Με πρόωρες βουλευτικές εκλογές στο Ισραήλ μπαίνει ο Νοέμβριος, και τα σχετικά γκάλοπ προβλέπουν ντέρμπι. Με την ευκαιρία, λοιπόν, της κάλπης της πρώτης του μηνός το Economist παρουσίασε ένα πορτρέτο του πρώην πρωθυπουργού του Ισραήλ και νυν εκ νέου υποψηφίου Μπενιαμίν Νετανιάχου, βασισμένο στο βιβλίο που ο ίδιος συνέγραψε και στα αγγλικά τιτλοφορείται «Bibi: My Story».

Στο κείμενο του βρετανικού περιοδικού ο Νετανιάχου αντιμετωπίζεται σαν «ο ηγέτης της αντιπολίτευσης» που για να γράψει το πόνημά του περί τον βίο και την ιστορία του «εκμεταλλεύτηκε αυτό που λέμε διάλειμμα από το γραφείο»…

Στο «Bibi» ο Νετανιάχου αφηγείται τη «συναρπαστική ιστορία του». Επιδιώκει να πείσει τον κόσμο ότι το Ισραήλ πρέπει να παραμείνει ισχυρό στην επιδίωξη μιας αδυσώπητης εκστρατείας κατά του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν και συγχρόνως πρέπει να μην υποχωρεί και στις απαιτήσεις για συμβιβασμό με τους Παλαιστινίους. Ελπίζει να πείσει τους Ισραηλινούς να τον υπερψηφίσουν επειδή είναι ο μόνος που μπορεί να ολοκληρώσει αυτήν την αποστολή (των δύο προαναφερθέντων στόχων) και ότι, αν δεν τον προτιμήσουν, θα έχουν διαπράξει το μοιραίο λάθος.

Κατά τη γνώμη των Βρετανών, ο Νετανιάχου είναι το πρότυπο του σύγχρονου λαϊκιστή-εθνικιστή πολιτικού. Και στο βιβλίο του αμφισβητεί το μείζον για τους Δυτικούς ζήτημα της μεταχείρισης των Παλαιστινίων από το Ισραήλ. Δεν είναι αυτό το μείζον, λέει, και η πένα του συμβαδίζει με τη στάση του, αφού έχει αφαιρέσει το Παλαιστινιακό από την ατζέντα, εγχώρια και διεθνή. «Μόλις και μετά βίας το Παλαιστινιακό εμφανίστηκε στις προεκλογικές εκστρατείες τα τελευταία χρόνια». Η σύγκρουση του Ισραήλ με τους Παλαιστινίους δεν είναι τόσο σημαντική, διατείνεται. Συγχρόνως υποστηρίζει ότι οι όποιες παραχωρήσεις στους Παλαιστινίους συνιστούν υπαρξιακή απειλή για το εβραϊκό κράτος.

Στο βιβλίο του ο Νετανιάχου περιγράφει πώς χρησιμοποίησε όποιο μέσο μπορούσε (προβολή στα ΜΜΕ, λόμπι στο Κογκρέσο κ.ά.) ώστε να αντιπαρατεθεί με τους προέδρους των ΗΠΑ όταν διαφωνούσε μαζί τους στο Παλαιστινιακό αλλά και στο Ιρανικό. Μάλιστα καταγράφει τις κόντρες του με δύο Δημοκρατικούς προέδρους, με τον Μπαράκ Ομπάμα και με τον Μπιλ Κλίντον. Επίσης περιγράφει πώς υιοθέτησε σύγχρονους τρόπους πολιτικής επικοινωνίας στους εκλογικούς αγώνες.

«Ενστερνίστηκε μεθόδους των Ρεπουμπλικανών», σχολίασε το Economist, κάνοντας νύξη για τις αμερικανικές ενδιάμεσες εκλογές της 8ης Νοεμβρίου. Ετσι, ο Νετανιάχου έχει μιλήσει περί εβραϊκής ταυτότητας των ψηφοφόρων και έχει επιτεθεί σε πολιτικούς αντιπάλους του με το επιχείρημα ότι θέλουν να διχάσουν τον λαό.

Αν και μέλος του ισραηλινού πολιτικού προσωπικού αιχμής, πρωθυπουργός επί 15 χρόνια, δηλαδή μέλος της ισραηλινής και γενικότερα της εβραϊκής ελίτ, ο Νετανιάχου έγραψε ότι θεωρεί τον εαυτό του ηγέτη των κατατρεγμένων και πολέμιο των ελίτ. Διατείνεται ότι άσκησε και θα ασκήσει την εξουσία με σταράτες κουβέντες και ξεκάθαρα έργα. Το τσιτάτο «πες κάτι ξεκάθαρο ή μη λες τίποτα απολύτως» είναι αγαπημένη έκφρασή του. Φυσικά, προσφιλής τού είναι και η πυγμή, δηλαδή η επίδειξή της. «Σκέφτεται ότι η ήπια ισχύς είναι καλή, αλλά η ωμή δύναμη είναι ακόμη καλύτερη».

Ο Economist τού προσάπτει ότι είναι αλλεργικός στην όποια κριτική, έτσι έχει γίνει εμμονικός με τον έλεγχο και την καθυπόταξη του Τύπου. Ταυτόχρονα αντιμετώπισε ο ίδιος δικαστικές μάχες ως κατηγορούμενος για διαφθορά. Εννοείται ότι αρνήθηκε κατηγορηματικά τα πάντα και ότι κατηγόρησε τα media για σκευωρία. Αν και υπογράφει ότι «πάντα πίστευε ακράδαντα στη φιλελεύθερη δημοκρατία», στο βιβλίο του κατονομάζει τους πολιτικούς που σέβεται και υπολήπτεται: τον Ιταλό Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τον Βραζιλιάνο Ζαΐρ Μπολσονάρο, τον Κινέζο Σι Τζινπίνγκ, τον Ινδό Ναρέντρα Μόντι, τον μακαρίτη πια Αιγύπτιο Χόσνι Μουμπάρακ, τον Ούγγρο Βίκτορ Ορμπαν, τον Αμερικανό Ντόναλντ Τραμπ και τον Ρώσο Βλαντιμίρ Πούτιν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News