Η είδηση του θανάτου του Ζόρζε Νούνο Πίντο ντα Κόστα, σε ηλικία 87 ετών, μαθεύτηκε από τους λογαριασμούς της Πόρτο στα social media το βράδυ του Σαββάτου. Εκατοντάδες οπαδοί του πορτογαλικού συλλόγου συγκεντρώθηκαν μέσα στη νύχτα έξω από το «Ντραγκάο» για να διαδηλώσουν τη θλίψη τους, αλλά και την ευγνωμοσύνη τους προς τον άνθρωπο που γιγάντωσε την αγαπημένη τους ομάδα. Κρατούσαν ένα τεράστιο πανό με τη φιγούρα του, με μια κορώνα στο κεφάλι, και τραγουδούσαν συνθήματα για τον «πρόεδρο των προέδρων», που κράτησε το τιμόνι του club επί 42 συναπτά έτη.

Υπήρξε ένας από τους μακροβιότερους προέδρους στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο – ξεπέρασε κατά πολύ και τον Σαντιάγο Μπερναμπέου, τον ιστορικό ηγέτη της Ρεάλ Μαδρίτης από το 1943 έως το 1978. Αλλά και από τους πιο επιτυχημένους. Στη διάρκεια της θητείας του (1982-2024) η Πόρτο κατέκτησε 69 τρόπαια – το 80% των τίτλων που έχει να επιδείξει σε ολόκληρη την ιστορική της διαδρομή, από το 1893. Ανάμεσά τους, ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών (1987), ένα Τσάμπιονς Λιγκ (2004), ένα Κύπελλο UEFA (2003), ένα Γιουρόπα Λιγκ (2011), ένα Σούπερ Καπ Ευρώπης (1987), 23 πρωταθλήματα και 15 Κύπελλα Πορτογαλίας.

Οταν ο Πίντο εξελέγη πρόεδρος για πρώτη φορά, στις 17 Απριλίου 1982, η Πόρτο ήταν -με διαφορά- ο τρίτος σύλλογος της χώρας, πίσω από την Μπενφίκα και την Σπόρτινγκ. Σήμερα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα brand name του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Αδιανόητο για ομάδα μιας πόλης που έχει, περίπου, τον πληθυσμό της Πάτρας (230.000 κατοίκους). Είναι και ένα από τα πιο φημισμένα selling clubs της Ευρώπης χάρη στις μεταγραφικές επιλογές του πρώην προέδρου της, που αγόραζε παίκτες φθηνά και τους πουλούσε σε πολλαπλάσιες τιμές. Επί των ημερών του κατασκευάστηκε και το «Ντραγκάο», ένα σύγχρονο γήπεδο 50.000 θέσεων που εγκαινιάστηκε το 2003. Μέχρι τότε η Πόρτο αγωνιζόταν στο απαρχαιωμένο «Ντας Αντας».

Εκεί, στο «Εστάδιο Ντας Αντας», το 1952 ο Πίντο υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της πιο ταπεινωτικής ήττας της αγαπημένης του ομάδας (8-2 από την Μπενφίκα). Ηταν 14 ετών. Μόλις τελείωσε το ματς ζήτησε από τη γιαγιά του να τον εγγράψει μέλος της Πόρτο. Είχε δει την αγαπημένη του ομάδα για πρώτη φορά στα 7, όταν ένας θείος του τον πήρε μαζί του σε ένα παιχνίδι εναντίον της Μπράγκα. Την… ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά. Στο παιδικό του μυαλό έκανε όνειρα για την Πόρτο, σε μια εποχή που ακόμη και αρκετοί από τους προέδρους της ήταν οπαδοί των δύο μεγάλων συλλόγων της Λισσαβόνας.

Ονειρευόταν να γίνει παίκτης της, αλλά δεν «το είχε» με το ποδόσφαιρο. Επαιξε μόνο ερασιτεχνικά, ως τερματοφύλακας, σε κάποιες μικρές ομάδες της πόλης. Ούτε στα γράμματα ήταν καλός. Αν βρήκε κάποιες καλές δουλειές, το οφείλει στο κοφτερό μυαλό του και στις γνωριμίες της οικογένειάς του, που ήταν μια από τις πλουσιότερες και πιο ιστορικές της πόλης. Εργάστηκε σε τράπεζα, σε εταιρεία χημικών και στον χώρο του λιανεμπορίου. Αλλά αυτό που ήθελε πραγματικά, ήταν να γίνει παράγοντας στην Πόρτο. Καθώς δεν χρειαζόταν να δουλέψει για να ζήσει, το κατάφερε με ευκολία. Στα 23 του πήρε πόστο στο τμήμα του χόκεϊ.

Η ανέλιξή του στην ιεραρχία του συλλόγου συνέπεσε με τις πιο σκοτεινές μέρες της ποδοσφαιρικής ομάδας, που από το 1959 έως το 1976 κατέκτησε μόνο ένα Κύπελλο Πορτογαλίας. Το 1970 είχε τερματίσει στη χειρότερη θέση της ιστορίας της, μόλις 9η. Το 1976 η Μπενφίκα είχε στη συλλογή της 23 πρωταθλήματα Πορτογαλίας, η Σπόρτινγκ 14 και η Πόρτο μόνο πέντε. Ο τότε πρόεδρος, Αμέρικο Σα, καλεί στο γραφείο του τον Πίντο και του προσφέρει το αξίωμα του αρχηγού του ποδοσφαιρικού τμήματος με υπερεξουσίες. Εκείνος δέχεται, και η πρώτη του κίνηση είναι να επαναφέρει στη θέση του προπονητή τον Ζοσέ Μαρία Πεδρότο, τον οποίο η Πόρτο είχε διώξει «κακήν κακώς». Ο Πεδρότο επιστρέφει, κατακτά το Κύπελλο του 1977 και την επόμενη σεζόν η Πόρτο στέφεται πρωταθλήτρια για πρώτη φορά έπειτα από 19 χρόνια, παίζοντας απολαυστική μπάλα.

Η συντριπτική ήττα (6-1) της Πόρτο στη Νέα Φιλαδέλφεια από την ΑΕΚ, και η αποτυχία της να κερδίσει κάποιον τίτλο το 1979-1980, κάνει όσους αντιπολιτεύονται τον Πίντο να… ξεσαλώσουν. Εκείνο το καλοκαίρι ο πρόεδρος Σα τον απομακρύνει από τον σύλλογο, αλλά όχι επειδή η Πόρτο έχασε το πρωτάθλημα με έναν βαθμό διαφορά από την Σπόρτινγκ και το Κύπελλο στον τελικό με την Μπενφίκα. Ο πραγματικός λόγος ήταν ότι ο Πίντο μιλούσε διαρκώς για «το κράτος της Λισαβόνας», κάτι που δεν άρεσε στον Σα, ο οποίος ήθελε να έχει καλές σχέσεις με την Μπενφίκα.

Η Πόρτο χάνει τον τίτλο του 1981 και τον Απρίλιο του 1982 ο Πίντο επιστρέφει. Αυτή τη φορά ως πρόεδρος, κερδίζοντας τις εκλογές με θρίαμβο. Πλέον, έχει τον πλήρη έλεγχο. Είναι η απαρχή της «χρυσής εποχής» του συλλόγου, που από το 1987 αρχίζει να κατακτά και διεθνή τρόπαια.

Αλλά ο «Πάπας της Πόρτο», όπως τον αποκαλούσαν, δεν ύφανε τον μύθο του… με τον σταυρό στο χέρι. Το όνομα του Πίντο είχε εμπλακεί στο περιλάλητο σκάνδαλο της «Χρυσής Σφυρίχτρας» την εποχή που πρόεδρος της επιτροπής διαιτησίας στην Πορτογαλία ήταν ένας παλιός συμμαθητής του. Η Πόρτο κατηγορήθηκε ότι επηρέαζε διαιτητές, προσφέροντάς τους γυναίκες (είχε και ο ίδιος αδυναμία σε νεαρές και καλλίγραμμες κοπέλες), και ότι απειλούσε κάποιους άλλους μέσω του… υπασπιστή του προέδρου, του περιβόητου Ρεϊνάλντο Τέλες, πρώην πυγμάχου της Πόρτο που είχε κάνει μεγάλη καριέρα στη νύχτα.

Σχετικές αποκαλύψεις περιελάμβανε και ένα βιβλίο που έγραψε μια πρώην σύντροφος του Πίντο, η Καρολίνα Σαλγάδο, με τίτλο «Εγώ η Καρολίνα». Η Πόρτο και ο Πίντο ταλαιπωρήθηκαν πολύ, όμως στο τέλος απαλλάχθηκαν λόγω έλλειψης επαρκών στοιχείων.

Ακόμη και έπειτα από μια εγχείρηση καρδιάς στην οποία υποβλήθηκε, ο Πίντο κατέβηκε στις εκλογές (2020) και τις κέρδισε. Αλλά στις επόμενες, πέρυσι τον Απρίλιο, ηττήθηκε από τον Αντρέ Βίλας Μπόας. Εδινε μάχη με τον καρκίνο.

Τους τελευταίους μήνες η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο εξαιτίας ενός ισχαιμικού επεισοδίου. Αν και φαινόταν ότι θα το ξεπερνούσε κι αυτό, το απόγευμα του Σαββάτου πέρασε στην Ιστορία ως ένας από τους πιο επιτυχημένους παράγοντες των σπορ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News