Ευθύνη είναι να κουβαλάς τον εαυτό σου. Με τις αποσκευές σου. Ό,τι αποκόμισες, κληρονόμησες, δημιούργησες, βιώνεις, σχεδιάζεις, ονειρεύεσαι. Τόσο στην ατομική σου, προσωπική διαδρομή, όσο και στον κοινό βίο. Να δρας, όχι να αντιδράς. Για να δράσεις ασκείσαι να αντέχεις την εκκρεμότητα, να σπεύδεις βραδέως. Ώστε να κερδίσεις μια βαθύτερη κατανόηση του γίγνεσθαι των πραγμάτων.

Βορίδης είναι να τα φορτώνεις σε άλλους. Να αναζητάς σε κάθε αναποδιά έως καταστροφή όχι τα αίτια, αλλά τον ένοχο. Όχι για να διορθώσεις πορεία, αλλά για να αποβάλλεις το άγος. Αποσκευές ζωής δεν έχεις. Τις ξεφορτώνεσαι καθημερινά. Σου μένει σαν κατακάθι, ένα δηλητήριο από "αν", παράπονα, αδικίες και βάσανα. Αισθάνεσαι ανάδερφος, γίνεσαι εισαγγελέας. Αντιδράς. Σ’ ένα «real time» αλλονών, υποκύπτεις στη χρονικότητα της στιγμής κι ανακυκλώνεις επιφωνήματα και στερεότυπα. Ξεφορτώνεις την πίεση. Φτερωτή του μύλου.

Είναι μάστορας κατασκευής υπηκόων ο Βορίδης. Ιεροφάντης στην ιεροτελεστία ενός «κομματικού συνεδρίου», μιας συνάθροισης, «εκκλησίας» που αποζητά κοινό νόημα, εκείνος προσφέρει το σφάγιο, ονοματίζει τον ένοχο. Χτίζει ένα βολικό νόημα θύματος σε μια εκδοχή που δικαιολογεί πρώτα απ’ όλα τον ίδιο με το τσεκούρι των 18 χρόνων του. Αποστιγματίζει όσους άλλους την αποδεχθούν. «Φορτώνει» τον μεγάλο αντίπαλο, κερδίζει χρόνο για το μέλλον. Και πιο πρακτικά, η πράξη του δίνει ηγετική παρακαταθήκη αυθεντικής δεξιάς. Αποδεικνύει πως καλύτερα απ' όλους ξέρει αυτός να τραβήξει τη γραμμή διαχωρισμού, αλλά και το χαλί κάτω από τα πόδια της Χρυσής Αυγής στο εδώ και τώρα. Ευτελέστερο πλην αληθές, του χαρίζει Δημοτικό Αθηναϊκό αρματολίκι εάν το επιθυμήσει. Επικουρείται από έναν σπιρτόζο, ιερόσυλο Άδωνη, και μια καρικατούρα αναχρονισμού, ώστε να λαμπρύνεται ακόμη πιο φωτεινά, τον γραφικό Πολύδωρα.

Αν όντως ο Αντρέας είναι για τις ανάγκες του σήμερα, ο κατάλληλος ένοχος, τότε γιατί η Ν.Δ. έσπευσε να του μοιάσει, από το 1984 κιόλας με το αβερωφικό φωτιά και τσεκούρι; Πώς έχασε έτσι εύκολα την κληρονομιά ευθύνης του Καραμανλή; Πώς ανέδειξε τον αντι -Ανδρέα Μητσοτάκη εξοστρακίζοντας τον Στεφανόπουλο; Πώς διέγραψε τροχιά έκλυτου επιγόνου, ως προς την αίσθηση ευθύνης, με τον νεότερο Καραμανλή; Γιατί η Ν.Δ. προσπάθησε τόσο να γίνει ΠΑΣΟΚ; Η διαδικασία ερωτημάτων που μεταφέρει τον στοχασμό στο ίδιο το υποκείμενο, ονομάζεται ευθύνη. Δεν ακούστηκε, δεν εψελλίσθη στο συνέδριο. Δεν την αντέχει η Ν.Δ., δεν ενδιαφέρει τον Βορίδη.

Ο Βορίδης συνεχίζει ατόφια τη γραμμή αυτού που καταγγέλλει. Τα ρούχα -που του πέφτουν και πολύ πολύ μεγάλα- του Μανωλιού, τον νοιάζουν. Αφού πρώτα τον θυσιάσει για να τον ξαφρίσει.

Καλά κάνει και μας απασχολεί το παρελθόν. Ζούμε στον ορισμό της περιόδου παρακμής, φάση μεταβατική. Διαλέγουμε τι να κρατήσουμε και τι να αφήσουμε.

Ανάλογα με το πώς πορευόμαστε θα επινοήσουμε πρωτοπορίες ή ενόχους. Διάρκειες ή στιγμές.

Η πρωτοπορία υπάρχει, ακολουθώντας την αγρύπνια ή το ξύπνημα του Φίνεγκαν, στοχαζόμενοι επίπονα, ψάχνοντας επίμονα  όπως ο Joyce, να ξεχωρίσουμε «εάν υπάρχει μέλλον σε κάθε παρελθόν που είναι παρόν». Η αναζήτηση είναι σαν του Οδυσσέα. Καβαφική, χωρίς Ιθάκη. Είναι πράξη νοήματος,

Ένας ένοχος κατασκευάζεται γιατί ξαλαφρώνει. Στιγμιαία, αλλά ανακουφιστικά. Κι όταν ξαναφορτώσουμε κάποιος άλλος Βορίδης, Μένιος, Αλέξης, Κασιδιάρης θα δείξει μονοσήμαντα, αφοριστικά, ανεύθυνα τον καινούριο. Τον προηγούμενο, τη Δεξιά, την τρόικα, τους μετανάστες, τους ανθέλληνες. Η αναζήτηση είναι σαν την τελική έκβαση της μεταπολίτευσης, αν όχι παλιότερη. Καταλήγει δυστυχής ανάδελφη, άκαμπτη, εξωραϊσμένα αναλλοίωτη. Μια Ελλάδα που πληγώνει παντού… Και για να ισορροπήσει αινείται, δοξάζεται με Άξιον Εστί…

Ο νεοελληνικός κόσμος δείχνει να γράφει την ιστορία του, σε όμοια γραμμική ταλάντωση, να χαράζει την πορεία του αποκλειστικά με σφάγια. Τα αποκαλούν Ιφιγένειες, τα ταυτίζουν με τραγωδία όσοι ξεχνούν τον Προμηθέα Δεσμώτη και δεν αναγνωρίζουν τον Φρύνιχο. Από την άλλη ο Καβάφης έχει αρχίσει να διαβάζεται ή να αναφέρεται περισσότερο από τον Σεφέρη. Και στα θέατρα που φυτρώνουν όχι μόνο στην Αθήνα παράγονται άλλες ταυτίσεις και ήθη. Ακούγονται χάρις στο διαδίκτυο πολλοί, δημόσια μόνοι, εξοστρακισμένοι ή εθελουσίως αποτραβηγμένοι από την κρεατομηχανή αυτών των χασάπηδων. Θα πάρουμε στροφή;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News