Τα ωραίο της συγκυρίας είναι ότι αναζητώντας διεξόδους από το σημερινό καθημαγμένο τοπίο, πολιτικό και οικονομικό, αποκτούμε έφεση στη μάθηση και τη βαθύτερη ερμηνεία ρευμάτων και τάσεων στη λογοτεχνία και γενικά… την Τέχνη. Βέβαια το κάνουμε δια της πολιτικής οδού, αλλά και έτσι… καλλιτεχνικό αποτέλεσμα έχουμε. Επί παραδείγματι, ο Έλληνας πρωθυπουργός σπεύδει στη Βουλή για να εξαπολύσει μύδρους κατά της αντιπολίτευσης για το plan b και ο «ένοχος» κ. Βαρουφάκης, με χαβανέζικο πουκάμισο, παρακολουθεί με δικαιωμένο ύφος ντίβας την αντιπαράθεση. Ένα εικαστικό δρώμενο έχουμε σε σουρεαλιστική εκδοχή, η οποία αποτελεί και το αγαπημένο μας θέμα σήμερα. Παρεμπιπτόντως, ο κ. Βαρουφάκης τι δηλώνει; Αριστερός ή ακκιζόμενος κοσμοπολίτης που κάνει την πλάκα του; Διότι μιλώντας για την Αριστερά (προ αμνημονεύτων χρόνων ήμουν κι εγώ εκεί…) αναρωτιέσαι σοβαρά αν ο αιφνίδιος έρωτας, λέμε τώρα, του ελληνικού ιστορικού υλισμού για τον Αντρέ Μπρετόν αποτελεί στο βάθος συντριπτική ομολογία ότι ως κοσμοθεωρία κινείται πέραν και πάνω από την πραγματικότητα.

Δια του κ. Βαρουφάκη, πάντως, φτάνουμε και στο επίμαχο. Ποιος είναι ο ορισμός του «αριστερού» σήμερα; Τον κ. Αλέξη Τσίπρα, ας πούμε, λαοπρόβλητο ηγέτη της χώρας, αριστερό δεν μπορείς εύκολα να τον πεις, μετά μάλιστα τη συγκλονιστική ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Περισσότερο σε «βαπτιστή» φέρνει με ιδιαίτερα χαρίσματα. Θέλει χάρισμα να μεταβαπτίσεις τον πιο επώδυνο συμβιβασμό «με τους καπιταλιστές εκβιαστές» που μας φόρεσαν κολάρο το πιο υφεσιακό πακέτο στην ιστορία μας, σε προϊόν επαναστατικής, ηρωικής διαπραγμάτευσης. Δεν το λέω εγώ, η κ. Κωνσταντοπούλου -δια χειρός πρωθυπουργού τρίτη θεσμική παράγων της χώρας- το λέει. Πιο σουρεαλιστική δηλαδή είναι η ηρωική ρητορική του κ. Τσίπρα, μέσω της οποίας κοτζάμ μπριζόλα μνημονιακή εμφανίζεται ως λιθρίνι, από τη δραχμολαγνεία του κ. Λαφαζάνη, ο οποίος έχει μια δογματική προσήλωση στον σοσιαλιστικό ρεαλισμό, έστω κι αν πλησιάζει τον υπαρκτό του Εμβέρ Χότζα.

Το βέβαιο είναι ότι στους λίγους μήνες διακυβέρνησης έχουμε καταναλώσει απίστευτες ποσότητες ηρωισμού για να περιγράψουμε συντριπτικές μας ήττες. Τόσες, που μας πισωγυρίζουν στην ωραία μας νιότη. Από την «Όπερα της πεντάρας» μέχρι το «Άννα μην κλαις, μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι, θα γυρέψουμε βερεσέ απ' τον μπακάλη». Από την άλλη σε πιάνει και ένας κόμπος στον λαιμό. Είναι ασέβεια να επιχειρείς να αποδομήσεις την Αριστερά με Μπρεχτ. Μέχρι, ωστόσο, να αμφιταλαντευτείς, ανεβαίνει στο βήμα ο Πάνος Καμμένος σου τραβάει ένα δοξαστικό (από αυτά τα υπερθεαματικά…) κουνώντας χέρια πόδια ακανόνιστα και με ένταση (αυτό το λες και «στα τέσσερα») και σου φεύγει ο κόμπος…

Δια του σημερινού γραπτού παραληρήματος προσπαθώ να καταλάβω τι έχουμε ζήσει αυτό το τριήμερο με την υπερέκθεση του πρωθυπουργού και μερικές, αν μη τι άλλο, εντυπωσιακές παρεμβάσεις του. Εδώ χάνεται η χώρα και εμείς τρώμε τα νύχια μας για το εσωκομματικό υπερθέαμα του ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως να θυμηθούμε ότι το πολίτευμά μας είναι κοινοβουλευτική Δημοκρατία και η δικτατορία του προλεταριάτου και του κόμματος της εργατικής τάξης δεν είναι το δικό μας όνειρο; Και, τέλος πάντων, τα πραγματικά προβλήματα λύνονται εντός Κοινοβουλίου ή στη χειρότερη περίπτωση στο Χίλτον με τους δανειστές, στους οποίους (το ομολόγησε ο πρωθυπουργός κι ας μην πήγε ως το Καστελόριζο) έχουμε εκχωρήσει μέρος της ανεξαρτησίας μας. Μας αφορά το άγχος τους αν φύγει ο Ρούντι Ρινάλντι από τον ΣΥΡΙΖΑ ή τι θα προκύψει από τη συνεύρεση Παναγιώτη Λαφαζάνη και Θεόδωρου Κατσανέβα (παρουσία του Μανώλη Γλέζου) στην παράσταση «Μιας πεντάρας νιάτα», που νιάτα δεν τα λες;

Παραληρώ, το ομολογώ, οπότε κλείνω με δυο απορίες. Η μια αφορά τον πρωθυπουργό. Ελλείψει αντιπάλου σήμερα μας έχει ρίξει ανάσκελα στα πλακάκια από θαυμασμό για τις ηγετικές του ικανότητες. Μήπως κάνουμε λάθος και χρεώνουμε σε έναν νέο άνθρωπο κάτι που δεν είναι;

Η δεύτερη απορία μου. Από πού ως πού η Αριστερά πρέπει να είναι εικόνισμα σήμερα; Μισό αιώνα τώρα, καταγράφονται συγκλονιστικές της αποτυχίες. Έχει καταρρεύσει το σύμπαν γύρω της και ουδέποτε προσπάθησε να αναλύσει τα πώς και τα γιατί. Μισό αιώνα, τουλάχιστον, αγωνιστήκαμε για να αντιμετωπίσουμε τις δικές της δικτατορίες και στρατευτήκαμε για να υπερασπιστούμε ανθρώπινα δικαιώματα, που τσαλαπάτησε αγρίως. Είναι η «Αριστερά» που ακόμη αισθάνεται ερωτικούς σπασμούς για τον Μόσχοβο, έστω κι αν εκπροσωπείται από έναν στυγνό σύγχρονο Τσάρο της κλεπτοκρατίας. 

Θέλω να πω ότι δρόμος για την αυτογνωσία είναι να γκρεμίσουμε και κάνα μύθο, που ούτως η άλλως έχει καταπέσει από μόνος του. Αυτά που ακούσαμε τις τελευταίες ημέρες από τις τοποθετήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και τις εμφανίσεις του πρωθυπουργού θυμίζουν όντως τη γνωστή φράση του πιο σημαντικού Έλληνα υπερρεαλιστή. Βρίσκονται «εντός του μέλλοντός τους». Το ερώτημα που δεν μπορεί να απαντήσει ακόμη η ημιλιπόθυμη αντιπολίτευση είναι αν αυτό το μέλλον είναι και δικό μας ή οφείλουμε να αγωνιστούμε για να το ακυρώσουμε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News