Στην «απρόσμενη αρετή της αφέλειας» (του Μεξικανού Ιναρίτου με τα πολλά Όσκαρ), ένας υπερήρωας του κινηματογράφου καλείται να προσγειωθεί στη δύσκολη καρέκλα του δημιουργού σκηνοθετώντας ένα απαιτητικό δράμα. Ο ρόλος είναι κομμένος και ραμμένος για τον κ. Γιάνη Βαρουφάκη. Στον πυκνό πολιτικό χρόνο που ζούμε, φαίνεται να έχουν περάσει μήνες από την εποχή που ο υπουργός των Οικονομικών, ως σούπερ ήρωας με την κατάλληλη αμφίεση και την κόκκινη ρίγα, εισέβαλε με καθυστέρηση μισής ώρας στο ECOFIN, άδειαζε δημοσίως τον Γερούν Ντάισελμπλουμ στην Αθήνα, είχε την τόλμη και τη φρεσκάδα να μιλάει για ναζισμό στο Βερολίνο μπροστά στον Σόιμπλε. Σε λίγα 24ωρα η συναρπαστική θεωρία των παιγνίων έφερε την άχαρη «λίστα» με τις ελληνικές δεσμεύσεις. Η γρήγορη μάλιστα μετάβαση  του υπουργού των Οικονομικών αποκαλύπτει ταλέντο προσαρμογής και μοναδική αίσθηση ρεαλισμού. Ανακούφισε πολλούς. Απογοήτευσε όμως και πολλούς άλλους, όπως ο σεβαστός Μανώλης Γλέζος ο οποίος αιφνιδίως κατάλαβε ότι ζούσε σε επαναστατική φαντασίωση και ζήτησε συντετριμμένος συγγνώμη. 

Τώρα, πλέον, ο κ. Βαρουφάκης είναι αναγκασμένος να ζήσει στην κυβερνητική «Βαβέλ» (άλλη έξοχη ταινία του Μεξικανού αυτή) και να συνεννοηθεί με τα 40 παλικάρια του υπουργικού συμβουλίου. Από τη στιγμή που δεσμεύτηκε για πρωτογενή πλεονάσματα, αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Πλεονάσματα δεν προκύπτουν από μόνα τους. Είναι προϊόν διαπραγμάτευσης, τριβών ή και συγκρούσεων. Πρέπει να πείσει τον κ. Λαφαζάνη ότι οι αποκρατικοποιήσεις είναι δέσμευση και προϋπόθεση να μπει χρήμα στα ταμεία, ο κρατικός σοσιαλισμός μπορεί να περιμένει. Να μιλήσει με την κ. Βαλαβάνη ότι οι ρυθμίσεις για τα ληξιπρόθεσμα δεν είναι σχεδιασμός εθνικός, αλλά συνεννόηση με τους δανειστές. Δηλαδή, κάτι από την εθνική μας ανεξαρτησία (μη σας πω και αξιοπρέπεια) έχει ήδη υποθηκευθεί. Οφείλει να εξηγήσει στον κ. Στρατούλη ότι η χρηματοδότηση του ασφαλιστικού είναι οριακή και πρέπει να αναζητήσει τρόπους για την επιβίωσή του.

Είναι, επίσης, αναγκασμένος να πλακωθεί με τον πληθωρικό κ. Κατρούγκαλο. Επαναπροσλήψεις στο δημόσιο είναι σα να πατάς τον κάλο του Σόιμπλε. Και ό,τι κάλο τού βρήκαμε τον πατήσαμε, αλλά τώρα πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε ως εκπρόσωπο του βασικού δανειστή μας και κυριάρχου εγγυητή της παρουσίας μας στην Ευρώπη.

Η σκηνή του υπερήρωα, που δίνει μάχη για να απαλλαγεί η Ευρώπη από τον γερμανικό δημοσιονομικό φονταμενταλισμό, πέρασε. Είμαστε στη φάση που σκηνοθετεί πλέον υπερθέαμα με απαιτήσεις. Οφείλει να στήσει σύγχρονο εισπρακτικό μηχανισμό για να φέρει τα έσοδα που δεσμευτήκαμε. Χρειάζονται στελέχη. Ίσως, δε, αναγκαστεί να καλωσορίσει, με πλατύ χαμόγελο, συνοφρυωμένους Γερμανούς τεχνοκράτες για να δώσουν τα φώτα τους. Μη σας πω να βγάλει και το μοντέρνο σακάκι με την κόκκινη ρίγα και να φορέσει την άχαρη μανσέτα των λογιστών. Τα έσοδα θέλουν καθημερινή παρακολούθηση.

Ο υπουργός Οικονομικών έχει κι άλλες παγίδες μπροστά του. Μεταξύ μας, ΣΥΡΙΖΑ δεν τον λες, κοσμοπολίτη τον λες. Αισθητικά και ιδεολογικά ουδέποτε συναντήθηκαν. Εύκολα μπορεί να λειτουργήσει ως αλεξικέραυνο στους εσωκομματικούς κραδασμούς. Ως βασικός υπαίτιος που η προεκλογική ουτοπία παραδόθηκε φασκιωμένη στα χέρια του Γερούν με τις μπούκλες. Ας ρωτήσει τι τράβηξε ο Γιάννης Στουρνάρας με τους γαλάζιους ή τους πράσινους. Καλό θα είναι να μιλήσει και με τον Γκίκα Χαρδούβελη, όταν ζητούσε να τελειώσει γρήγορα η αξιολόγηση και έγινε σάντουιτς του σαμαροβενιζελισμου. Στη δική του, μάλιστα, περίπτωση τα πράγματα μπορεί να  είναι ακόμη χειρότερα. Εδώ δεν παίζουν γαλαζοπράσινες πολιτικάντικες αγωνίες, αλλά ιδεοληπτικές αρχές.

Βέβαια, σε αυτή τη δύσκολη πορεία διαθέτει αντίβαρα. Η πολιτική διαχείριση είναι πρωτίστως ευθύνη του πρωθυπουργού. Όσο έχει την υποστήριξή του, τόσο η αυτοπεποίθησή του θα παρουσιάζει πρωτογενή πλεονάσματα. Όπως άλλωστε η παρουσία του γερόλυκου της αριστεράς και συνάμα ρεαλιστή Γιάννη Δραγασάκη αποτελεί εγγύηση.

Δύσκολη, πάντως, δουλειά. Αν τα καταφέρει (και το εύχεται ολόψυχα σύμπας ο ελληνισμός), μπορούμε να μιλάμε για τον Έλληνα "Birdman" και θα του αξίζουν πολλά Όσκαρ…

ΥΓ: Για να μη φεύγουμε πάντως από τα πεδία του ρεαλισμού, πιθανότερο είναι να δούμε το έργο ενός δικού μας σημαντικού σκηνοθέτη, του Σωτήρη Γκορίτσα, το απολαυστικό… Βαλκανιζατέρ. Μακάρι να βγω ψεύτης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News