Δύο ψέματα σε δύο μέρες. Το πρώτο, ο διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας. Πώς προέκυψε;  Παρεμπιπτόντως. Από δηλώσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Τάσου Κουράκη, για φορολόγηση όσων θέλουν να είναι Χριστιανοί. «Να επιβληθεί ειδικός φόρος σε όσους πολίτες δηλώνουν κατά την υποβολή της φορολογικής τους δήλωσης ότι είναι χριστιανοί ορθόδοξοι και ο οποίος θα αποδίδεται στην Εκκλησία». Τι ακριβώς είπε, δηλαδή, ο κύριος Κουράκης; Να πληρώνει όποιος ανήκει σε μια ομάδα με θρησκευτικά χαρακτηριστικά και η ομάδα αυτή έτσι να αυτοδιοικείται.

Ο συλλογισμός αυτός μπορεί να 'χει και συνέχεια. Όσοι βλέπουν κρατική τηλεόραση να πληρώνουν για την ΕΡΤ, όσοι κάνουν ανακύκλωση να πληρώνουν για τους μπλε κάδους, όσοι χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς να τα χρηματοδοτούν και πάει λέγοντας. Να γίνουμε δηλαδή αυτόνομες οικονομίες, κρατίδια σε κράτος που θα μας ενώνει το κοινό οικονομικό συμφέρον. Η σκέψη, δηλαδή, δεν είναι ενωτική, αλλά διαχωριστική με κίνδυνο να γίνει κοινωνικά ρατσιστική, ενώ στην πραγματικότητα αφορά ένα θέμα πολύ σοβαρό για να εξαντληθεί σε συζήτηση φόρων-φορολογουμένων. Υπάρχει η πρωταρχική συζήτηση για διαχωρισμό; Έγινε ποτέ σοβαρά ή, με μικρές αφορμές, ακούμε επί χρόνια «ρηξικέλευθες» προτάσεις χωρίς συνέχεια;

Το δεύτερο, το έντονο ενδιαφέρον για τους αγρότες. Τέτοια εποχή κάθε χρόνο, σαν έθιμο. Κάθε χρόνο η ομάδα που καλλιεργεί τη γη που μας γέννησε, που βγάζει τους καρπούς της και κάποτε έτρεφε όλους εμάς, παίρνει τα τρακτέρ της και απειλεί με το κλείσιμο κεντρικών δρόμων. Όλα τα μέσα συνομιλούν με συνδικαλιστές με τη γνωστή «αντάρτικη» στάση, από το '80 ως σήμερα αναλλοίωτη, με μεγάλο κύκλο γνωριμιών και συχνά μεγαλύτερο μπάτζετ. Ποτέ όμως ο χρόνος των κινητοποιήσεων δεν φθάνει για να προχωρήσει η κουβέντα λίγο πιο μακριά και να εκθέσει τα βασικά προβλήματα του κλάδου. Έτσι, η συζήτηση δεν έγινε ποτέ, οι ευκαιρίες κάθε χρόνο θάβονταν σε χωματερές μαζί με ροδάκινα, οι επιδοτήσεις δεν δημιουργούσαν προοπτική.

Προέρχομαι από αγροτική περιοχή και ξέρω καλά πόσο δύσκολο είναι να κόβεις μανταρίνια 6:30 ώρα το πρωί με κρύσταλλα πάγου πάνω στα φύλλα και η υγρασία να σου ακινητοποιεί το μέτωπο, ξέρω επίσης πως για πολλά χρόνια κάποιοι αγρότες προτιμούσαν τη χαβούζα από το άνοιγμα της αγοράς.

Έτσι, με κουβέντες επιδερμικές πιάναμε τα θέματα για τρεις μέρες όλα αυτά τα χρόνια. Κι αν κάτι έμαθα καλά, τώρα που όλα έχουν αλλάξει και για το κάθε πράγμα ψάχνουμε μια νέα ανάγνωση είναι αυτό: Τα μεγάλα θέματα ή τα ανοίγεις και τα φτάνεις μέχρι το τέλος ή τα αφήνεις στη μέση και κάνεις μεγαλύτερο κακό.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News