Οι κόκκινες γραμμές, η πολιτική διαπραγμάτευση και η ανθρωπιστική κρίση είναι τρεις κενές προτάσεις. Επαναλαμβάνονται ως ακρογωνιαίοι λίθοι της διαπραγματευτικής κυβερνητικής σκέψης. Ανθρωπιστική κρίση έχει η Σιέρα Λεόνε. Μακάρι να μην μάθουμε ποτέ τι σημαίνει. Αλλά αυτή η λεκτική υπερβολή μειώνει  στα μάτια των συνομιλητών, το πολύ μεγάλο, πολύ υπαρκτό πρόβλημα κοινωνικής ανέχειας στην Ελλάδα. Μας πιστεύουν λιγότερο όταν λέμε λόγια παχιά.

Η πολιτική διαπραγμάτευση εφευρέθηκε ως απαξιωτική αντίστιξη στην τεχνική ανάλυση των προτάσεων, ιδεών και μέτρων. Αναπαράγει το παλιό κλισέ, την ανόητη αντιπαράθεση των τάχα στυγνών αριθμών που δεν πιάνουν τον παλμό των ανθρώπων. Όμως το να ζητάς χρήματα έναντι εξαιρετικά ατεκμηρίωτων προτάσεων, όπως γίνεται αυτή τη στιγμή στις Βρυξέλλες, με το πρόσχημα της συνολικής, πολιτικής σκέψης που οι τεχνοκράτες τάχα δεν αντιλαμβάνονται, απλά αυξάνει την δυσπιστία των δανειστών για τις δυνατότητες διαχείρισης των οικονομικών της χώρας. Άρα μειώνει τις πιθανότητες χρηματοδότησης.

Όποιος βάζει κόκκινες γραμμές, σκάβει το λάκκο του γιατί αυτοδεσμεύεται και συνήθως τις πατάει σύντομα. Ιδίως όταν είναι ο αδύναμος γιατί δεν έχει ούτε το χρήμα ούτε το χρόνο με το μέρος του. Στο δίλημμα χρεοκοπία ή μείωση συντάξεων, χρεοκοπία ή αύξηση ΦΠΑ, που μακάρι ποτέ να μην μπουν, θα βρεθούν πολλοί να συζητήσουν τη χρεοκοπία;

Όταν είναι σαφές, ρητά διατυπωμένο και πιστοποιημένο σε κάθε συνάντηση, σε κάθε απόφαση, παλιότερη και πρόσφατη, ότι η Ευρώπη θα χρησιμοποιήσει στη διαπραγμάτευση τα όπλα της ρευστότητας και της ομοφωνίας, άρα του Eurogroup, άρα των τεχνοκρατών, τότε η ανθρωπιστική κρίση, η πολιτική διαπραγμάτευση κι οι κόκκινες γραμμές, δεν είναι μόνο εκτός θέματος, αλλά και επιζήμιες για την συνεννόηση και τη συμφωνία.

Στην συζήτηση των αρχηγών στη Βουλή της προέδρου Ζωής, ο πρωθυπουργός είπε σωστά πράγματα για τη φοροδιαφυγή και την έλλειψη μεταρρυθμίσεων. Τα είχε πει και παλιότερα και θα ήταν ευχής έργο να γίνουν. Δεν ενημέρωσε όμως για τίποτε συγκεκριμένο επί της διαπραγμάτευσης κι απλώς ζήτησε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης να τον στηρίξουν στην τήρηση των δικών του «κόκκινων γραμμών». Απειλώντας πως αν δεν το κάνουν σημαίνει πως στηρίζουν, εξ αντικειμένου, τους κύκλους που απεργάζονται την έξοδο της χώρας από την Ευρώπη.

Με αυτό τον πολύ παλιό, ιστορικά ανατριχιαστικό σε συνέπειες τρόπο κατασκευής εχθρών μέσω της αντικειμενικής ευθύνης, έβαλε απέναντί μας, τον προηγούμενο μήνα, ακόμη και την Κύπρο. Στη Βουλή, κέρδισε μόνο την επιείκεια, που σίγουρα δεν επιζητεί, της Χρυσής Αυγής.

Κέρδισε κι ένα ακόμη επεισόδιο στο πρόβλημα Ζωής Κωνσταντοπούλου, σε ζωντανή μετάδοση. Η πρόεδρος καλούσε τον Κατρούγκαλο στο βήμα, ο πρωθυπουργός του έγνεφε «μείνε στη θέση σου» και παράλληλα την κοίταζε απελπισμένα να του χαλάει την όποια απόπειρα συναίνεσης.

Χάνεται χρόνος και κάθε μέρα ευκαιρίες, μέσα κι έξω. Η ευκαιρία της Βουλής θα υπήρχε αν κατέληγε σε συνεννόηση κανονικών ανθρώπων. Να συμφωνήσουν να συναντηθούν. Να δουν πως μπορούν να ενώσουν δυνάμεις  εκεί όπου συγκεκριμένα συμφωνούν. Ακόμη και σε επίπεδο εμπειρογνωμόνων. Γιατί, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, οι προτάσεις που στέλνουμε στην τρόικα Βρυξελλών μοιάζουν μάλλον πρόχειρες και  αστοιχείωτες. Κι έτσι την μια μέρα μιλάμε για μέτρα 500 εκ. € και την άλλη μέρα τα κάνουμε 50€. Ας τις δει και κανένα πιο έμπειρο μάτι που έκανε τόσα χρόνια αυτή τη δουλειά γιατί αλλιώς, όταν χάνεις την εμπιστοσύνη του συνομιλητή, είσαι εκτός νυμφώνος.

Αυτή την κοινή λογική μόνο ο Σ. Θεοδωράκης την εκπροσώπησε. Ρώτησε, απάντησε, πρότεινε. Μόνος.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, σταθερά αλαζονικός, είναι πικραμένος και ήταν χαιρέκακος. Πώς να τα βρεις με πικρόχολο άνθρωπο, παρά τις αδιαμφισβήτητες κοινοβουλευτικές και αναλυτικές του ικανότητες;

Ο αρχηγός της Ν.Δ. ζει στον μύλο της αντιπαράθεσης. Δεν φαίνεται να αντέχει στη συνεργασία χωρίς την αναγνώριση. Λέει πως «πρώτα η πατρίδα μετά το κόμμα» αλλά δεν κάνει καμιά κίνηση για να το επιβεβαιώσει. Αποχώρησε. Κι ας είχε δίκιο στο επεισόδιο. Αν ήθελε συναίνεση θα ζητούσε τη βοήθεια του πρωθυπουργού στο θέμα της προέδρου Ζωής. Όταν θες να βάλεις πλάτη, δίνεις τόπο στην οργή, δεν αρπάζεις την ευκαιρία της εκκεντρικότητας.

Τώρα θα συζητάμε για την πρόεδρο Ζωή, τον πρώην πρόεδρο Μεϊμαράκη κι όχι για την «πατρίδα που είναι πρώτη».

Ο πρωθυπουργός προφανώς ζορίζεται. Η συνάντηση της Βουλής μπορεί να του δώσει κανένα δημοσκοπικό πόντο αλλά κάνει ευκρινέστερο και τον αυτοεγκλωβισμό του. Ανέχεται να ακούει τον Νικολόπουλο, να υπομένει την πρόεδρο Ζωή και να μαζεύει τον Κατρούγκαλο. Για να τον χειροκροτήσουν οι βουλευτές του χρειάζεται να ξαναπεί όλο το μνημονιακό-αντιμνημονιακό ρεπερτόριο.

Αυτό το αφήγημα που εξελίσσει, δεν είναι πια δίγλωσσο, είναι απλά ακατανόητο σε κάθε γλώσσα. Δεν θέλει το αφήγημα βελτίωση, αλλά ο πρωθυπουργός πολιτική ενηλικίωση.

Όπως και η αντιπολίτευση χρειάζεται θάρρος, ειλικρίνεια και  λιγότερη αρχαία σκουριά. Αν πιστεύουν στα δίκια τους πρέπει να έχουν τη γενναιότητα και την απλοχεριά να στηρίξουν τη ζωντάνια και την ελπίδα που εκπροσωπεί ο πρωθυπουργός. Εάν στέκονται στις άπειρες ευκαιρίες των λαθών του, συμμετέχουν σε έναν ατελέσφορο, φαύλο κύκλο παρακμής. Ας διδαχθούν από τον Γιούνκερ, τη Μέρκελ, τον Σουλτς.

Στους κανονικούς ανθρώπους αυτές οι συνεννοήσεις και υποχωρήσεις γίνονται καθημερινά. Στα μεγάλα εγώ της πολιτικής είναι πιο δύσκολο, όμως δεν έχουμε άλλη επιλογή. Η χθεσινή μέρα πήγε χαμένη. Κι άλλες δυο που θα μας πάρει να τη σχολιάσουμε, θα πλησιάσει το Πάσχα των τροϊκανών. Έπεται το δικό μας.

Αν μείνουμε με αυτά τα μυαλά, μετά την Ανάσταση, ο Γολγοθάς θα μας γίνει συνήθεια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News