Η παρόξυνση των κομματικών παθών στις ΗΠΑ, ιδίως επί διακυβέρνησης Τραμπ, έγινε ένα από τα πιο συνηθισμένα δημοσιογραφικά θέματα σε όλον τον κόσμο. Στην Αμερική όντως το κομματικό μίσος υπάρχει και αναμοχλεύεται διαρκώς μέσω των σόσιαλ μίντια, με πρωταγωνιστή των διαφόρων δηλητηριωδών αναρτήσεων τον ίδιο τον πρόεδρο.

Αν στην περίπτωσή του οι λόγοι της επιδίωξης πόλωσης είναι ευνόητοι, για τους «απλούς» Αμερικανούς μάλλον ισχύει ότι επιδίδονται με ζήλο στη μανιχαϊστική πρόσληψη του δικομματισμού ο οποίος ορίζει το πολιτικό σύστημα της πατρίδας τους.

Θα μπορούσε κάποιος να πιστέψει ότι το ίδιο πάνω-κάτω συμβαίνει και εκτός ΗΠΑ, σε άλλες χώρες της Δύσης. Ομως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δεν ζουν όλες οι αστικές δημοκρατίες την αμερικανική ακραία διαίρεση, ούτε μετέρχονται τον αμερικανικό τρόπο.

Δεν χωρίζονται όλοι οι άνθρωποι σε δύο αλληλομισούμενες «φυλές», σε Ρεπουμπλικανούς και σε Δημοκρατικούς. Δεν χωρίζεται όλος ο κόσμος σε «ελέφαντες» και σε «γαϊδούρια». Δεν λογαριάζουν όλοι τι ψήφισε ο γείτονάς τους και ο φίλος τους, ώστε να του πούνε ή να του κόψουν την καλημέρα.

Χώρια που στις εκλογές των μη προεδρικών ευρωπαϊκών δημοκρατιών συμμετέχουν καμιά σαρανταριά κόμματα, να έχει ο λαός, να κάνει παιχνίδι.

Το βρετανικό περιοδικό Economist βασίζεται σε έρευνα για να διαπιστώσει ότι δεν συμμερίζεται όλος ο κόσμος την αμερικανική πόλωση.

Μάλιστα «σε ορισμένες δυτικές χώρες», γράφουν οι Βρετανοί, «η αντίθεση μεταξύ των αντιφρονούντων πολιτικών ομάδων φαίνεται να έχει μειωθεί». (Η έρευνα που επικαλούνται υπογράφεται από τους Λέβι Μπόξελ και Μάθιου Γκέντζκοφ, του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, και από τον Τζέσε Σαπίρο, του Πανεπιστημίου Μπράουν.)

Η σχέση μεταξύ των οπαδών των δύο αμερικανικών κομμάτων μετατοπίστηκε από την «απόσταση» του 1978 στην «εχθρότητα» του 2016, με ό,τι σημαίνει αυτό για την κοινωνική συνοχή, ακόμη και αν την εξετάσουμε στο πλαίσιο της ίδιας γειτονιάς ή ενός δρόμου αυτής της γειτονιάς. (Και όλα αυτά στη χώρα της αποθεωμένης ατομικότητας.)

Το βρετανικό περιοδικό σημειώνει τις διακυμάνσεις της πολιτικής πόλωσης σε άλλες χώρες της Δύσης, μέχρι την τωρινή μείωσή της. Θυμίζει την πολιτική ένταση στις σκανδιναβικές χώρες τη δεκαετία του ’80 και τη σταδιακή μείωσή της, αλλά και την ανάλογη πορεία της Γερμανίας από τα ταραγμένα χρόνια της δεκαετίας του ’70 μέχρι σήμερα και αφού μεσολάβησε η «κοσμογονική» επανένωση της χώρας.

Ως βρετανικό Μέσο, το περιοδικό στέκεται στην Κοινοπολιτεία. Στα πάνω και στα κάτω τής πολιτικής έντασης στην Αυστραλία, στον Καναδά και στη Νέα Ζηλανδία. Ειδικά για το Ηνωμένο Βασίλειο γράφει ότι η πόλωση εκεί αυξήθηκε κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργικής θητείας της Μάργκαρετ Θάτσερ, μειώθηκε επί Τόνι Μπλερ και αναζωπυρώθηκε επί κυβερνήσεων Τόρις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News