Ετοιμαζόμουν να γράψω κείμενο με τίτλο «Η διαθέσιμη χολή», με θέμα την άνεση στο θάψιμο του άλλου, πχ. Κουλούρης. Η παράβαση και ο τραυματισμός, ναι είναι μια πρόκληση, αλλά το γύρω γύρω περί προϊόντων μακιγιάζ κλπ, επιτρέψτε μου να το βρίσκω από εκτός θέματος (light χαρακτηρισμός) έως εύκολη παρατήρηση (ακόμη πιο light χαρακτηρισμός). Τους βαρείς χαρακτηρισμούς θα τους άφηνα στην άκρη, δίνοντας το καλό παράδειγμα. Κάπως έτσι θα κατέληγα στο συμπέρασμα ότι έχουμε μια ευκολία να τα χώνουμε επί παντός. Ευκολία που προκύπτει από οργή και μας κάνει να χάνουμε το μέτρο. Την κατανοώ χωρίς να μπορώ ωστόσο και να την δικαιολογήσω.

Το ρεπορτάζ του κ. Λάμπρου Σταυρόπουλου στο vima.gr, σχετικά με το επιπλέον μισό εκατομμύριο ευρώ των χρηματοδοτήσεων – σε σύγκριση με το 2010 –  που μοιράστηκαν τα κόμματα για ερευνητικούς και επιμορφωτικούς σκοπούς, μου άλλαξε την πλεύση. Οι λόγοι ξεκάθαροι. Σε περιόδους περικοπών, οι αυξήσεις των χρηματοδοτήσεων είναι φάουλ. Είμαι πολύ κοντά στο να πιστέψω πως είναι μάταιο να εντοπίζουμε «λάθη» όπως το παραπάνω και να τα επισημαίνουμε. Είναι τόσα και τέτοια που μοιάζει με αυτομαστίγωμα. Αν τίποτα δεν αλλάζει, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να εξαγριώνουμε τη μερίδα εκείνη του κόσμου που αντιδρά με υπερβολή –όπως στην πρώτη παράγραφο- αλλά και την άλλη που σιωπά επικίνδυνα, εγκαταλείποντας με όποιο τρόπο.

Αν ήθελα να το τραβήξω κι άλλο, θα έγραφα λαϊκισμούς, πλην όμως πραγματικότητες. Άστεγοι που δεν περνούν και τέλεια τέτοιες μέρες Χειμώνα, παιδάκια που δεν έχουν τα βασικά και πάει γράφοντας αλλά δεν μου προκύπτει. Αρκεί που κάποιοι επιμορφώνονται. Θα σωθεί αυτός ο τόπος. Ναι!

Υγ: Δεν εννοώ σε καμία περίπτωση τον τίτλο του κειμένου.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News