Την Πέμπτη ο Ραούλ Κάστρο θα αφήσει την ηγεσία της Κούβας, ενώ ο διάδοχος του αναμένεται να είναι ο Μιγκέλ Ντίας-Κάνελ, του οποίου η El País φιλοτέχνησε το πορτρέτο. Ποιος είναι όμως, αυτός ο 57χρονος ηλεκτρονικός μηχανικός – εκτός από παιδί της νομενκλατούρας; Εντάξει, είναι αυτός που εκφράζει όσο κανείς άλλος την ορθοδοξία του καθεστώτος και ο διάδοχος που επέλεξε με προσοχή ο Ραούλ, τον οποίο έφερε στην Αβάνα από τη Σάντα Κλάρα το 2009 και βάφτισε αντιπρόεδρο το 2013 με τα λόγια: «Δεν είναι αριβίστας ούτε τυχάρπαστος». Ηταν μια βάφτιση που πιστοποίησε ότι το χαμηλό προφίλ και η πίστη στους Κάστρο προτιμώνται έναντι των μνηστήρων που θεωρήθηκε ότι έκαναν πολύ θόρυβο με την παρουσία τους.

Αυτός λοιπόν θα είναι εκτός απροόπτου ο διάδοχος των Κάστρο. Αλλά τι στ’ αλήθεια πιστεύει, είναι από πολλές απόψεις ένα μυστήριο. Είναι ο άνθρωπος που στη δεκαετία του ’90, ως γραμματέας του κόμματος στην επαρχία του, έδωσε την ευλογία του σε ένα πολιτιστικό κέντρο όπου συχνάζουν τραβεστί και δεν έκρυψε το πάθος του για τη ροκ μουσική και τους Beatles; Ή είναι εκείνος ο γραφειοκράτης που πέρυσι κατά τη διάρκεια μιας συνόδου κορυφής (το βίντεο μπορεί να το βρει κανείς στο Διαδίκτυο), καταφέρθηκε ενάντια στα «ανατρεπτικά έργα» ανεξάρτητων ιστοσελίδων, επιχειρηματιών και σοσιαλδημοκρατικών ρευμάτων του νησιού; Οι παρατηρητές χωρίζονται μεταξύ εκείνων που δεν περιμένουν να αλλάξουν και πολλά (είναι οι περισσότεροι) και εκείνων που επισημαίνουν πως τα ανοίγματα του Ραούλ τον έφεραν στην ηγεσία της χώρας.

Η πιο λογική πρόβλεψη είναι ότι θα κινηθεί συντηρητικά στην αρχή και στη συνέχεια θα επιδοθεί σε μια μεταρρυθμιστική στροφή, η οποία στην Κούβα χρησιμεύει ως ο αέρας. Εν ολίγοις, περισσότερη αγορά, αλλά για θέματα δημοκρατίας η αντιπολίτευση δεν είναι αισιόδοξη. Μένει να φανεί ποια Κούβα θα παραδώσει σε πέντε χρόνια που λήγει η θητεία του ή σε δέκα εάν του την ανανεώσουν. Θα είναι ακόμα μια Κούβα καθεστωτική και μονοκομματική; Ή θα έχει πνεύσει επιτέλους λίγος άνεμος δημοκρατικής ελευθερίας;

Φωτό: Από ύφος εδώ, πάντως, φέρνει στον Σημαδεμένο. Πηγή: Reuters

Το γεγονός ότι το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών βαθαίνει στις περισσότερες χώρες, ανεπτυγμένες ή αναπτυσσόμενες, δεν είναι καινούργιο. Αυτό που είναι καινούργιο, ωστόσο, είναι ο τρόπος με τον οποίο πολλοί οικονομολόγοι αναλύουν τις πιθανές συνέπειες του χάσματος. Η Deutsche Welle επιχειρεί να απαντήσει στο εξής ερώτημα: «Είναι η ανισότητα καλή ή κακή για την οικονομία;». Και τονίζει ότι το θέμα θα συζητηθεί μεταξύ των εμπειρογνωμόνων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που συναντήθηκαν χθες Τρίτη στην Ουάσιγκτον για την ετήσια εαρινή σύνοδο κορυφής με την Παγκόσμια Τράπεζα.

Το θέμα είναι, υπογραμμίζει η DW, ότι, αν και οι οικονομολόγοι δεν είναι γνωστοί για την συμπόνια τους, η δραματική αύξηση της φτώχειας αρχίζει να τους ανησυχεί. Επειδή το ίδιο το ΔΝΤ προειδοποιεί ότι η «ανισότητα είναι επιβλαβής για την ανάπτυξη». Και ο ΟΟΣΑ, ένας οργανισμός που μοιάζει με «κλαμπ για πλούσιες χώρες», φαίνεται να συμφωνεί. «Όταν η ανισότητα των εισοδημάτων αυξάνεται, η οικονομική ανάπτυξη μειώνεται», γράφει ο Φεντερίκο Τσίγκανο στη μελέτη του για τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ).

Από την πλευρά τους, πάλι, οι ερευνητές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου εξηγούν ότι «αν αυξηθεί το μερίδιο των υψηλών εισοδημάτων που βρίσκεται στα χέρια του 20% του παγκόσμιου πληθυσμού, μεσοπρόθεσμα θα παρατηρήσουμε επιβράδυνση της αύξησης του ΑΕΠ». Εάν στις χώρες του ΟΟΣΑ το ΑΕΠ έχει καταγράψει μέση πτώση 8,5% τα τελευταία 25 χρόνια, στη Γερμανία το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών θα είχε προκαλέσει απώλειες ύψους 40 δισ. ευρώ. Σαν να λέμε ότι «υπάρχουν επιστημονικές αποδείξεις ότι η καταπολέμηση της ανισότητας πρέπει να επιδιωχθεί όχι μόνο για ηθικούς ή πολιτικούς λόγους αλλά και για οικονομικούς λόγους». Επιτέλους.

Φωτό: Δεν ψάχνει μόνο, φωνάζει. Αλλά τον ακούει κανείς; Πηγή: dw.com

«Τα πράγματα έγιναν κάπως έτσι: Το Σάββατο, στο δημοτικό θέατρο Μοντενόττε του Καΐρου, όπου είναι εγκατεστημένη η έκθεση των γλυπτών μου, προγραμματίστηκε εκδήλωση της ισλαμικής κοινότητας από τις 9:00 έως τις 6:00 μ.μ. Κάποια στιγμή ο ιμάμης κάθισε στο έδαφος με άλλους, στα μαξιλάρια, για την ώρα τσαγιού. Το άγαλμα “ο τραυματισμένος Επαμεινώνδας” βρίσκεται στο κέντρο της αίθουσας, σε σημείο όπου μπορεί να φωτογραφηθεί εύκολα. Κάποιος από την κοινότητα πήρε ένα κόκκινο πανί και κάλυψε το κάτω μέρος του αγάλματος για να συμβολίσει, έτσι μου είπαν, τους αμμόλοφους της ερήμου. Αλλά μετά όλα επανήλθαν στη θέση τους».

Πρόκειται για λόγια του γλύπτη Μάριο Καπέλι, γράφει η Corriere della Sera. Αλλά αυτό το κόκκινο πανί θύμισε τα κουτιά με τα οποία καλύφθηκαν τα ρωμαϊκά γυμνά της Αφροδίτης του Εσκουιλίνο και του Διόνυσου στο Καπιτώλιο της Ρώμης ενόψει της επίσκεψης του ιρανού προέδρου Χασάν Ρουχάνι στις 26 Ιανουαρίου 2016. Οι εικόνες έκαναν τότε τον γύρο όλου του κόσμου. Αυτή τη φορά το γλυπτό έχει μικρότερη αξία – χρονολογείται από το 1880 και φέρει την υπογραφή του γλύπτη Τζουζέπε Ντίνι. Αλλά οι αντιδράσεις στην Ιταλία – κυρίως από τη Δεξιά – ήταν εξίσου έντονες. «Δεν υπάρχει λογοκρισία. Κάλυψα το άγαλμα, αλλά μόνο για τις τελετουργικές ανάγκες και για λίγες ώρες. Βασικά, δεν κόλλαγε με το μαροκινό περιβάλλον» είπε από την πλευρά του ο Χαμς Εντίν Λαχσέν, πρόεδρος της μουσουλμανικής κοινότητας. Και όποιος θέλει τον πιστεύει.

Φωτό: Οχι ότι δεν του πάει πάντως… Πηγή: Corriere della Sera

Η απλή λογική λέει ότι για να είναι κανείς καλός στο μπάσκετ πρέπει να βάζει καλάθια. Αλλά το καλάθι δεν είναι μόνο θέμα σημαδιού, απαιτείται και μια κάποια αίσθηση της γεωμετρίας. Να γιατί σε ένα άθλημα που συχνάζουν συνήθως κάτι θηρία με ύψος πάνω από δύο μέτρα και βάρος πάνω από εκατό κιλά, έκανε τη διαφορά κάποιος που δεν είναι θηρίο αλλά βάζει πολλά καλάθια. Και σε αυτήν την τέχνη, γράφει το Undici, η απόλυτη ιδιοφυΐα των τελευταίων πενήντα χρόνων είναι ο Στιβ Νας, ο πλέι μέικερ ύψους 1,91 που έμοιαζε να κρατάει ένα «ποντίκι» στα χέρια του. Γιατί η ικανότητά του να φέρνει κάποιον σε μια θέση εύκολη για να σκοράρει ήταν μοναδική.

Το ιταλικό περιοδικό αποδίδει τα εύσημα στον πιο δημιουργικό ρόλο του μπάσκετ. «Ο Νας είναι ένα αυθεντικό σύμβολο της ανθρώπινης αντίστασης από την εποχή που έπαιζε στο πανεπιστήμιο της Σάντα Κλάρα. Ο θρύλος τον θέλει να ντριμπλάρει ώρες ολόκληρες στο γήπεδο του κάμπους με το κίτρινο μπαλάκι του τένις ώστε να αναπτύξει καλύτερα το κράτημα της πορτοκαλί μπάλας του μπάσκετ αλλά και να διαψεύσει εκείνους τους συμφοιτητές του που έλεγαν ότι ήταν κοντός για να μπορέσει να παίξει στο NBA».

Τι χρειάζεται για να λάμψει κανείς εκτός από ταλέντο; Φαντασία και (πολύ) πείσμα. Και κάπως έτσι ο λιλιπούτειος Νας θα μπει τον ερχόμενο Σεπτέμβριο στο Naismith Memorial Basketball Hall of Fame.

Φωτό: Το μάτι του γυαλίζει ακόμη. Πηγή: USA Today