Ενα από τα λίγα πρόσωπα που ήταν ακόμη εν ζωή και είχαν εργαστεί για την ηγεσία της ναζιστικής Γερμανίας, πέθανε υπεραιωνόβια, αλλά χωρίς να αισθάνεται -ούτε ως τη στιγμή που άφησε την τελευταία της πνοή- ιδιαίτερες ενοχές για ό,τι συνέβη τότε, κατά τη διάρκεια του πολέμου στη χώρα της.

Λίγες ημέρες μετά τα 106α γενέθλιά της, έφυγε από τη ζωή η Μπρουνχίλντε Πόμσελ, η οποία από το 1942 ως το 1945 ήταν γραμματέας του Γιόζεφ Γκέμπελς, του υπουργού Διαφώτισης και Προπαγάνδας του ναζιστικού καθεστώτος.

Η Πόμσελ, γράφει το BBC, είχε γεννηθεί τον Ιανουάριο του 1911 και είχε εργαστεί προς το τέλος της εφηβείας της σαν κειμενογράφος για έναν εβραίο ασφαλιστή. Αργότερα έκανε μια παρόμοια δουλειά για έναν δεξιό συγγραφέα. Το 1933 έγινε μέλος του ναζιστικού κόμματος με σκοπό να βρει δουλειά στο ραδιόφωνο – αν και αργότερα η ίδια έλεγε ότι δεν ασχολείται με την πολιτική.

Το 1942, χάρη στις ικανότητές της στην δακτυλογράφηση, άρχισε να εργάζεται κοντά στον Γκέμπελς. Αργότερα, στο ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε πέρυσι, τον θυμόταν σαν έναν καλοστεκούμενο, καλοντυμένο, κοντό όμως, άνδρα με τον αέρα του τζέντλεμαν. Ηταν πάντως αλαζόνας που κάποιες φορές έβαζε τις φωνές.

Για όσα συνέβαιναν τότε στη Γερμανία -να θυμίσουμε ότι το 1942 η πολιτική εξόντωσης των Εβραίων ήταν ήδη σε πλήρη εφαρμογή- έλεγε ότι «ήξερε πολύ λίγα».

Ενα χρόνο αργότερα, τον Νοέμβριο του 1943, εξαφανίστηκε η εβραία φίλα της Εύα Λόβενταλ, για την οποία μόνο πολλές δεκαετίες αργότερα έμαθε ότι πέθανε στο Αουσβιτς. Η ίδια είχε πιστέψει τη δικαιολογία ότι την έστειλαν στην αραιοκατοικημένη Σουδητία για να πυκνώσει τον πληθυσμό της επαρχίας. «Το πιστέψαμε, το κατάπιαμε, έμοιαζε εντελώς αληθοφανές», δικαιολογούνταν.

Η ίδια η Πόμσελ μετά τον πόλεμο κρατήθηκε όμηρη των Σοβιετικών για πέντε χρόνια. Το 1950, αφού απελευθερώθηκε, επέστρεψε στο γερμανικό ραδιόφωνο όπου δούλεψε για άλλα 20 χρόνια.

Μόλις τα τελευταία χρόνια αποφάσισε να μιλήσει για όσα συνέβησαν τότε. Το 2011 έδωσε συνέντευξη σε εφημερίδα για τη θέση της δίπλα στον Γκέμπελς και το 2016 πολύωρες συνεντεύξεις σε ντοκιμαντέρ.

Ακόμη όμως και πολλές πλέον δεκαετίες μετά από όσα έζησε, επέμενε ότι εργάζονταν δίπλα σε έναν κομψό, καλοβαλμένο κύριο και -κυρίως- ότι δεν γνώριζε τίποτα για το Ολοκαύτωμα και τον θάνατο έξι εκατομμυρίων Εβραίων.

Στο ντοκιμαντέρ είχε πει ότι οι Γερμανοί «που λένε σήμερα ότι θα έκαναν περισσότερα για τους καημένους τους διωκόμενους Εβραίους, αλήθεια πιστεύω ότι είναι ειλικρινείς. Αλλά ούτε αυτοί θα έκαναν κάτι»

Οσο για την ίδια: «Δεν βλέπω τον εαυτό μου σαν ένοχη, εκτός αν καταλήξεις να κατηγορήσεις όλο τον γερμανικό πληθυσμό» γιατί έδωσε τη δυνατότητα στους ναζί να πράξουν όσα έπραξαν. «Ηταν όλοι μας – και μαζί και εγώ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News