στον ορίζοντα: Η άρνηση της πλειοψηφίας της ΔΗΜΑΡ και προσωπικά του Φώτη Κουβέλη να συμπράξουν στη σύγκλιση. Στην πορεία των 58 υπήρξαν και ολιγωρίες και οργανωτικές αρρυθμίες και αστοχίες και ατολμίες. Προσωπικά, ωστόσο, θεωρώ ότι η άρνηση του Κουβέλη να συμπράξει από την αρχή, υπήρξε η κυριότερη αιτία του ναυαγίου. Οι εγγυήσεις της αυτονομίας των κομμάτων, η συμμετοχή «δίχως αποκλεισμούς και ηγεμονίες» περιέχονταν στην αρχική διακήρυξη, ενώ και ο Βενιζέλος δήλωνε σε κάθε ευκαιρία πως δεν τον ενδιέφερε η πρωτοκαθεδρία στον κοινό πολιτικό φορέα. Και το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου: Η σύμπραξη της ΔΗΜΑΡ δεν θα λειτουργούσε μόνο σαν προσθετική παράμετρος στον κεντροαριστερό χώρο, αλλά θα δημιουργούσε πολιτική και κοινωνική δυναμική, που θα ξεπερνούσε κατά πολύ τα μεγέθη κομμάτων και κινήσεων που κάλεσαν οι 58. Θα μπορούσε, αν πίστευε στη συνεργασία ο Κουβέλης, να συμπαραταχθεί και με το πρώτο σημάδι καπελώματος από οποιονδήποτε να το καταγγείλει στοιχειοθετημένα και να αποχωρήσει. Είχε επιλέξει ωστόσο τον μοναχικό του δρόμο που παρακολουθήσαμε όλοι.

Η πορεία προς τις ευρωεκλογές και η αιφνίδια αλλαγή του εκλογικού νόμου από Σαμαρά και Βενιζέλο σηματοδότησαν την αρχή του τέλους. Κάποιοι από τους 58 κατηγόρησαν τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για αιφνιδιασμό και αποχώρησαν μετά από λίγο ή αποστασιοποιήθηκαν. Κάποιοι άλλοι είχαν αντίθετη άποψη. Γεγονός είναι πως χάθηκε η ευκαιρία για μια μεγάλη Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη.

Σημείωσα, με νύξεις, ελάχιστα από αυτή την ανεπανάληπτη πολιτική εμπειρία. Το πλήρες αφήγημα ασφαλώς θα το επιχειρήσουν άλλοι ικανότεροι. Όλοι όσοι έδωσαν μικρές και μεγαλύτερες μάχες με ανιδιοτέλεια, όσοι από τους 58 βρίσκονται σήμερα σε διάφορα κόμματα, όσοι δημοκράτες στήριξαν με κάθε τρόπο το πρωτόγνωρο εγχείρημα, ας θυμηθούν σήμερα τα γενέθλιά του. Χωρίς γιορτή.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News