Περιμέναμε πολλά από την συνάντηση Σαμαρά-Ομπάμα; Νομίζω όχι. Δεν περιμέναμε τίποτα συγκεκριμένο πέρα από μια καλή εικόνα να τονώσει λίγο το προσωπικό image του πρωθυπουργού. Η συνάντηση έγινε, φωτογραφήθηκε, ένα φιλμάκι με τους δύο άντρες μπροστά στους δημοσιογράφους ανεβάστηκε αμέσως στο YouTube –  και εκεί είδαμε και ακούσαμε και πάλι τον πρωθυπουργό μας να μιλάει για success story της Ελλάδας που θα είναι μάλιστα , όπως είπε, success story ολόκληρης της Ευρώπης.

Υπάρχει μία άποψη, η άποψη που υποστηρίζει σθεναρά εδώ στο protagon.gr ο καθημερινός επισκέπτης και σχολιαστής του κ. Μπόγδης, ότι η απόφαση του ΓΑΠ να μας οδηγήσει στην πτώχευση και να αποκαλύψει στην διεθνή κοινότητα πόσο «γυμνοί» είμαστε στ’ αλήθεια σε ότι αφορά τα οικονομικά μας, ήταν σχεδιασμένη έτσι ώστε η Ελλάδα επιτέλους να περάσει την χαώδη χαράδρα που την χωρίζει από τον υπόλοιπο «σωστά οργανωμένο καπιταλιστικό κόσμο», στην νέα εποχή που, θέλουμε-δεν θέλουμε, ήρθε, προχωράει και ανατρέπει δεδομένα (και «κεκτημένα») πολλών δεκαετιών. Ο κ. Μπόγδης δεν είναι δημοσιογράφος ούτε γράφει επαγγελματικά, παρακολουθεί όμως τα πράγματα από κοντά και, έχοντας μιαν εμπειρία ζωής στις ΗΠΑ (απ’ όσο έχω καταλάβει πρέπει να έζησε και να εργάστηκε εκεί για πολλά χρόνια)  βλέπει τα πράγματα με μια ματιά που για μας τους «ιθαγενείς»  και στην Ελλάδα κατοικούντες, είναι από δύσκολη μέχρι δυσνόητη. Αν το καλοσκεφτεί κανείς όμως ο κ. Μπόγδης ίσως να μην έχει άδικο να θυμώνει τόσο πολύ με μερικούς από μας και τις απόψεις μας –κυρίως σε ότι αφορά τον Γιώργο Παπανδρέου στον οποίον πιστεύει βαθύτατα και τον εκτιμά.

Στην Ουάσιγκτον δεν έγινε απολύτως τίποτα που να μην μπορούσε να γίνει και σε επίπεδο πρεσβειών ή ακόμα και απλών επιχειρηματιών –αν πρόκειται άμεσα να προχωρήσει Αμερικάνος μπίζνεσμαν  σε επένδυση στην Ελλάδα, πράγμα που θα ήταν, έτσι κι’ αλλοιώς, εντελώς παράδοξο. Όμως ακόμα και αυτές οι απλές φωτογραφίες «του Μπάρακ με τον Αντώνη», όπως και τα βιντεάκια και οι περιγραφές του «παρασκηνίου»,  δίνουν έναν τόνο «ομαλότητας» και επιβεβαιώνουν (όπως και οι αντίστοιχες συναντήσεις και φωτογραφήσεις με άλλους Δυτικούς ηγέτες) ότι η Ελλάδα στο Καστελόριζο ξεκίνησε μια διορθωτική πορεία πολύ βασανιστική αλλά αναπόφευκτη, με την ευλογία όλων των «πολιτισμένων κυβερνήσεων του καπιταλισμού», οι οποίες, να, το βλέπετε σ’ αυτές τις συναντήσεις, την στηρίζουν στην δύσκολη αυτή προσπάθειά της να ευθυγραμμιστεί με τους κυρίως «συνεταίρους» της στην διεθνή αγορά και με τους νόμους αυτής της αγοράς όπως διαμορφώνονται στην νέα εποχή.

Δηλαδή τα βάσανα που περνάμε από το Καστελόριζο και μετά, από μία άποψη, δεν είναι τίποτα άλλο από μία επώδυνη αλλά και αναγκαία θεραπεία στην  οποία έπρεπε να υποβληθούμε αν θέλουμε να μιλάμε επί ίσοις όροις με τους Δυτικούς μας φίλους και συνεταίρους και να μπορούν και εκείνοι να μας εμπιστεύονται, να επενδύουν εδώ και να πηγαινοέρχονται για διακοπές και για δουλειές αφήνοντάς μας πολύ συνάλλαγμα σε δολάρια και ευρώ.  Αυτή είναι νομίζω η άποψη του κ. Δημοσθένη Μπόγδη ο οποίος επίμονα επανέρχεται και σχολιάζει, θυμωμένος πολλές φορές, με χιούμορ και καλή διάθεση πολύ συχνά, ό,τι γράφεται σχετικά με την πορεία μας μετά την ιστορική (έτσι κι’ αλλιώς) απόφαση του ΓΑΠ να κάνει ότι έκανε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εντάσσοντάς μας στην τότε ΕΟΚ: Να μας ρίξει στη θάλασσα για να μάθουμε κολύμπι. Μόνο που αυτή τη φορά δεν βρεθήκαμε σε κάποια δική μας θάλασσα γνώριμη όπου μπορεί και να πατώναμε στην άμμο εύκολα, αλλά στην έξοδο της Μεσογείου προς τον Ατλαντικό, εκεί στο Γιβραλτάρ περίπου, με τα κύματα να μας βαράνε από παντού και εμείς, εντελώς ασυνήθιστοι στα πάθη του Μεγάλου Ωκεανού, να πρέπει να τα καταφέρουμε να φτάσουμε κάπου, σε κάποια «φιλική» ακτή, αλλά όχι πια εδώ γύρω, στην λεκάνη μας την Μεσογειακή, αλλά ευρύτερα – στις διαδρομές των πρώτων εξερευνητών που ανακάλυπταν νέες ηπείρους, μέχρι που ανακαλύψανε και την Αμερική και άλλαξε ο κόσμος τροχιά.

Μετά από όλα αυτά τα μνημόνια και εν αναμονή των επομένων πρέπει να παραδεχτούμε ότι αρχίζουν επιτέλους να διαμορφώνονται δυο κάπως ξεκάθαρες απόψεις για το «τι συνέβη τέλος πάντων»: Η μία λέει πως ξεπουληθήκαμε στη ψύχρα και ότι άδικα τα περνάμε όλα αυτά, άποψη που όχι με αυτά ακριβώς τα λόγια αλλά με τα ανάλογα «πολιτικά» ενστερνιζόταν και ο κ. Σαμαράς με την παράταξή του προεκλογικά, όταν ήταν «αντημνημονιακός» και όταν εξελέγη ως αντημνημονιακός κόντρα εντελώς με το ΠΑΣΟΚ, τον ΓΑΠ και το Καστελόριζο.   Η άλλη, που δειλά-δειλά αρχίζει να γίνεται από κάποιους (συντηρητικούς βέβαια, φιλοδυτικούς φυσικά, επιχειρηματίες, αστούς και κάποιους μικροαστούς που αγαπούν τη χαρά της κατανάλωσης και του χρήματος χωρίς να την ντρέπονται ή να την κρύβουν) είναι η άποψη που λέει πως καλά έκανε ο ΓΑΠ. Η άποψη του κ. Μπόγδη, της κ. Μέρκελ, του ΔΝΤ, των περισσοτέρων κυβερνήσεων  της ΕΕ,  του Ομπάμα και των ΗΠΑ φυσικά – και, αν κρίνω από τον αγώνα που δίνει για να ευθυγραμμιστεί με ότι του ζητείται, και του Αντώνη Σαμαρά τώρα πια.

Με λίγα λόγια: Αν καταφέρουμε να σταθούμε στα πόδια μας, όποτε το καταφέρουμε, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να δικαιωθεί ο Γιώργος Παπανδρέου και, μαζί του, και ο κ. Δημοσθένης Μπόγδης. Θα πούμε τότε ότι πράγματι είμαστε η Δανία του Νότου (διαθέτοντας επιπλέον και έναν απίστευτο τουριστικό και πολιτιστικό πλούτο μαζί με έναν πανίσχυρο «μύθο») και θα δεχτούμε αυτά που τραβήξαμε ως «καλώς καμωμένα». Αν πάλι συνεχίσουμε να κατρακυλάμε  σ’ αυτή την κατηφόρα την μεγάλη, τότε η άλλη άποψη θα δικαιωθεί, η επικρατούσα αυτή τη στιγμή –  πως κάναμε μεγάλο λάθος και δεν έχουμε τις δυνάμεις να ανακάμψουμε.

Όπως καταλαβαίνετε δεν τολμώ καμία πρόβλεψη:  Όμως εύχομαι να έχει δίκιο ο κ. Μπόγδης – άρα και ο ΓΑΠ. Γιατί αυτό με συμφέρει απείρως καλύτερα από μια ατέλειωτη περιπέτεια που θα μας διαλύσει κυριολεκτικά και από κάθε άποψη…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News