Η εικόνα τους υπήρξε παγκόσμιο σύμβολο της αλληλεγγύης των Ελλήνων στο δράμα των προσφύγων, εκεί στα χρόνια της έξαρσης του Προσφυγικού στο Αιγαίο.

Ηταν οι περίφημες γιαγιάδες της Σκάλας Συκαμιάς, οι οποίες είχαν πάρει αγκαλιά ένα βρέφος και το τάιζαν με μπιμπερό, σε μια συγκλονιστική φωτογραφία του Λευτέρη Παρτσάλη που τον Οκτώβριο του 2015 είχε κάνει τον γύρο του κόσμου.

Η μεσαία γιαγιά της φωτογραφίας, η Μαρίτσα Μαυραπίδη, είχε περιγράψει τι ζούσε τότε η ίδια και οι φιλενάδες της και μαζί τους όλοι οι ηρωικοί κάτοικοι της Λέσβου, εκείνες τις εβδομάδες, όταν οι βάρκες κατέφθαναν μαζικά στο νησί με οικογένειες που προσπαθούσαν να γλιτώσουν τη φρίκη του πολέμου και των διώξεων.

«Μόλις τους είδαμε, θαρρείς πως βλέπαμε τους γονείς μας. Πότε ήταν το ’20, το ’22 που ήρθαν απ’ τη Σμύρνη. Ξέρουμε τι θα πει να φεύγεις απ’ τον πόλεμο. Δεν το κάναμε για την κάμερα. Δεν ξέραμε καν μέσα σε τόσο κόσμο, ότι υπήρχε αυτό το παιδί που μας φωτογράφισε», είχε πει στον ιστότοπο thecaller.gr για τη φωτογραφία.

«Δεν ήταν μόνο το μωρέλι που είδατε εσείς. Μια άλλη μέρα ήρθαν δυο βάρκες. Εκείνες που είχαν μωρά τις έβγαζαν πρώτες. Μου φέρνει μία το μωρέλι και με κάνει να καταλάβω ότι το έφερε σε εμένα γιατί δεν ήξερε τη μαμά του. Το είχα στην αγκαλιά μου και το πήρε ο ύπνος. Πώς θα τη βρίσκαμε τη μαμά του όταν η βάρκα είχε 150 άτομα; Πήγα κοντά στη βάρκα. Θα’ ταν ενός μηνός το μωρό. Τελικά τη βρήκαμε. Είχε στην αγκαλιά της άλλο ένα μωρέλι, θα’ ταν αυτό 1,5 ετών. Αλλη πάλι φορά βγαίνει μια βάρκα και μου δίνουν πάλι το μωράκι. Ήταν μαζί ένας καμένος απ’ τον πόλεμο και πήγε γρήγορα να τον δει ο γιατρός, να του κάνει αλλαγές στα χέρια του. Το είχα εγώ το μωράκι και έκλαιγε. Δεν πρόλαβα να κάνω ένα μπιμπερό και το κούναγα στα χέρια μου. Με βλέπουν και οι άλλες και μου λένε “τι έχεις, τρέμουν τα χέρια σου;”. Πέρασε η ώρα και άργησε να έρθει να το πάρει. Έφυγαν όλοι και μου έμεινε το μωράκι εμένα. Έλεγα σε μια γυναίκα εδώ στο χωριό “βρε Μηλίτσα, μου φαίνεται θα μου μείνει το μωρό εδώ σε εμένα”. Μπορεί να ήταν ζαλισμένος ο πατέρας και να μην ερχόταν να το πάρει . Ήρθε και μου πήρε το μωράκι και μου είπε στα ελληνικά “μπαμπάς”. Παίρνω το μπιμπερό και του το βάζω στην τσέπη και του λέω “πάρ’ το”».

«Τη νύχτα και τη μέρα έρχονταν βάρκες. Καλοί άνθρωποι… Τι να τους φοβηθούμε; Τους κάναμε και γελούσαν, για να ξεχάσουν τη θάλασσα που πέρασαν, να μη θυμούνται από πού έρχονται»…

«Ερχεται κοντά μου ένα μωρέλι και μου τραβάει το χέρι. Νόμισα ότι ήθελε λεφτά και έσκυψα να του πω: “μωρέλι μου, λεφτά δεν κρατάω στο χέρι”. Ήθελε απλά να με φιλήσει. Ήταν λες και μας ξέρανε. Ποιος ξέρει ίσως να μοιάζαμε με τις γιαγιάδες τους»…

Αυτή η γυναίκα, που έζησε σχεδόν ως τα 90 της, ένας κολοσσός της αγάπης και της ζωής, έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο. Μια ζωή που άξιζε τα χρόνια της…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News