Η  Commedia dell'arte είναι η λαϊκή  κωμωδία η οποία στηρίχθηκε στους αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών και αναπτύχθηκε στην Ιταλία μετά τον 16ο αιώνα. Με τους περίφημους τύπους του Αρλεκίνου, της Κολομπίνας και του Πιερότου. Είναι η κωμωδία της τεχνικής και του επαγγελματισμού και όχι τόσο της τέχνης. Σε αυτή βασίστηκαν αργότερα κορυφαίοι ηθοποιοί, όπως ο Chaplin. Ο πιο γνωστός, όμως, δραματουργός του εικοστού αιώνα που χρησιμοποίησε την Commedia dell'arte στις συνθέσεις του είναι ο Ντάριο Φο.

Το θεατρικό έργο του Ντάριο ήταν που ενέπνευσε και τον Αλέξη να στηρίξει το κίνημα «Δεν πληρώνω», πριν πάρει την εξουσία. Όλοι θυμόμαστε την αυτοπεποίθηση με την οποία επικαλούνταν τον Ιταλό συγγραφέα, σίγουρος πως η τέχνη δεν μπορεί παρά να είναι πάντα με το πλευρό της Αριστεράς και ασφαλώς της προσωπικής του λαικής» αυθεντίας. Να όμως που ήρθε η ώρα ο Αλέξης να δώσει τις δικές του παραστάσεις, πλέον ως επαγγελματίας πρωθυπουργός και όχι ως ερασιτέχνης λαικός καλλιτέχνης του δρόμου. Να παρουσιάσει δηλαδή τη δική του τεχνική στην πρόζα και στην πολιτική.

Κι όμως, πέρασαν έξι μήνες ελληνικού δράματος για να καταλήξουμε στην κωμωδία. Με αποκορύφωμα τον ανασχηματισμό, ο χαμογελαστός Αλέξης  δείχνοντας φανερά τις καλλιτεχνικές του προθέσεις, ανέθεσε στον Παύλο Χαικάλη να λύσει το ασφαλιστικό. Διόρισε δηλαδή έναν επαγγελματία κωμικό να ασχοληθεί  με τη μεγαλύτερη βόμβα της ελληνικής οικονομίας, που δεν μπόρεσε να εξουδετερώσει κανένας υπουργός εδώ και δεκαετίες. Αλλά θα μου πεις υπάρχει τίποτα πιο ανατρεπτικό από την ίδια την τέχνη και μάλιστα από την κωμωδία; 

Και δεν είναι μόνο αυτό. Ολόκληρη η πολιτική αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να στηρίζεται σε μια λαϊκή τεχνική πολιτικού επαγγελματισμού. Και τα στελέχη και οι υπουργοί του απέδειξαν μέχρι τώρα, την ικανότητά τους στον αυτοσχεδιασμό, στην ευλυγισία των κινήσεων, στην προσωπική τους χορική κίνηση και στην ιδιαιτερότητα των προσδοκιών τους. Μπορεί κανείς άνετα να φανταστεί την ξεκαρδιστική εικόνα του Λαφαζάνη να προσπαθεί με μαύρη κολλητή φόρμα να σκαρφαλώσει στο Νομισματοκοπείο. Μπορεί ακόμα να προσθέσει στο τελευταίο θεατρικό του Φο «Μεγάλη Παντομίμα με Σημαίες και Μικρές και Μεσαίες Μαριονέτες», τον Βαρουφάκη. Να λικνίζεται στην πλατεία, παλεύοντας συνεχώς με τον εαυτό του, μπροστά στην τεράστια μαριονέτα του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Είναι λοιπόν φανερό ότι ο Αλέξης έχει πολύ χιούμορ. Και πριν γίνει πρωθυπουργός είχε και τώρα ακόμα περισσότερο. Άλλωστε σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές για τη χώρα, χρειάζεται αυτός ο «έντεχνος» αυτοσχεδιασμός, ώστε πάντα να κρατάει ζωντανή τη γνήσια σχέση με τον λαό. Αλλά και ο κόσμος έχει πλέον αλλάξει πολύ. Αν δεν είχε ανάγκη το γέλιο δεν θα έστελνε στη Βουλή ερασιτέχνες ηθοποιούς. Δεν θα αναζητούσε την ψυχαγωγία στη δραματοποίηση της πολιτικής. Φάνηκε άλλωστε πόσο επηρέασαν τους ψηφοφόρους του «όχι» οι καλλιτέχνες στο Σύνταγμα, τη μεγάλη βραδιά της συγκέντρωσης. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, που το ποδόσφαιρο περνάει την κρίση του και έχει απαξιωθεί, ο λαός διψάει για θέαμα στην πολιτική.
Το ξέρει αυτό ο Αλέξης και γι' αυτό αποφάσισε να το χοντρύνει ακόμα περισσότερο. Σου λέει γιατί να μην πάω κατευθείαν στην «τεχνική» και να προσβλέπω μόνο στην αυθόρμητη «τέχνη». Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, ο «καλλιτέχνης» πρωθυπουργός μας μου θυμίζει κάπως τον Τσάπλιν στον «Χρυσοθήρα». Ψάχνοντας για χρυσό στην Αλάσκα, μια καταιγίδα τον αναγκάζει να βρεθεί στην ίδια  καλύβα με δύο άλλους, εκ των οποίων ο ένας είναι ληστής. Περνούν οι μέρες και η πείνα τους βασανίζει. Ο Σαρλό όμως, έχει πάντα μια «καταπληκτική» ιδέα για να τους βγάλει από τη δύσκολη θέση…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News