Σε πρόσφατο άρθρο του, ο Ετζο Μάουρο, στέλεχος της Repubblica, προσπάθησε να αποκρυπτογραφήσει τους γεωπολιτικούς στόχους της Κίνας ερμηνεύοντας το ταξίδι του προέδρου της, Σι Τζινπίνγκ, στη Μόσχα. Γιατί, άραγε, πήγε; «Το ειρηνευτικό σχέδιό του δεν ήταν αληθινό. Ηταν, όμως, ό,τι έπρεπε για να του ανοίξει η πόρτα του Κρεμλίνου». Ο αρθρογράφος διαπιστώνει ότι η Κίνα «ανέθεσε στον εαυτό της ρόλο στη νέα παγκόσμια αταξία», δηλαδή «να κινηθεί μεταξύ των όπλων και του υπέρτατου όπλου της πολιτικής».

Ο Πούτιν, βέβαια, «ως ορφανό της πολιτικής, αφού ποντάρισε τα πάντα στον πόλεμο», δέχθηκε τη βοήθεια της Κίνας ως πραγματική. «Για το Κρεμλίνο, ο διάλογος με τον Σι είναι απόδειξη ότι η Μόσχα δεν είναι απομονωμένη». Ετσι «επετέθη ξανά στις συμμαχίες γύρω από τις ΗΠΑ, οι οποίες στοχεύουν να οικοδομήσουν ένα ‘‘παγκόσμιο ΝΑΤΟ’’, και συγχρόνως ανακοίνωσε τη μεταφορά τακτικών πυρηνικών όπλων στη Λευκορωσία». Ωστόσο, η Κίνα για άλλα πράγματα ενδιαφέρεται. Ο Μάουρο υπενόησε ότι απλώς χρησιμοποιεί τη Ρωσία για τους δικούς της λόγους.

«Η Κίνα δίνει την υποστήριξή της στη Μόσχα επειδή δεν μπορεί να επιτρέψει ήττα της Ρωσίας στη σύγκρουσή της με το Κίεβο, αφού την Ουκρανία υποστηρίζουν ανοικτά οι ΗΠΑ. Δεν θέλει να επιτύχει η Ουάσινγκτον την πρώτη νίκη της νέας εποχής. Εδώ βρίσκεται όλο το βάρος, συγχρόνως και το όριο, της ‘‘στρατηγικής εταιρικής σχέσης’’ μεταξύ Ρωσίας και Κίνας». Με άλλα λόγια, ο αρθρογράφος υπαινίσσεται ότι αν η Ρωσία δεν πολεμούσε εμμέσως με τις ΗΠΑ στα ουκρανικά πεδία, τότε η Κίνα μπορεί και να έμενε αδιάφορη, ο Σι ίσως να μην ταξίδευε καν στη Μόσχα.

«Αυτό που ενδιαφέρει τον Σι είναι να επιβεβαιώσει το δικαίωμα της Κίνας να ασκεί το μερίδιο ιδιοκτησίας της στην οικοδόμηση της νέας παγκόσμιας τάξης, που σε κάθε περίπτωση πρέπει να γεννηθεί μόλις τελειώσει ο πόλεμος». Μα, και ο Πούτιν στα μελλοντικά δικαιώματα της Ρωσίας δεν αποβλέπει; «Είναι ρόλος που θέλει και ο Πούτιν για τον εαυτό του, αφυπνίζοντας την αιώνια αυτοκρατορική διάσταση της Ρωσίας, όμως το Κρεμλίνο κινδυνεύει να επιστρέψει στα παρασκήνια».

Η κατακλείδα του άρθρου του Μάουρο είναι αφιερωμένη στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Γράφει ότι, ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, «αυτός που εμφανίζεται εκτός πεδίου είναι η Ευρώπη». Και εξηγεί την ενόχλησή του: «Αν λείπει η Ευρώπη, λείπει η ίδια η έννοια της Δύσης, η κουλτούρα της δημοκρατίας». Η απουσία της, βέβαια, από τις εξελίξεις, η αδυναμία ανάπτυξης ρόλου ανεξάρτητου από τις επιταγές των ΗΠΑ, δείχνει και τα περιθώρια που έχει για σοβαρή γεωπολιτική παρουσία σε αυτή τη «νέα παγκόσμια τάξη» που «πρέπει» να ακολουθήσει το τέλος του ρωσο-ουκρανικού πολέμου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News