Έφτασε στα χέρια μας μια ανάλυση που επιχειρεί να δώσει μια λογική εξήγηση στις αρκούντως αλλοπρόσαλλες κινήσεις των τελευταίων εβδομάδων, από την αρκετά συγκροτημένη ομάδα διεκδίκησης/άσκησης της εξουσίας στο Μαξίμου. Προέρχεται από άνθρωπο που κάνει σοβαρότερα πάντως πιο συγκεκριμένα πράγματα απ' ό,τι η πολιτική (ή, πάντως, επιχειρεί να κάνει). Τη βρήκαμε ενδιαφέρουσα ανάλυση, πλην του σημείου 6 που λιγάκι «ξεφεύγει». Γι' αυτό και την καταγράφουμε:

1. Το Μαξίμου δεν θέλει να είναι κυβέρνηση τους επόμενους 18 μήνες. Θέλουν βέβαια να παραμείνουν πρώτοι και κυρίαρχοι σε δημοφιλία/αποδοχή, με έναν επαυξανόμενο ουλαμό φίλιων δυνάμεων δικών τους στη διοίκηση ώστε να ελέγχουν «το Κράτος». Και να στηρίξουν χαλαρά κυβέρνηση τεχνοκρατών προκειμένου οι ίδιοι να μπορούν να παίζουν επικοινωνιακά με το κεντροαριστερό προφίλ και κόντρα στην «Ευρώπη της λιτότητας» κ.λπ. Ώστε να ξαναπροσπαθήσουν να πάρουν τιμόνι σε ένα-ενάμισι χρόνο. Τότε που η Μέρκελ θα πορεύεται προς το τέλος της θητείας της και η Ευρώπη θα είναι πιο κουρασμένη απο την εμμονική λιτότητα, που μερικά μόνο αντισταθμίζεται από την πλημμυρίδα ρευστότητας της ΕΚΤ.

2. Αυτό μπορεί να τους βγει με Σαμαρά σε ΝΔ, ώστε να προλάβουν Αλέξη Τσίπρα με ύφος, ακόμη, ηγεσίας και με φρεσκάδα αντιπολίτευσης.

Σε αυτό το σχέδιο, ούτε συμφωνία θέλουν ούτε μέτρα θα πάρουν. Τα μέτρα που απαιτούνται θα διαρρέουν, όλο και σκληρότερα, γιατί αυτό δημιουργεί το σημείο εκκίνησης. Κοντεύουν να φτάσουν στο σημείο εκείνο που θέλουν – έχουν πάνω απο 80% «υπέρ ευρώ» με φόβο για δραχμή και πάνω απο 65-70% που θεωρούν πως διαπραγματευτικά κάνουν «ό,τι είναι δυνατόν».

Άρα: εκλογές σε σύντομο ορίζοντα.

3. Με Σαμαρά, δε, σε αυτές τις εκλογές -καθώς η Ντόρα δεν δείχνει να το τολμά και οι Καραμανλικοί κυνηγάνε την ουρά τους- αυξάνει η πιθανότητα διάσπασης της ΝΔ μετά τις εκλογές. Πράγμα που βοηθάει το σενάριο της επικυριαρχίας ενός νεο-ΣΥΡΙΖΑ τους επόμενους μήνες ώστε να διεκδικήσουν ξανά με βαριές πιθανότητες τη διακυβέρνηση. Ακόμη κι αν η γλυκιά γεύση της εξουσίας (Λαφαζάνης, Στρατούλης) ή της εξουσιαστικότητας (Ζωή) δεν αρκέσει για να απαλύνει τους ενδο-ΣΥΡΙΖΑ κραδασμούς. (Υπάρχει και το ΠΑΣΟΚ. Που όμως μόνο του θάβεται στην άμμο της Ιστορίας. Υπάρχει και Το Ποτάμι. Που όμως ακόμη αναζητεί τον εαυτό του).

4. Με αυτά ως κεντρικό στόχο -και όχι να πετύχουν συμφωνία και να παραμείνουν στην κυβέρνηση κ.λπ., κ.λπ.- όλες σχεδόν οι κινήσεις, ιδίως μετά τον Φεβρουάριο (κινήσεις που φαίνονται σε πρώτη ανάγνωση αλλοπρόσαλλες), κουμπώνουν όλο και περισσότερο.

5. Αυτό που χρειάζεται να χτίσουν ακόμα είναι ένα κεντρικό πρόσωπο  του προσκηνίου. Έχουν κατάλληλο Πρόεδρο, χρειάζονται και κατάλληλο πρωθυπουργό -τύπο τεχνοκράτη, αλλά ευάλωτο. Τύπο Προβόπουλου; Γι' αυτό κρατούν το σύστημα σε ύπνωση, συν σε επαναστατική εγρήγορση (Εξεταστική για Μνημόνια, Επιτροπή για το Χρέος), με εύκολο στόχο στο προσκήνιο. Γι' αυτό, ταυτόχρονα, θα προσπαθήσουν να σκοτώσουν άλλες ισχυρότερες εναλλακτικές, όπως Γιάννη Στουρνάρα.

6. Σε αυτόν τον σχεδιασμό -της επαναδιεκδίκησης/απόκτησης της εξουσίας σε δυο στάδια- θα ταίριαζε ως λαϊκός τίτλος «ο Τσιπρας κέρδισε τη Μέρκελ κ.λπ., κ.λπ.». Γιατί εάν πετύχει -έστω και οριακά- η τότε διακυβέρνηση (που θα ασκηθεί από σχηματισμό εξελιγμένο του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ), το επόμενο βήμα του θα είναι φαντασιακός ρόλος στην Ευρώπη.

Για όποιον χαμογελάσει, θα θυμίσουμε ότι πολλές φορές όταν χρειάστηκε «απομάκρυνση» πρωθυπουργών ή/και ηγετών παρελθουσών χρήσεων (τελευταία, η περίπτωση Σημίτη) το όνειρο ήταν η ευρωπαϊκή αυτοφυγάδευση.

Και για την αντιγραφή/προσαρμογή:

Α.Δ.ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News