Συγκρίνοντας τον εσωτερικό πολιτικό χάρτη της ΕΕ με αυτόν πριν τρεις μήνες, τρία βασικά αγκάθια έχουν σχεδόν εξαφανιστεί.

1. Δεν αναμένεται εντυπωσιακή νίκη των Συντηρητικών στη Βρετανία, άρα οι πιθανότητες έντονης αντιευρωπαϊκής στάσης και δημοψηφίσματος μειώνονται.
2. Ο Σαρκοζί δείχνει να έχει καταφέρει να ανασχεθεί ο κίνδυνος Λε Πεν στη Γαλλία
3. Οι Podemos στην Ισπανία υποχωρούν ασύστολα και η φαντασιακή ριζοσπαστική συμμαχία του Νότου ξεχνιέται.

Ομοίως, σε σύγκριση με το τέλος του 2014, υπάρχει βελτίωση στον ευρωπαϊκό περίγυρο της ΕΕ. Στην Ουκρανία τηρείται η εκεχειρία και οι ρωσο-ουκρανικές συνομιλίες, αν και αργά, προχωρούν. Έτσι περιορίζονται και οι τριβές ΕΕ-ΗΠΑ. Η συμφωνία με το Ιράν αποδεσμεύει δυναμικό διεθνών σχέσεων, οικονομικών πόρων και επιχειρηματικότητας για την ΕΕ.

Στον οικονομικό ορίζοντα, η εφαρμογή του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης από την ΕΚΤ έχει αρχίσει να δείχνει αποτελέσματα και ο νότος -πλην Ελλάδας- περιορίζει τις συνέπειες της λιτότητας μιας και μετακυλύει το χρέος με σχεδόν μηδενικά επιτόκια.

Θα μπορούσε κανείς να διαπιστώσει ότι η ΕΕ στους πρώτους μήνες του 2015, συντονίζεται οικονομικά με τον υπόλοιπο κόσμο και ισχυροποιείται διεθνώς. Ένα “success story” που η Γερμανία δεν προβάλλει αλλά απολαμβάνει.

Το μόνο ενεργό ηφαίστειο στην ΕΕ της γερμανικής ηγεμονίας παραμένει η Ελλάδα.

Η καγκελάριος Μέρκελ έχει εμπλακεί προσωπικά. Ο Α. Τσίπρας είναι το αριστερό άλλοθι της Γερμανίας για την Ευρώπη.  Η Α. Μέρκελ είναι το συμβολικό άλλοθι του ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό της χώρας. Στην προσωπική σχέση των δύο ηγετών αντικατοπτρίζεται η θέληση για συμφωνία. Το θάρρος της σχέσης συμφέρει και τους δύο, αναδεικνύεται από τη διαπίστωση ότι όλα τα θέματα, από τις πολεμικές αποζημιώσεις, τις μίζες των γερμανικών εταιρειών και φυσικά τις διαπραγματεύσεις για το χρέος και την οικονομική βοήθεια, παραμένουν ανοικτά.

Επίσης, σε συμβολικό επίπεδο, αυτή η προσέγγιση αναδεικνύει εξίσου τα θετικά στερεότυπα και των δύο λαών, ώστε να αντιστρέφεται το κλίμα της Bild και του Τράγκα. «Αυτός που τα έβαλε με τη Μέρκελ», ταιριάζει απόλυτα στο μόνιμο εθνικό μας αφήγημα του Δαυίδ με τον Γολιάθ, των πάντα ασθενέστερων σε υλικούς πόρους Ελλήνων μαχητών, αλλά υπέρτερων σε σθένος, τόλμη κι αποκοτιά. Η εμμονική ανάγκη αναγνώρισης, σπουδαιότητας του φτωχού από τον ηγεμόνα, η «ισοτιμία», ικανοποιείται.

Η παιδαγωγική, λογοκρατική αυτοεικόνα των Γερμανών, όπου ο δάσκαλος κι ο θηριοδαμαστής λίγο μπλέκονται, ικανοποιείται εξίσου με την εξημέρωση του άτακτου νεαρού Έλληνα.

Έχει κάθε συμφέρον η Α. Μέρκελ, χωρίς φυσικά να υπερβεί τα όρια λειτουργικής νομιμότητας της ΕΕ, να διευκολύνει τον Α. Τσίπρα να διασωθεί του κόμματός του και να επιβιώσει από μια συμφωνία που δεν θα μοιάζει πολύ με τις προεκλογικές του δεσμεύσεις. Όσο το υπόλοιπο κομματικό σύστημα παραπαίει στο παρελθόν του, ο συνομιλητής θα είναι, επισήμως και ιδιωτικώς, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ευχέρεια χειρισμών που αντικειμενικά υπάρχει λόγω της βελτίωσης των πολιτικών και οικονομικών συνθηκών της ΕΕ, επιτρέπει την αισιοδοξία για την επίτευξη συμφωνίας.

Το πιθανότερο είναι κάτι τέτοιο να συμβεί μέσα από το αναγκαίο ψυχόδραμα που απαιτεί κάθε προσπάθεια εκλογίκευσης και εξέλιξης ενός άκαμπτου κομματικού ελληνικού συστήματος, που λειτουργεί με όρους αυτισμού.

Δεν πρόκειται να επιβιώσει ως έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι κόκκινες γραμμές και όλα τα λοιπά ανήκουστα που αραδιάζει θα διαλυθούν. Το 4% θα ξαναβρεί τον φυσικό του χώρο, αφήνοντας πίσω, μαζί με τον Α. Τσίπρα, ό,τι καλό ανθρώπινο δυναμικό ανέδειξε. Οι ΑΝΕΛ θα διχασθούν, η Ιφιγένεια θα αναφερθεί, το Κούγκι θα ανασυρθεί, η Ραχήλ θα μιλήσει, η Ζωή θα υψώσει το δάκτυλο, ο Παπαδημούλης θα γράψει tweet, o Λαφαζάνης θα γράψει άρθρο στην Ίσκρα, τα κανάλια θα πλημμυρίσουν από λόγια, ο Σαμαράς θα δηλώσει πως αν εκείνος δεν είχε χάσει η Ελλάδα θα είχε κερδίσει, και ο Βενιζέλος θα μιλήσει στη Βουλή. Κανείς δεν ξέρει τι θα κάνει ο Γιάνης με το ένα νι.

Μετά από όλα αυτά, όμως, τίποτε δεν θα είναι πια ίδιο. Γιατί ενδέχεται η λογική και το δίκιο, που τώρα πάνε χώρια, να συναντηθούν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News