Εκπληκτικό το αποτέλεσμα στο Στρασβούργο, στην κυριολεξία – όχι τόσο επειδή εξελέγη πρώτη φορά γυναίκα στην προεδρία της Κομισιόν, αλλά επειδή η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν έχανε στα προγνωστικά όλες τις ημέρες που προηγήθηκαν της ψηφοφορίας. Εξελέγη πάντως, και αυτό οι λονδρέζικοι Times το αποδίδουν στο ότι «μοιάζει πολύ με το ιδεατό πρόσωπο του ευρωκράτη όπως θα το σχεδίαζε κάποια επιτροπή στις Βρυξέλλες».

Τέτοια επιτροπή δεν συνεστήθη βεβαίως, υπήρξε όμως η αμέριστη στήριξη τριών παραγόντων της Ευρωπαϊκής Ενωσης προς το πρόσωπο της Φον ντερ Λάιεν – οι δύο από αυτούς κορυφαίοι: είναι βέβαιο ότι κάπου αλλού θα περνούσε το βράδυ της Τρίτης η γερμανίδα πολιτικός και όχι στη σάλα της Ευρωβουλής, αν η Ανγκελα Μέρκελ και ο Εμανουέλ Μακρόν δεν είχαν συμφωνήσει για τον διορισμό της στο σημαντικότερο πόστο των Βρυξελλών – μαζί τους συντάχθηκε και ο Ισπανός Πέδρο Σάντσεθ.

Τα επικοινωνιακά και τα ουσιαστικά προσόντα της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν για τη θέση του προέδρου είναι άριστα: μιλά Αγγλικά καλά και Γαλλικά καλύτερα, έχει ένστικτο επιβιώσεως αφού αντεπεξήλθε στις απαιτήσεις του γερμανικού υπουργικού συμβουλίου επί 14 έτη. Είναι συνεπώς σε θέση να εξισορροπήσει τις όποιες αντιθέσεις και να ενισχύσει τις δεδομένες συγκλίσεις στον γερμανογαλλικό «άξονα» πέριξ του οποίου κινείται η σφαίρα συμφερόντων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και σύμπας ο μηχανισμός της.

Στην ομιλία της προς τους ευρωβουλευτές η Φον ντερ Λάιεν είπε μάλλον κοινοτοπίες: η εξύμνηση των φιλελεύθερων αξιών και του κοινωνικού κράτους της Ευρώπης, η υπεράσπισή της από τα αντιευρωπαϊκά στοιχεία που κυβερνούν ορισμένες χώρες της, οι αναφορές στη Σιμόν Βέιλ και στον Περικλή (του Ξανθίππου), η αντιμετώπιση των εξωτερικών αλλά μη κατονομασθέντων αντιπάλων, όλα τους ήταν αναμενόμενα. (Και, ειδικά για το τελευταίο ζήτημα, πράγματι θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου κάποιος που θα περίμενε να ακούσει έστω και νύξεις για τα ονόματα Τραμπ, Πούτιν και Σι Τζινπίνγκ, αλλά και για τις πολιτικές της Κομισιόν στους τομείς, ας πούμε, του εμπορικού πολέμου, της βιομηχανικής πολιτικής και της πολιτικής ανταγωνισμού.)

Ισως η πιο καθαρή θέση της Ούρσουλα να είναι το σχέδιο «πράσινη Ευρώπη» το οποίο εξήγγειλε, όπως σημειώνει η La Repubblica: «Αυτή η σταθερή δέσμευση για το κλίμα, με άμεση στόχευση τη μείωση εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα κατά 50%-55% μέχρι το 2030 και στρατηγική κατάληξη τον μηδενισμό τους μέχρι το 2050». (Το γεγονός ότι η Φον ντερ Λάιεν καταψηφίστηκε από τους Πρασίνους δεν απαξιώνει τις εξαγγελίες της.)

Σημαντικά δείγματα για το «στίγμα» της νέας προέδρου της Κομισιόν είναι: α) η «ανακούφιση» που δήλωσε ότι αισθάνθηκε από τη μη στήριξη της υποψηφιότητάς της από τους Μαρίν Λεπέν και Ματέο Σαλβίνι, όπως πάλι η La Repubblica σημειώνει, β) η αναπτυξιακού χαρακτήρα εστίαση στις νέες τεχνολογίες αλλά και στη φορολόγηση των πολυεθνικών τεχνολογικών κολοσσών, γ) η υπόσχεση για ένα νέο σύμφωνο περί μετανάστευσης, ώστε να υπάρξει βοήθεια προς τις «μεθοριακές χώρες, όπως η Ιταλία και η Ελλάδα», και δ) η υπόσχεση ότι η Ενωση θα μεταρρυθμιστεί έπειτα από μία διάσκεψη με αντικείμενο το μέλλον της, η οποία θα ξεκινήσει το 2020.

Πάντως, με δεδομένη τη (θεσμική) θέση που εξέφρασε η Φον ντερ Λάιεν, ότι επιθυμεί «μία Ευρώπη απολύτως αφοσιωμένη στην προώθηση της Ευρώπης», από την κάλπη της Τρίτης αναδεικνύεται ένα πολιτικό πρόβλημα που αφορά τον «χάρτη» των δυνάμεων του Ευρωκοινοβουλίου: οι μεγάλες (θεσμικές, επίσης) παρατάξεις (το Λαϊκό Κόμμα και οι Σοσιαλιστές) στις οποίες στηρίζεται η χάραξη πολιτικών από την Κομισιόν διασπάστηκαν όσον αφορά τη συγκεκριμένη ψηφοφορία, ενώ στη νέα πρόεδρο έδωσαν τη στήριξή τους και καθαρώς αντιδραστικά κόμματα ή απίθανοι σχηματισμοί τύπου «πεντάστερων» Ιταλίας.

Συνεπώς η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, από το πόστο του προέδρου της Κομισιόν, πρέπει να πείσει με το έργο της ώστε να επιτύχει διεύρυνση της βάσης υποστήριξής της μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News