«Βαρέθηκα να ψηφίζω με τη λογική το μη χείρον… Πότε θα ψηφίσω επιτέλους κάτι που θα με εκφράζει απόλυτα;».

Ποτέ. Ποτέ των ποτών! Σε τι άλλο στη ζωή σου έχεις αυτήν την κατάκτηση για να τη ζητάς και στην επιλογή μεγάλων οργανισμών ή ιδεολογικών συνασπισμών όπως είναι τα κόματα;

Στη γυναίκα σου; Στους φίλους σου; Μήπως στον εαυτό σου; Έχεις σε όλα αυτά το εκατό τοις εκατό αυτού που ονειρεύτηκες, αυτού που λαχτάρησες, αυτού που πόθησες; Ξέρεις με ακρίβεια τι είσαι και τι θέλεις; Και επίσης, ποιος σου είπε πως το «απόλυτο» είναι κάποιο μετρήσιμο μέγεθος; Μετακινείται σαν κουνέλι στο περιβόλι. Ακανόνιστα, απρόβλεπτα, στραβοπατώντας, πέφτει, σηκώνεται, σου βγάζει τη γλώσσα, κάνει πάρτι με τη ματαιοδοξία σου που δεν έχει ταβάνι και στο τέλος σε αφήνει ξέπνοο με τα μούτρα στο χορτάρι να κλαις για κάποια χαμένη Άνοιξη.

Δεν θέλω να μπω σε χωράφια που δεν κατέχω επιστημονικώς, αλλά νομίζω πως το κυνήγι του απόλυτου σε ο,τιδήποτε είναι μια σοβαρή διαταραχή. Και μια χαμένη ευκαιρία για παιχνίδι. Το παιχνίδι της συνεύρεσης, της σύνθεσης με το διαφορετικό, το παιχνίδι της αυτογνωσίας μέσα από την κατανόηση του άλλου, το παιχνίδι την παραδοχής πως τελικά κι εσύ είσαι το ελλατωματικό κομμάτι στο παζλ των άλλων.

Προσπαθώ να δω με συμπάθεια -ειλικρινή λύπη εννοώ- όλους εκείνους που διαφώνησαν με τον αρχηγό τους και έφτιαξαν προσωπικά κόμματα. Βλέπω τους περισσότερους με το μικρό και ατελές τους μέγεθος να σηκώνουν το χέρι και να φωνάζουν «ακολουθήστε με!». Πού ρε συ; Δεξιοί, Πασόκοι, Αριστεροί. Φυσικά και έχουν δικαίωμα. Η αιτία είναι εκείνη που μπάζει πάντα. Πολλοί βέβαια έφτασαν μέχρι τον προθάλαμο της πρότασης να αναλάβουν Πρόεδροι της Δημοκρατίας, και κάποιοι πέρασαν και την πόρτα. Όμως δεν κάνει η θέση τον άνδρα αλλά ο άνδρας τη θέση. Συμβαίνει ακριβώς το ίδιο και με τα ονόματα. Αν μπορείς να το υποστηρίξεις δεν τρέχει τίποτα αν σε λένε Μητσάρα και είσαι κομμωτής ή Ντιντή και είσαι νταλικιέρης.

Στεφανόπουλος, Σαμαράς, Κουβέλης, Τσοβόλας, Καρατζαφέρης, Μπακογιάννη, Ψωμιάδης, Λοβέρδος, Λυκούδης… Φαντάσου αυτά τα ονόματα σε ταμπέλα καταστήματος που από κάτω θα έγραφε «Χρώματα-σιδηρικά» ή «Κλωστές για βελονάκι». Όλοι μας επιλαχόντες για ό,τιδήποτε.

Η ζωή είναι φιγουρατζίδικα απρόβλεπτη. Και ο καθένας ένας. Αλλά αν δεν μπορείς να υποστηρίξεις και να διατηρήσεις τη μοναδικότητά σου μέσα «στην πολλή συνάφεια του κόσμου», στο μοναδικό περιβάλλον δηλαδή που έχουν νόημα η μοναδικότητα και η ιδιαιτερότητα -ως σχετικότητες- τότε θέλεις ένα έρημο νησί για πάρτη σου, όπου είναι μαθηματικώς βέβαιο πως εκεί θα είσαι ο ομορφότερος, ο εξυπνότερος και ο ικανότερος. Εφόσον όλοι οι άλλοι κάτοικοι του νησιού θα είναι ασβοί και πεταλίδες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News