Δεν αποκλείεται να υπάρχει και μικροπολιτική σκοπιμότητα στην «άκαμπτη» στάση του Ερντογάν απέναντι στις ΝΑΤΟϊκές φιλοδοξίες της Σουηδίας και της Φινλανδίας: να, οικονομική κρίση διέρχεται η Τουρκία, μάλιστα με τον πληθωρισμό να αγγίζει το 70%, εκλογές θα γίνουν τον επόμενο χρόνο και ο λαμπτήρας του κόμματος του τούρκου προέδρου (ΑΚΡ) πρέπει να λάμψει ξανά, συνεπώς ο λαός πρέπει κάπως να συσπειρωθεί γύρω από την ηγεσία του και να την ξαναψηφίσει.

Η σκέψη της Μόνικα Ρίτσι Σαρτζεντίνι, της Corriere della Sera, δεν είναι παράδοξη καθώς έχει αφετηρία το έλλειμμα δημοκρατικότητας του τουρκικού κράτους. Οι Δυτικοί γνωρίζουν ότι έτσι πολιτεύονται οι ηγέτες των, ας πούμε, ημιδημοκρατικών χωρών. Ωστόσο η Σαρτζεντίνι δεν υποτίμησε και τις πάγιες γεωπολιτικές βλέψεις της Τουρκίας, τις οποίες στην παρούσα συγκυρία εκφράζει το καθεστώς Ερντογάν. Και αυτές οι βλέψεις απαιτούν μέσα υλοποίησης –να, σαν τα F-35 λόγου χάρη–, όπως και τον επιτήδειο χειρισμό εκείνων που τα διαθέτουν.

Η συντάκτρια του ιταλικού Μέσου ξεκίνησε από τη νεοϋορκέζικη συνάντηση Μπλίνκεν-Τσαβούσογλου και τις διπλωματικές αλλά σαφέστατες ενστάσεις του τούρκου υπουργού Εξωτερικών για τις Σουηδία και Φινλανδία. Ο αμερικανός ομόλογός του τις άκουσε, και το άμεσο μέλλον θα δείξει αν συμμερίστηκε τις «τουρκικές ανησυχίες».

Πάντως η Ιταλίδα ομολόγησε ότι δεν κατάλαβε «τι θέλει πραγματικά να πετύχει ο τούρκος πρόεδρος» ώστε να συγκατανεύσει στην ένταξη των δύο χωρών στη Συμμαχία. Και ότι αυτήν ακριβώς την απορία έχει και το πολιτικό προσωπικό σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Στο κείμενό της φιλοξένησε και γνώμες αναλυτών που τη διαβεβαίωσαν για το «απρόβλεπτον» του Ερντογάν, πιθανολογώντας κάποιον «συμβιβασμό».

Η συνέχεια αφιερώθηκε στις προβαλλόμενες «τουρκικές ανησυχίες»: στο Κουρδικό και στον Γκιουλέν. Δόθηκε η πληροφορία ότι την περασμένη Δευτέρα η Τουρκία ζήτησε από τη Σουηδία και από τη Φινλανδία την έκδοση 17 μελών του PKK, δηλαδή συντρόφων του Οτσαλάν. Και 33 «γκιουλενιστών» από την Ευρωπαϊκή Ενωση και από τις ΗΠΑ. Αναφέρθηκε ότι η Σουηδία έχει ισχυρή κουρδική κοινότητα, με πολιτική υποστήριξη, άρα το τουρκικό αίτημα δεν μπορεί να ικανοποιηθεί, εύκολα τουλάχιστον. Ετσι το ζήτημα έφθασε στα αμερικανικά μαχητικά.

«Ο στόχος του Ερντογάν θα μπορούσε να είναι άλλος, η επάνοδος  της Τουρκίας στο πρόγραμμα F-35 από το οποίο αποβλήθηκε όταν αγόρασε το ρωσικό σύστημα S-400». Και, επίσης, γράφει επί λέξει η ιταλίδα δημοσιογράφος, «υπάρχει η πιθανότητα να θέλει ο Ερντογάν διεθνή αναγνώριση της αμφιλεγόμενης συμφωνίας που καθόρισε τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ Λιβύης και Τουρκίας σε μία περιοχή πλούσια σε φυσικό αέριο – είναι η συμφωνία που ‘‘δικαιώνει’’ τις γεωτρήσεις φυσικού αερίου σε περιοχές που θεωρητικά βρίσκονται στον θαλάσσιο χώρο Ελλάδας και Κύπρου».

Τουρκικές πιέσεις… διαχρονικώς

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ερντογάν ασκεί πίεση στο ΝΑΤΟ, έγραψε η Σαρτζεντίνι. «Το ίδιο συνέβη και το 2021, όταν η Τουρκία ανάγκασε τους συμμάχους της να αποδυναμώσουν την επίσημη κοινή δήλωση που είχε συνταχθεί ως απάντηση στην αεροπειρατεία αεροπλάνου που πετούσε από την Αθήνα στο Βίλνιους και μετέφερε έναν νεαρό λευκορώσο αντιφρονούντα».

Το 2019, συνέχισε η συντάκτρια, η Τουρκία καθυστέρησε την εφαρμογή των αμυντικών σχεδίων της Πολωνίας και των χωρών της Βαλτικής εντός της Συμμαχίας, επιμένοντας ότι οι Κούρδοι της Συρίας (YPG), σύμμαχοι των Αμερικανών στον αγώνα κατά του ISIS, έπρεπε να αναγνωριστούν ως τρομοκράτες. Και το 2009 απείλησε να μπλοκάρει την υποψηφιότητα του Αντερς Φογκ Ράσμουσεν για τη θέση του επικεφαλής του ΝΑΤΟ, λόγω της πολύ ήπιας θέσης του στο ζήτημα με τις γελοιογραφίες του Μωάμεθ που είχαν δημοσιευτεί στη Δανία το 2005.

Οπως είπαμε, το άμεσο μέλλον θα δείξει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News