Ηταν δύο τραγικές βραδιές. Στο πλαίσιο της διπλής εμφάνισής του στην περίφημη Αρένα της Βερόνα – την 25η Αυγούστου για να συμμετάσχει σε μια εκδήλωση προς τιμή του Βέρντι και την επομένη για να διευθύνει την όπερα «Τουραντότ» – ο Πλάθιντο Ντομίνγκο «εισήλθε στο ρωμαϊκό αμφιθέατρο ως θρύλος της όπερας και εξήλθε ως ένας θρυμματισμένος μύθος», γράφει η Τζουζεπίνα Μανίν της Corriere della Sera.

Παρά την πρόσφατη εμπλοκή του ονόματός του σε έρευνες για την παράνομη δράση μιας σέχτας στην Αργεντινή, οι ηγέτες της οποίας κατηγορούνται ότι μετέτρεπαν γυναίκες σε σκλάβες του σεξ (αποκομίζοντας τεράστια κέρδη, έως και 500.000 δολάρια τον μήνα) ο Ντομίνγκο, ο οποίος κατά τη διάρκεια της τελευταίας τριετίας κατηγορήθηκε από πλήθος γυναικών για σεξουαλική παρενόχληση, επέλεξε να μην τροποποιήσει το πρόγραμμά του.

«Αψηφώντας την πολεμική, τα αιτήματα για ακύρωση (των εμφανίσεών του) τη ζέστη, τις δυσκολίες των ογδόντα και πλέον ετών του (πόσα είναι ακριβώς εξακολουθεί να αποτελεί μυστήριο) θέλησε να τιμήσει τη συνεργασία με το θέατρο, όπου θεωρείται του σπιτιού εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα και είχε θριαμβεύσει με τον “Ντον Κάρλο”, την “Τουραντότ”, την “Μανόν Λεσκό”», μας πληροφορεί η ιταλίδα δημοσιογράφος. 

Αυτή τη φορά, ωστόσο, με το που εμφανίστηκε στο προσκήνιο ο Πλάθιντο Ντομίνγκο, κατέστη ξεκάθαρο πως το άστρο του πάλαι ποτέ κορυφαίου ισπανού τενόρου και μαέστρου, βρίσκεται στη δύση του.

Κατά την πρώτη εμφάνισή του στη θέση του εμφανίστηκε ένας «γηραιός κύριος, ασταθής, που είχε ανάγκη από στήριξη, και ελαφρώς σαστισμένος», συνοψίζει η Τζουζεπίνα Μανίν, προσθέτοντας πως την ευθραυστότητα του Ντομίνγκο «την αντικατόπτριζε και η φωνή του» χάρη στην οποία μεγαλούργησε ως τενόρος επί δεκαετίες ενώ στη συνέχεια επανεφηύρε τον εαυτό του ως βαρύτονος.

Στη μέση της συναυλίας, έπειτα από μερικές άριες από την «Αΐντα» και τον «Ντον Κάρλο» ο Πλάθιντο Ντομίνγκο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη σκηνή, παραχωρώντας τη θέση του στον ρώσο Ρομάν Μπουρντένκο, ο οποίος βρισκόταν ήδη σε κατάσταση ετοιμότητας στα παρασκήνια, μακιγιαρισμένος και ενδεδυμένος κατάλληλα, «απόδειξη του ότι η αποχώρηση (του Ντομίνγκο) είχε προβλεφθεί», σημειώνει η δημοσιογράφος της Corriere.

Την επομένη, Παρασκευή 26 Αυγούστου, ο Πλάθιντο Ντομίνγκο επέστρεψε στην Αρένα της Βερόνα, ως μαέστρος αυτήν τη φορά, για να διευθύνει την «Τουραντότ», μια ιδιαίτερα απαιτητική όπερα, με την οποία επέλεξε να αναμετρηθεί ενώπιον κοινού έπειτα από μόλις μία πρόβα. Και το αποτέλεσμα ήταν τόσο απογοητευτικό που τα μέλη της ορχήστρας, αγνοώντας το κάλεσμα του μαέστρου τους να σηκωθούν για τις συνήθεις ευχαριστίες, παρέμειναν πεισματικά καθισμένα στις θέσεις τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

«Διπλή πανωλεθρία»

Ολοκληρώνοντας το ρεπορτάζ της η Τζουζεπίνα Μανίν κάνει λόγο για «διπλή πανωλεθρία, ντροπιαστική για την Αρένα αλλά ακόμη περισσότερο για έναν καλλιτέχνη που υπήρξε πραγματικά κορυφαίος και θα του άρμοζε μια πιο αξιοπρεπής αποχώρηση από το προσκήνιο». Τόσο μεγάλο ήταν το σοκ που εκπρόσωποι του τοπικού παραρτήματος του συνδικάτου εργαζομένων στο θέαμα/ακρόαμα, απέστειλαν επιστολή στο ίδρυμα που διαχειρίζεται την Αρένα της Βερόνα και το διάσημο φεστιβάλ της, ζητώντας να ακυρωθεί το Gala Domingo που έχει προγραμματιστεί για την επόμενη χρονιά ή, έστω, να μετατραπεί σε εκδήλωση προς τιμήν του, με τον ίδιο, όμως, να μην είναι ο κύριος πρωταγωνιστής.

Ωστόσο ο Ντομίνγκο δείχνει να μην πτοείται και κάθε άλλο παρά έτοιμος παρά να αποσυρθεί. Τον Σεπτέμβριο, μέσα σε διάστημα μόλις 15 ημερών, πρόκειται να μεταβεί από τη Σεβίλλη στη Μουσκάτ (πρωτεύουσα του Ομάν) και στην Τουρκία. Και στη συνέχεια από το Αμβούργο στη Βουδαπέστη, από τη Βολιβία στην Παραγουάη, από το Βέλγιο στην Κροατία και στο Ντουμπάι.

Παρότι διανύει την ένατη δεκαετία της ζωής του ο Πλάθιντο Ντομίνγκο εξακολουθεί να ζει με ρυθμούς σαραντάρη «στο όνομα της δόξας, ίσως για τα χρήματα, ίσως γιατί πιστεύει σε μια αιώνια ζωή, τουλάχιστον στη σκηνή. “If I rest, I rust” (“Μόλις σταματάω, σκουριάζω”), το μότο του, η καταδίκη του. Πιο συνετό είναι το μότο μιας διάσημης συναδέλφου του, της Τζουλιέτα Σιμιονάτο: “Καλύτερα να σε αναπολούν, παρά να σε λυπούνται”», γράφει η Τζουζεπίνα Μανίν. «Το να γερνάει καλά κανείς είναι δύσκολο. Ακόμη πιο δύσκολο είναι το να αντιληφθεί πότε είναι ώρα να πει “φτάνει”», συμπληρώνει.