Στην «ποιητική» της δημοκρατίας η απλή λογική κάνει ρίμα με την απλή αναλογική. Και στην περίπτωση αυτή η ρίμα δεν είναι κενή φόρμα αλλά ουσιαστικό «ρήμα», λόγος, λαλιά όλων των πολιτών. Η απλή αναλογική «άνευ όρων, άνευ ορίων» όπως θα έλεγε ο Εμπειρίκος, το μοναδικό εκλογικό σύστημα που διασφαλίζει την ισοτιμία της βούλησης των πολιτών, το διαχρονικό αίτημα όλων των δημοκρατών όλων των τόπων και όλων των καιρών, στην παρούσα ελληνική συγκυρία κινδυνεύει να είναι μια Αρχή που θα κακοποιηθεί, που θα ευτελιστεί.

Το σενάριο είναι εφιαλτικό: τα κόμματα που μέχρι τώρα έχουν ασκήσει την εξουσία, μπροστά στον κίνδυνο να τη χάσουν, θα προτείνουν μέσα από δημοκρατικές φανφάρες την απλή αναλογική με μόνο στόχο το να μειώσουν τη δύναμη του αντιπάλου τους και τις δικές τους απώλειες. Το κόμμα που διεκδικεί την άσκηση της εξουσίας μέσα από πολιτικές σοφιστείες θα την αρνηθεί. Ο πολιτικός αμοραλισμός και των δύο πλευρών θα συναντηθεί στο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», θέση που ξέρουμε από την Ιστορία της Ανθρωπότητας ότι κάθε φορά που εφαρμόσθηκε έφερε δεινά γιατί το μέσον, περισσότερο από τον σκοπό, επηρεάζει το αποτέλεσμα. Φράση που ξέρουμε από την Ιστορία των Ιδεών ότι δεν είναι αληθής γιατί «σκοπός, μέσον, αποτέλεσμα» είναι μια αλληλοεπηρεαζόμενη τριάδα στο αδιαίρετο της «πράξης».

Ο κυνισμός που ήδη περισσεύει θα ξεχειλίσει. Χρειάζεται να αναπτύξω το πώς ο αμοραλισμός και κυνισμός της «κορυφής» διαποτίζουν την κοινωνία αίροντας και τις τελευταίες αναστολές του απενοχοποιημένου πλέον «τελευταίου τροχού της αμάξης» στην άσκηση εξουσίας στην καθημερινότητά του;

Η απαξίωση του πολιτικού λόγου θα απογειωθεί. Η Δεξιά θα χρησιμοποιήσει ιστορικά επιχειρήματα της Αριστεράς για την υποστήριξη της απλής αναλογικής, η Αριστερά, αν δεν δεχθεί την ιστορική πρόκληση, θα υιοθετήσει επιχειρήματα της Δεξιάς για την καταψήφισή της. Απέλπιδος θα είναι ο κλαυσίγελος του απλού πολίτη μπροστά στο ίδιο προσωπείο, αυτό της δίψας για την εξουσία. Η ψυχολογία μάς λέει ότι η μίμηση είναι ο πρώτος μηχανισμός ταύτισης με τον άλλο και λειτουργεί υπογείως σε όλη μας τη ζωή. Η ψυχανάλυση πως, δυστυχώς, η «ταύτιση με τον επιτιθέμενο», ο θαυμασμός και η ταύτιση του εξουσιαζόμενου με τον εξουσιαστή του λειτουργεί σχεδόν πάντα. Ο πολιτικός φιλόσοφος Αλτουσέρ θα μας έλεγε πως τα επαγγελματικά στελέχη αποτελούν κάστα, άρα ομάδα με κοινά συμφέροντα (ομοειδή χαρακτηριστικά και κοινό λόγο, θα πρόσθετα εγώ) μέσα στην κοινωνική διαστρωμάτωση. Χέγκελ, Μαρξ, Νίτσε και Φρόυντ, με άλλα λόγια ο καθένας, θα μας έλεγαν το ίδιο: οι δομές εξουσίας διαμορφώνουν τη συνείδηση του υποκειμένου και των ομάδων, ο κυρίαρχος λόγος σαγηνεύει και αλλοτριώνει τη σκέψη των εξουσιαζομένων. Και τον φέρουν μέσα τους και τον υπηρετούν ακόμη και όταν μπαίνουν στη θέση του εξουσιάζοντος.

Η απόσυρση από την πολιτική συμμετοχή θα ενισχυθεί. Με τη διατήρηση του συστήματος της ενισχυμένης αναλογικής, με την αλλοίωση της ισότητας των πολιτών και τη στρατηγική των τεχνητά διαμορφωμένων αυτοδυναμιών, ακόμη περισσότεροι πολίτες θα απόσχουν από τις κάλπες ή κάτω από την απειλή της «χαμένης ψήφου» θα ψηφίσουν «το μικρότερο δυνατό κακό». Το bonus ενός κόμματος  δεν θα είναι το malus ολόκληρης της Βουλής αφού αυτή εξ αρχής και εξ Αρχής   δεν θα αντιστοιχεί  στον πολιτικό χάρτη της  Βούλησης των Ελλήνων;

Πιστεύω ότι αν υπάρχει κάποια ελπίδα η κρίση να αποβεί κερδοφόρα για την πατρίδα μας θα ήτανε η με νέα σχήματα σκέψης πολιτικοποίηση των Ελλήνων και η ενεργή συμμετοχή τους στα κοινά. Φυσικά δεν έχω αυταπάτες ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την ψήφιση της απλής και ανόθευτης αναλογικής που θα διανέμει τις έδρες με βάση το εθνικό αποτέλεσμα των κομμάτων ή των προσώπων. Μπορεί όμως να είναι μια αρχή αφού η άμεση αντιστοιχία ψήφου-έδρας ενισχύει το αίσθημα ευθύνης (άρα και αναγνώρισης) του ψηφοφόρου. Μια αρχή προς την καθιέρωση μιας διαχρονικής και μη μεταβαλλομένης θεσμικής πολιτειακής Αρχής.

Η απλή αναλογική είναι «αγαθό παντός καιρού» και ως τέτοιο πρέπει να προταθεί και να ψηφισθεί από όλα τα κόμματα που στηρίζουν τη Δημοκρατία. Αλλά για τη διεκδίκηση του αγαθού, όπως θα έλεγε και ο Σωκράτης, χρειάζεται «ανδρεία». Για να κάνουμε τι;

Το λέει καθαρά ο Ελύτης:

Μια νομοθεσία εντελώς άχρηστη για τις Εξουσίες
                   θα ΄τανε αληθινή σωτηρία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News