Ήταν το soundtrack των δικών μας «ανέμελων» 60s, ένας σύνδεσμός μας με αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο», ήταν, παρά το μικρό του μπόι, ένας γίγαντας της ελληνικής δισκογραφίας —με αμέτρητα σουξέ που τραγουδιώνται μέχρι και σήμερα—, ένας πολυτάλαντος μουσικός με δεξιότητες και καλλιτεχνική περιέργεια που τού επέτρεψαν και να κινηθεί έξω από τα στερεότυπα της αγοράς, να πειραματιστεί με νέους ήχους και μουσικά όργανα που δεν είχαν ακουστεί στη χώρα —όποιος δεν έχει ακούσει τον δίσκο του με τη φιλικόρντα χάνει— και να δημιουργήσει την ελληνική τζαζ. Ηταν ο μέγας Μίμης Πλέσσας, ένας βελούδινος άνθρωπος, ο οποίος μας άφησε και αυτός, καθώς ο 20ος αιώνας μας αφήνει σιγά σιγά.

Ο Πλέσσας πέθανε λίγες ημέρες προτού συμπληρώσει τα 100 χρόνια ζωής (είχε γενέθλια στις 12 Οκτωβρίου), όπως έκανε γνωστό τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου με ανάρτησή της σε ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης, η σύζυγός του Λουκίλα Καρρέρ.

Αποχαιρετώντας τον τρυφερά ανέφερε «κι εσύ δεν θα ’σαι πλάι μου, αστέρι της ζωής μου», προσθέτοντας «σε ευχαριστώ για όλα» και «σε λατρεύω για πάντα».

Σε μια εποχή γιγάντων —Μάνος Χατζιδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Σταύρος Ξαρχάκος— ο Πλέσσας, που ξεκίνησε να γίνει χημικός —έκανε και μεταπτυχιακό στις ΗΠΑ— αλλά βρέθηκε να παίζει πιάνο μαζί με θρύλους της τζαζ, τον Ντίζι Γκιλέσπι, τον Κόλμαν Χόκινς και άλλους, απέκτησε τη δική του προσωπική σφραγίδα και στάθηκε ως ίσος μεταξύ ίσων στο ελληνικό μουσικό στερέωμα.

Ο Πλέσσας υπήρξε από τους πιο σημαντικούς και παραγωγικούς συνθέτες, που διένυε με χαρακτηριστική άνεση το φάσμα από την τζαζ και την ελαφριά μουσική έως το έντεχνο λαϊκό τραγούδι και τις μεγάλες μουσικές φόρμες, ο Μίμης Πλέσσας ξεχώρισε από πολύ νωρίς με το ταλέντο του.

Πέρα από το πηγαίο ταλέντο του, ήταν και ένας εμπορικός συνθέτης, με επιτυχίες που άντεξαν στον χρόνο και παίζονται στο ραδιόφωνο και σήμερα, 60 και 70 χρόνια μετά:

«Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου», «Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά», «Τι σου ΄κανα και πίνεις», «Τόσα καλοκαίρια», «Ποιος το ξέρει», «Οι χάντρες», «Μα τώρα αγάπη μου», «Η Μυρσίνη βάζει τα άσπρα», «Απόψε σε θέλω», «Μην του μιλάτε του παιδιού», «Αμα δείτε το φεγγάρι», «Η πρώτη μας νύχτα», «Μεθυσ’ απόψε το κορίτσι μου», «Πρώτη φορά», «Τα φιλιά», «Έπεφτε βαθιά σιωπή», «Χίλιες βραδιές», «Του αγοριού η καρδιά», «Θα πιω απόψε το φεγγάρι», «Ξημερώνει Κυριακή», «Κορίτσι στάσου να σου πω», «Όλα δικά σου», «Είμαι γυναίκα του κεφιού», «Πέρα στα παλιά σεράγια», «Έκλαψα χτες», «Το κερί μου έλιωσε», «Μια με θέλεις μια με διώχνεις», «Οι μέρες του καλοκαιριού» «Με βρήκε ο ήλιος» και πολλές άλλες.

Ο Μίμης Πλέσσας γεννήθηκε τη 12η Οκτωβρίου 1924 στην Αθήνα. Σε ηλικία 15 ετών έγινε ο πρώτος σολίστ πιάνου στο τότε Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας. Φοίτησε στο Λεόντειο Λύκειο και στη συνέχεια σπούδασε στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Χημεία στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, όπου το 1952, νεαρός πιανίστας ακόμα, τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο μουσικής του Πανεπιστημίου της Μινεσότα, ενώ την επόμενη χρονιά κατετάγη πέμπτος πιανίστας στις ΗΠΑ.

Το 1952 άρχισε επίσης την ενασχόληση του με τη σύνθεση και από το 1956 ως μαέστρος και συνθέτης. Διακρίθηκε επτά φορές διεθνώς (Βαρκελώνη το 1960, Βαρσοβία το 1962, Βέλγιο το 1963, Ιταλία (Άλτο Μόντε) 1964, ΗΠΑ το 1965, Παρίσι το 1968 και Τόκιο το 1970) και έξι φορές στη χώρα μας (Αθήνα και Θεσσαλονίκη 1959, 1963, 1964 και 1967). Έχει διευθύνει με έργα του μεγάλες ορχήστρες στον κόσμο.

Η καλλιτεχνική και συνθετική του δραστηριότητα καλύπτει όλους τους τομείς της μουσικής, στο θέατρο, τον κινηματογράφο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Συνεργάστηκε με πληθώρα κορυφαίων τραγουδιστών (Ζωή Κουρούκλη, Νανά Μούσχουρη, Τζένη Βάνου, Γιοβάννα, Μαρινέλα, Ρένα Κουμιώτη, Γιάννης Βογιατζής, Γιάννης Πουλόπουλος, Τόλης Βοσκόπουλος, Στράτος Διονυσίου κ.α.), πολλούς από τους οποίους ανέδειξε μέσα από τα τραγούδια του.

Τιμήθηκε επανειλημμένα με πλατινένιους και χρυσούς δίσκος, ενώ με το έργο του «Ο Δρόμος» (σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου) κατέχει αδιαμφισβήτητα την πρώτη θέση στην ελληνική δισκογραφία.

Ο Μίμης Πλέσσας ασχολήθηκε με τη σύνθεση μουσικής στον κινηματογράφο και στο θέατρο, έχοντας στο ενεργητικό του περισσότερες από 100 ταινίες και δεκάδες παραστάσεις. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να φανταστείς τις κλασικές πια κινηματογραφικές επιτυχίες του Γιάννη Δαλιανίδη και άλλων χωρίς τη μουσική του Πλέσσα – εξ ου και ο τρόπος που τον αποχαιρέτησε η Finos Film.

Σε πιο ύστερη φάση έγραψε επίσης τη μουσική και τα τραγούδια για την τηλεοπτική σειρά «Τα παιδιά της Νιόβης».

Ήταν ο παραγωγός της ιστορικής ραδιοφωνικής εκπομπής «Σε 30 δευτερόλεπτα» που ήταν μια εκπομπή βράβευσης γνώσεων με διάφορα δώρα στις δεκαετίες των 1960 – 1970. Υπήρξε επίσης μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Θεατρικών Συγγραφέων, της Εταιρίας Μουσικοσυνθετών Στιχουργών Ελλάδος, της ΕΡΓΗΜ (σύγχρονης μουσικής) και πολλών άλλων καλλιτεχνικών συλλόγων. Αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Χημείας του Πανεπιστημίου Πατρών (2010) και διδάκτωρ Χημείας του Πανεπιστημίου Κορνέλ των ΗΠΑ.

Το 1993 έγραψε τη μουσική για παράσταση βασισμένη στο βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ «Η φάρμα των Ζώων» που παρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία του Δ. Ποταμίτη και το 1998 ολοκλήρωσε την Λαϊκή Όπερα «Ζευς» σε λιμπρέτο Γιάννη Καλαμίτση. Το 1999, σε λιμπρέτο Ιάκωβου Αυλητή, ολοκλήρωσε το ορατόριο «Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος των σκλάβων», που παρουσιάστηκε το 2002 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Το 2007 ηχογραφούνται συνθέσεις του σε ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ολλανδία και Ισπανία, με σημαντικούς ερμηνευτές, σολίστες και σχήματα. Το 2009, στο Βεάκειο Θέατρο, δημιουργεί μια μοναδική συναυλία αφιέρωμα στη «Φωνή», μετά από ανάθεση του Διεθνούς Οργανισμού Λογοθεραπείας και Φωνιατρικής (IALP), με καλλιτέχνες από όλα τα είδη της μουσικής. Το 2010 μεταφράζονται τραγούδια του στα τούρκικα από την Fide Koksal και κυκλοφορεί ο δίσκος «BRIDGES» σε Ελλάδα και Τουρκία.

Το 2011 δίνει δύο συναυλίες ως αφιέρωμα στο σύνολο του έργου του, με τίτλο «Τραγούδια που δεν έχουν εποχές», με 23 ερμηνευτές και ηθοποιούς, μουσικά σύνολα, τζαζ σχήματα και χορωδίες, στο Badminton Theatre. Το 2012 παρουσιάζει στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και την ίδια χρονιά στο Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής, με τη συμμετοχή σημαντικών ερμηνευτών, ένα «ταξίδι» της διαδρομής του από την τζαζ έως τα τραγούδια του που κόσμησαν τη μεγάλη οθόνη.

Το 2016, με αφορμή την επέτειο 50 χρόνων από την εμφάνισή του στη δισκογραφία με τον δίσκο «Ραντεβού στον αέρα» για την ομώνυμη ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη, παρουσίασε το τελευταίο πλήρες έργο του «Διάφανος Σταυρός» με ερμηνευτή το Θάνο Ολύμπιο. Ο δίσκος τους έγινε πλατινένιος. Το 2022 δημιούργησε την επίσημη ορχήστρα του: την «Ορχήστρα Μίμης Πλέσσας».

Ο Μίμης Πλέσσας τιμήθηκε επανειλημμένα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ είχε λάβει πολλούς χρυσούς και πλατινένιους δίσκους. Στην Ελλάδα, μεταξύ πολλών άλλων διακρίσεων, τιμήθηκε το 2000 για τα 50 χρόνια προσφοράς του στην ελληνική μουσική και τον πολιτισμό από τον Δήμο της Αθήνας με την απονομή του “Χρυσού Μεταλλίου της πόλης” σε μια μεγάλη συμφωνική συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ενώ το 2001 του απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος του Φοίνικα για την προσφορά του στον πολιτισμό από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου. Επιπλέον, τιμήθηκε το 2002 για τα 50 χρόνια του στην ελληνική μουσική σκηνή στο Ηρώδειο από το Υπουργείο Πολιτισμού, το 2004 ως ο «Άνθρωπος της Χρονιάς» από τον υπουργό πολιτισμού στην τελετή των προσωπικοτήτων για την προσφορά του στον παγκόσμιο πολιτισμό και το 2005 με την ανάθεση από το Φεστιβάλ Αθηνών της εναρκτήριας συναυλίας για τον εορτασμό των 50 χρόνων του θεσμού. Το 2006 η Ακαδημία Προσωπικοτήτων τον τίμησε για τη συνολική προσφορά του στον πολιτισμό και το 2007 ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος με τον Μεγαλόσταυρο του Αγίου Ανδρέου σε ειδική εκδήλωση στο Πατριαρχείο.

Με τη σύζυγό του Λουκίλα Καρρέρ απέκτησαν μια κόρη το 1998. Γιος του από προηγούμενο γάμο του είναι ο επίσης μουσικοσυνθέτης Αντώνης Πλέσσας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News