Στέλλα Αλαφούζου: «Το χασμουρητό μπορεί να μην είναι ευγενικό, αλλά είναι σίγουρα μια ειλικρινής γνώμη», Βολταίρος. 

Κώστας Γιαννακίδης: Το ξεμάλλιασμα Μεϊμαράκη-Τσίπρα προσέφερε τις στιγμές που μας ξύπνησαν. Και αυτές οι στιγμές δεν ήταν καν πολιτικές. Πέραν αυτών, τίποτα άλλο.  Μονόλογοι, συχνά δε εκτός θέματος. Μερικές φορές είχε ενδιαφέρον να παρακολουθείς όσους ψήφισαν μνημόνιο, να μοιράζονται την ίδια μοίρα με τον Τσίπρα. Ποιοι μου άρεσαν περισσότερο; Ο Θεοδωράκης και ο Κουτσούμπας. Και ο Μεϊμαράκης για το θέαμα. 

Τάκης Καραγιάννης: Ο -πολλάκις χαρακτηριζόμενος ως επικοινωνιακός- Τσίπρας που αντί της κάμερας κοιτούσε τις σημειώσεις του στην πρώτη ερώτηση. Ο σφιγμένος -αν και τόσο καιρό αεράτος- Μεϊμαράκης. Ο αγχωμένος -και πρωτάρης- Λαφαζάνης. Ο -άνετος με την κάμερα- αλλά μόνο καταγγελτικός- Θεοδωράκης. Η -γεμάτη γκέλες- Γεννηματά. Ο -αδιάφορος- Καμμένος. Όταν οι πολιτικοί αδυνατούν να τραβήξουν το ενδιαφέρον, το κάνουν οι δημοσιογράφοι. Όπως η Τρέμη.

Βάσω Κιντή: Τελικά για όλο το πολιτικό σύστημα η Ελλάδα είναι κάτι άλλο από την Ευρώπη. "Οι πρόσφυγες θέλουν να πάνε στην Ευρώπη", "Η Ευρώπη να αναλάβει τις ευθύνες της". Παρόλο τον ευρωπαϊσμό μας ακόμη αισθανόμαστε ξένοι στον τόπο μας.

Λουκρητία: Δεν ξέρω πόσες φορές ευχήθηκα χθες να ήμουν πάλι 18. Σκεφτείτε το. Το παιδί που σήμερα είναι δεκαοχτάρης και θα ψηφίσει σε λίγες μέρες, το 2009 ήταν 12 ετών. Πολύ αμφιβάλλω αν θυμάται το τελευταίο debate με Καραμανλή και Παπανδρέου. Ξέρετε… Τότε που ο Καραμανλής έβλεπε 2 δύσκολα χρόνια μπροστά μας και ο Παπανδρέου πάταγε στο σχέδιό του των 100 ημερών. Τελικά, αυτά τα δύο συνδυάστηκαν. Μας πάτησαν τα δύσκολα χρόνια. Και δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ δεν ένιωθα καμιά λησμονιά για τα debate που δεν έγιναν από τότε. Κι όμως, διάολε, ο δεκαοχτάχρονος θα το είδε αλλιώς χθες. Πρέπει να το είδε αλλιώς. Με την προσμονή και την περιέργεια που σέρνει ένας αστικός μύθος. Τον ανακηρύσσω, λοιπόν, αδιαμφισβήτητο νικητή της βραδιάς. Κατάλαβε από νωρίς πόσο χαμηλό είναι το επίπεδο του πολιτικού λόγου. Πόσο τυχερός. Λυτρώθηκε και τον ζηλεύω.

Γιάννης Παντελάκης: Μάθαμε κάποτε, ότι στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ πραγματοποιούνται προεκλογικά ντιμπέιτ. Τους μιμηθήκαμε με τον δικό μας τρόπο ο οποίος έχει μια και μόνο χρησιμότητα. Να απεικονίζεται στα ντιμπέιτ αυτά, όλη η παθογένεια της χώρας. Πολιτικοί με ξύλινα λόγια και έλλειψη ειλικρίνειας, δημοσιογράφοι που αναζητούν εντυπωσιασμό και θεατές που είτε ενισχύουν τις οπαδικές τους αντιλήψεις, είτε παραμένουν αναποφάσιστοι. Αυτό επαναλήφθηκε…

Σπύρος Σεραφείμ: Ναι, το είδα. Και δεν έγινα σοφότερος. Ο Αλέξης δεν με έπεισε. Ο Μεϊμαράκης τσακώθηκε με την αστική ευγένεια. Ο Λαφαζάνης, τίμια «δραχμολάγνος».  Ο Σταύρος «κυοφορεί» ελπίδα για το παρακάτω. Ο Κουτσούμπας, τίμιος κομμουνιστής. Ο Καμμένος, εντελώς. Η Φώφη δεν μπορεί…

Λίλα Σταμπούλογλου: Η σκέψη που ερχόταν ξανά και ξανά στο μυαλό μου, όσο έβλεπα το ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών: Δεν κουραστήκαμε μόνο εμείς να τους ακούμε, μάλλον κι οι ίδιοι κουράστηκαν ν' ακούνε τους εαυτούς τους. Ποτέ πριν η πολιτική δεν είχε τόσο βαρετό πρόσωπο.

Αριστείδης Χατζής: Καταρχήν να μας δώσουμε συγχαρητήρια για το παλιό και το νέο πολιτικό σύστημα που προέκυψε από τις δικές μας διαχρονικές επιλογές. Καμία έκπληξη από Τσίπρα, Μεϊμαράκη, Θεοδωράκη, Καμμένο, Κουτσούμπα. Είναι καλοί ρολίστες, τυποποιημένοι πλέον. Γεννηματά και Λαφαζάνης οι χαμένοι. Δεν το ‘χουν. Και βέβαια κόψαμε φλέβες.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News