Είναι μια ημέρα πένθους, η μέρα που δεν θα ερχόταν ποτέ. Το πρωί της Πέμπτης 2 Σεπτεμβρίου 2021, έφυγε από τη ζωή, στο σπίτι του, με φόντο την Ακρόπολη, σε ηλικία 96 ετών, ο κορυφαίος έλληνας μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης. Η ώρα έδειχνε 8.35 π.μ. όταν ο Μίκης άφησε αυτόν τον κόσμο από καρδιοαναπνευστική ανακοπή.

Είναι μια είδηση ιστορικών διαστάσεων, το τέλος μιας ολόκληρης εποχής.

Διότι ο Μίκης δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος μουσικοσυνθέτης, ασχέτως αν και μόνο η αριστουργηματική μουσική του για τον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου ή η μελοποίηση των ποιημάτων του Γιώργου Σεφέρη και του Οδυσσέα Ελύτη αρκούν για να τον κατατάξουν στο πάνθεον του παγκόσμιου πενταγράμμου.

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν συνθέτης, στιχουργός, διευθυντής ορχήστρας, αλλά πρωτίστως υπήρξε το σύμβολο της μεταπολεμικής Ελλάδας, μια χώρας που βγήκε τραυματισμένη από το έπος της Εθνικής Αντίστασης, τσακισμένη από τον Εμφύλιο και φοβική από τα σκοτεινά χρόνια που ακολούθησαν, ώσπου να βρει το φως μέσα από παγκόσμιες δημιουργίες σαν τις δικές του.

• Διαβάστε: Η τελευταία επιθυμία του Μίκη

Γεννημένος στις 29 Ιουλίου του 1925 στη Χίο, υπήρξε ο Μίκης Θεοδωράκης ο μεγάλος μουσικός, αλλά υπήρξε και ο Μίκης Θεοδωράκης ο αγωνιστής της Αριστεράς, ο πολιτικός, ο πατριώτης, ο διεθνιστής.

Οι διάσημες ανά τον κόσμο μελωδίες του, άλλοτε εμβατηριακές, άλλοτε λυρικές, προσέφεραν το σάουντρακ σε αυτή την επική προσωπικότητα.

Συνθέσεις του έχουν ερμηνευτεί από καλλιτέχνες παγκοσμίου φήμης, όπως οι Beatles, η Σίρλεϊ Μπάσεϊ, η Τζόαν Μπαέζ και η Εντίθ Πιαφ, ενώ έχει γράψει μουσική για γνωστές ταινίες όπως: «Φαίδρα» (1962), «Αλέξης Ζορμπάς» (1964), «Ζ» (1969) και «Σέρπικο» (1973).

Το 1970, για τη μουσική στη ταινία «Ζ» του Κώστα Γαβρά, του απονεμήθηκε το βραβείο BAFTA για πρωτότυπη μουσική, ενώ ήταν υποψήφιος στην ίδια κατηγορία του 1974, για την ταινία «State of Siege», και το 1975, για την ταινία «Serpico». 

Το πιο σημαντικό έργο του θεωρείται η μελοποιημένη ποίηση, χρησιμοποιώντας ως στίχους ποιήματα βραβευμένων ποιητών ελληνικής και ξένης καταγωγής, όπως οι Γιάννης Ρίτσος (Βραβείο Ειρήνης Λένιν 1976), Γιώργος Σεφέρης (Νόμπελ 1963), Πάμπλο Νερούδα (Νόμπελ 1971), Οδυσσέας Ελύτης (Νόμπελ 1979).

Ως πολιτικός υπήρξε υπουργός και τέσσερις φορές εκλεγμένος βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου με το ΚΚΕ και την ΝΔ, ενώ παράλληλα ήταν ακτιβιστής τιμημένος με το Βραβείο Ειρήνης Λένιν το 1983.

Υπήρξε ένα από τα σύμβολα –αν όχι Το Σύμβολο– του αντιδικτατορικού αγώνα, καθώς πέρασε όλη την Επταετία είτε στην παρανομία, είτε φυλακισμένος από τους χουντικούς, είτε στην εξορία, φωνάζοντας για τα δίκαια του ελληνικού λαού – και έτσι, για τα δίκαια όλων των λαών που ζούσαν σε δικτατορίες. Και μόνο το άκουσμα της μουσικής του ήταν πράξη αντίστασης στους χουντικούς και ο ίδιος, με τη διεθνή ακτινοβολία του, πρώτος στον αγώνα κατά των δικτατόρων.

Ηταν ένας παγκόσμιος υμνητής δημοκρατίας σε εποχές που αυτή δεν ήταν αυτονόητη, ήταν φάρος σε εποχές σκοτεινές. Ηταν ένας μουσικός που έβαλε στα χείλη των απλών ανθρώπων την ποίηση και τα υψηλά της νοήματα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News