Για να μπει κάποιος στο γήπεδο λαθραία, τρεις τρόποι υπάρχουν. Ο πιο δημοφιλής είναι το «ντου». Δεκάδες άνθρωποι που δεν διαθέτουν εισιτήριο, εφορμούν -όλοι μαζί- σε μια θύρα εισόδου και παίρνουν τους ελεγκτές παραμάζωμα. Από τότε που εφευρέθηκαν τα τουρνικέ, η εναλλακτική είναι κάποιο αφύλαχτο σημείο των τειχών. Το βιντεάκι που κυκλοφορεί στο YouTube δείχνει οπαδούς του Αρη να μπουκάρουν στο «Nick Galis Hall» σκαρφαλώνοντας σε μια εξωτερική σιδερένια σκάλα, χωρίς να υπάρχει ούτε… ρουθούνι αστυνομικού για να τους σταματήσει. Και πάλι, δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι, με τον συγκεκριμένο τρόπο, μπήκαν στο Μέλαθρον χίλιοι -και βάλε- επιπλέον θεατές.

Η δεύτερη πιο διαδεδομένη μέθοδος είναι να ρίξεις στο (οπαδικό) φιλότιμο τον… κέρβερο στην πόρτα. «Ασε μας να περάσουμε, ρε φιλαράκι, κίτρινο αίμα κυλάει και στις δικές μας φλέβες». Εάν μιλάμε για ομάδες, το συναίσθημα είναι πάντα πιο δυνατό από την αίσθηση του καθήκοντος. Το τουρνικέ γίνεται… ανεμιστήρας και τα «φιλαράκια» περνάνε μέσα εν ριπή οφθαλμού. Οι ένστολοι στις θύρες του γηπέδου, εφόσον υπάρχουν, κάνουν τα στραβά μάτια ακολουθώντας ευλαβικά την ενδεκάτη εντολή: Ού μπλέξεις. Ετσι κι αλλιώς, η κακοπληρωμένη βάρδια του αστυνομικού έξω από τα γήπεδα, είναι η χειρότερη αγγαρεία του. Οι μέσα, τουλάχιστον βλέπουν το ματς. Λογικά, η διοργανώτρια του Τελικού -η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης- είχε βάλει στις πόρτες δικούς της ανθρώπους, κι όχι υπαλλήλους του Αρη (στον οποίο ανήκει το γήπεδο). Αλλά, στην Ελλάδα, το παράλογο δίνει τη χαμηλότερη απόδοση.

Ο τρίτος τρόπος είναι τα υπεράριθμα εισιτήρια ή οι χαριστικές προσκλήσεις. Ακόμα και σε αγώνες κεκλεισμένων των θυρών, οι γηπεδούχοι φροντίζουν να περάσουν στις εξέδρες καμιά διακοσαριά οπαδούς τους. Μόνο που, χθες (Σάββατο), γηπεδούχος ήταν η ΕΟΚ. Η ομοσπονδία τύπωσε τα εισιτήρια, η ομοσπονδία τα μοίρασε (από 1.100) σε κάθε φιναλίστ, και πλαστό δεν εντοπίστηκε ούτε ένα. Το πώς βρέθηκαν στο «Nick Galis Hall» πάνω από 3.000 – 3.200 θεατές (με αποτέλεσμα ο Τελικός να αρχίσει στην ώρα του… ώρα Ισπανίας), είναι ένα μυστήριο το οποίο η ίδια οφείλει να λύσει, δίνοντας δημοσίως μια απάντηση στο «ποιος φταίει που ο Τελικός έγινε μπάχαλο;». Ο Αρης; Ο Παναθηναϊκός; Η Αστυνομία; Η ίδια;

Η «επίθεση» του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στον Νίκο Λάσκαρη, τον ομόλογό του στον Αρη, δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίσει. Από το βράδυ της περασμένης Πέμπτης μέχρι τη λήξη του αγώνα, το γήπεδο του Τελικού ανήκε στην ΚΑΕ Αρης μόνο… στα συμβόλαια. Είχε περιέλθει στην απόλυτη δικαιοδοσία της ΕΟΚ. Δικοί της ήταν οι πορτιέρηδες, δικοί της οι σεκιουριτάδες, δικός της ο έχων το γενικό πρόσταγμα (ο κομισάριος), δικοί της οι κανόνες διεξαγωγής του ματς. Δική της και η ευθύνη της συνεννόησης με την Αστυνομία. Κι όμως, τα στελέχη της παρακολουθούσαν άβουλα τη χθεσινή διελκυστίνδα («το ματς θα γίνει» – «εγώ δεν παίζω»), λες και ήταν μουσαφίρηδες σε ξένο σπίτι. Οι αθλητικές Αρχές του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ έχουν επιβάλει από ετών, στις ΠΑΕ και τις ΚΑΕ, τον κανόνα της αντικειμενικής ευθύνης για οτιδήποτε συμβαίνει στα γήπεδα, όμως οι ίδιες (η ΕΠΟ και η ΕΟΚ) δεν ευθύνονται ποτέ και για τίποτα στους «Τελικούς του αίσχους» που συνηθίζουν να διοργανώνουν. Πολύ βολικό – δεν είναι;

Οι ευθύνες της Αστυνομίας είναι αυτονόητες: για τους οπαδούς που σάλταραν μέσα πηδώντας από τα κάγκελα, για τα φονικά στιλό ευθείας βολής και τους πυρσούς που -πάλι- πέρασαν στις εξέδρες, για τα αφύλακτα αποδυτήρια του Αρη στα οποία τρύπωσαν «ποντικοί» στη διάρκεια του αγώνα, αρπάζοντας φανέλες και μπουφάν των παικτών. Σύμφωνοι, στις… κανονικές χώρες δεν είναι δουλειά των αστυνομικών, να προσπαθούν να κουλαντρίσουν τους μαντράχαλους των γηπέδων (εγκαταλείποντας την πόλη στην τύχη της εκείνες τις ώρες), όμως στην Ελλάδα ακόμα πληρώνονται -από τις λίγκες- γι’ αυτή τη δουλειά. Εφόσον την αναλαμβάνουν, οφείλουν να την κάνουν με τον στοιχειώδη επαγγελματισμό.

Η απονομή του τροπαίου έγινε -σχεδόν στα μουλωχτά- όταν το επέτρεψαν οι χουλιγκάνοι του Αρη, οι οποίοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να σπάσουν το γήπεδο. Το γήπεδο της δικής τους ομάδας. «Πάρτε το, να τελειώνουμε», μέσα σε ένα σύννεφο καπνού και υπό την απειλή των… ιπτάμενων καθισμάτων. Ο Τσάβι Πασκουάλ και οι άμαθοι από τα ελληνικά ήθη και έθιμα ξένοι των δυο φιναλίστ, θα έπαθαν πολιτισμικό σοκ. Ακόμα χειρότερα, η απονομή των μεταλλίων στους ηττημένους έγινε μέσα στα αποδυτήρια του Αρη, από τον ιδιοκτήτη της ομάδας, τη σύζυγό του και τον εντεταλμένο σύμβουλο της ΚΑΕ. Τα καταφέραμε, πάλι, να… φτιάξουμε το κέφι του πολιτισμένου κόσμου.

Ok, παιδεία και αθλητική κουλτούρα δεν διαθέτουμε. Η οργάνωση δεν είναι το δυνατό μας σημείο. Αλλά, αντί να επαναλαμβάνουμε αυτά τα κλισέ έπειτα από κάθε τέτοιο «φιάσκο», μήπως θα έπρεπε να το ξανασκεφτούμε; Στα μέρη μας, για να είναι ο Τελικός Κυπέλλου γιορτή, θα πρέπει ο ένας φιναλίστ να είναι ο Απόλλων Πατρών ή ο Φάρος Κερατσινίου. Δηλαδή, κάποιος πρόθυμος να απολαύσει την ήττα του, επειδή το ότι έφτασε ώς εδώ του φτάνει και του περισσεύει. Αν δεν είναι; Εχει κάποια ιδέα η ΕΟΚ, ή απλώς θα περιμένουμε -του χρόνου- να συμβούν τα ίδια (ή χειρότερα);

Υ.Γ. Την ώρα που εμείς διασκεδάζαμε τον Κόσμο με τις… ομορφιές στο «Nick Galis Hall», στη Γαλλία παιζόταν Φάιναλ-8 σε γήπεδο που βρίσκεται μέσα στις εγκαταστάσεις της Disneyland. Με τους οπαδούς και των οκτώ ομάδων παρόντες. Ετσι, για να ντρεπόμαστε ακόμα περισσότερο.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News